DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48285#0542
BREVIS ANNOTATIO IN CAPUT VI
I. Ex scholiasta (ad quem oraculum hoc ex Mna-
sea fluxisse videtur) Aristoph. in Ran. v. 1226
(Brunck.) : Σιδώνιόν ποτ’ άστυ Κάδμος έκλιπών|| Άγή-
νορος παϊς, Phryxi Euripidei initium, cui scholiastes
addit τό λοιπόν τού στίχου· — ι'κετ’ ές Θήβης πέδον, et
deinde : ού χείρον δ’ άν εΐή και τόν Κάδμω δοθέντα
χρησμόν ώσπερ τι έπεισόδιον είσενεγκειν ούτως έχοντα·
Φράζεο κτλ. — Est et apud scholiast. Eurip. in
Ph.oe.niss. n. 648 : Κάδμος ζητών την αδελφήν Ευρώπην,
μαντείαν έλαβε περί αυτής ούδέν αύτώ σημαίνον, άλλ’
ώστε αυτόν έξελθόντα έπεσθαι βοί, καί ού δ’ άν αύτόμα-
τος πέση κτίζειν πόλιν. ’Έχει δέ ό χρησμός τού Πυθίου
ουτω- Φράζεο κτλ. — Ταύτα άκούσας Κάδμος, άφί-
κετο εις τό βουκόλιον του Πελάγοντος του Αμφιδάμαν-
τος, καί αγοράσας βουν καί ηγεμόνα ταύτην τής όδοϋ
ποιησάμενος, κτίζει τάς Θήβας όμωνύμως τών Αιγυπτίων
Θηβών- έπεί τό ανέκαθεν Αιγύπτιος ήν ό Κάδμος, καί ή
Βοιωτία δέ από τής βοός έκλήθη· Tres primos versus
habet Tzetzes, Chii. V, Hist. 28, v. 819 sqq., X, 339,
v. 454 sqq., XII, 398, v. 112 sqq., ex quo Gallseus,
Orae. metr. vet. VI, p. 38. Edidit Piccolos e cod. Flo-
rentino 9, Plut. 32, p. 32. Supplem. a PAnthol. p.
189 sqq. cum multa lectionum varietate. — Vs. 1.
Tzetz. Φο. δή τον μ. — Vs. 3. Id. ένθάδ’. — Vs. 7.
Schol. Eur. : τήν ή κεν νώτ.έπαμφοτέροισιν. —Vs.
9. Id. σχέ περιτρίπτ. —Vs. 10. έξερέω.— Vs. 11. Μ. et
schol. Eurip.ενθάδε.—Vs. 12.ίζηται. —Vs.lo. Scho-
liastse duo εύρυάγειαν. — Vs. 17. Schol. Eur. έπ’
ανθρώπων δνομάκλυτος. —■ Vs. 18. αντιάσας. — Me-
morat ipse Euripides Phoen. 638 sqq. oraculum :
Κάδμος έμολε τάνδε γάν
Τύριος, ώ τετρασκελής
μόσχος άδάματον πέσημα
δίκε, τελεσφόρον διδοΰσα
χρησμόν, κτλ.
II. AElian. Hist. var. II, 32; dat quoque Sui-
das v. 'Ηρακλής ξενίζεται : « Ή ετυμολογία τής κλή-
σεως από τίνος χρησμού. » Idem referunt Eustath. Iliad.
Ξ, 250 et Tzetzes ad Lycophr. 662. Vid. Heynii ad
Apollodor. notas, p. 339 sq.
III. Pausan. V, ni, 1. Herculi datum oraculum,
cum contra ipsum Eleis cum Pyliis auxilium ferrent
Pissei, quibus hsec oraculi vox fuit saluti. — Vulg.
Πυθοϋς... εν γυάλοιο, absque sensu. Dedimus ex cod.
Vindob. 90 έγγυάλιξεν. Conjiciebat Facius ex cod.
Mose, (έγγυάλοισι) έν γυάλοισι : mihi Pytho curse est
in convallibus.
IV. Pausan. X, xm, 8 : Λέγεται ύπό Δελφών, 'Ηρα-
κλεΐ τώ Αμφιτρύωνας έλθόντι επί τό χρηστήριον τήν
πρόμαντιν Ξενόκλειαν ούκ έθελήσαί οι χράν διά τού Ίφί-
του τόν φόνον τόν δέ άράμενον τόν τρίποδα έκ του ναοΰ
φε'ρειν έξω, είπεϊν τε δή τήν πρόμαντιν Άλλος κτλ.
Πρότερον γάρ έτι ό Αιγύπτιος 'Ηρακλής άοίκετο εις
Δελφούς· τότε δέ ό Αμφιτρύωνας τόν τε τρίποδα άποδί-
δωσι τώ Απόλλωνι, και παρά τής Ξενοκλείας, όπόσα
έδεϊτο, έδιδάχθη.
V. Plutarch. Thes. XXIV : Καί τήν βασιλείαν άφείς
(ό Θησεύς), διεκόσμει τήν πολιτείαν, από θεών άργόιχενος·
ηκε γάρ αύτώ χρησμός έκ Δελφών μαντευομένω περί
τής πόλεως· Αίγείδη Θησεΰ κτλ. Gallaeus, Orae. metr.
vet. VI, p. 24 ; vs. 4. βουλεύει, οίδμασι.
VI. Ex CEnomao ap. Euseb. Prsep. evang. N, 19,
recepit Gallseus in Orae. metr. p. 16 sq. Vid. Fragm.
Philosoph. gr. coli. Didot, t. 2, p. 361.
VII. Pausan. X, vi, 7 : Delphis Apollinem in-
terrogantibus de Crio, homine injurioso, qui post-
quam dei templum jam violasset, novam expeditio-
nem pararet, a Phemonoe, tunc temporis oraculi
antistite, datum hocce est responsum.— Vs.2. «Kuhn.
ex Homeri Hymno in Apollinem Cretenses intelligi
vult, qui, ducente Apolline, in sinum Crisseum pro-
fecti ab eo Delphici sacerdotes constituti sint...
Quam interpretationem amplectendam esse puto;
ista enim Carmanora Cretensem tangere videntur,
qui Apollinem de Pythonis caede purgasse ferebatur.
Vid. Paus. II, vn, 7, et II, xxx, 3. » Fac.
VIII. Ex Dionys. Halic. Ant. Rom.I, 68, dedit Gal-
laeus in Orae, metric. vet. p. 22, vi.
IX. Apud Suidam in ανάθημα et όβολοστάτης; dedit
Gallseus, Orae. vet. VI, p. 32: dedit et scholiastes
in Aristoph. Nub. 144 : έν Λέσβω δέ Γονναπαίου (for-
tasse Ναπαίου ex Macrob. Sat. I, 17) Απόλλωνος ό
δοθείς (χρησμός) Πέλοπι, αίτούντος αυτόν ανάθημα του
θεοϋ τήν άρνα χρυσήν, 'έτερα παρέχοντα κειμήλια- φέρει
δέ τόν χρησμόν τούτον ’Αντικλ&ίδης έν τόις Νόστοις.
Hoc et altero exemplo redarguit scholiastes vulgatam
opinionem raro trimetris edita fuisse vetusta oracula.
X. Ex Plutarcho, Numa, III : Καί οϋ πλημμελοΰσιν
οί τόν Φόρβαντα καί τόν Υάκινθον καί τόν Άδμητον
έρωμένους Απόλλωνος γεγονέναι μυθολογοϋντες, ώσπερ
καί τόν Σικυώνιον 'Ιππόλυτον, ω δή καί, φασίν, οσάκις
τύχοι διαπλέων εις Κίρραν έκ Σικυώνος, αύτώ χρώσαν
τήν Πυθίαν, οΐον αίσθανομένου τού θεοΰ καί χαίροντος,
άποθεσπίζειν τόδε τό ήρώον Καί δ’ αυθ’ 'Ιππ. — Male
Gallaeus , Oracul. metric. p. 8, εις άλλα. Vertit La-
pus Florentinus :
Hippolyti rursus charum caput aequora findit.
XI. Servatum ex Mnasea (Oracul. Delph. collect.)
ab Euripidis schol. in Phoeniss. 410, ubi Euripides
ipse : ’Έχρησ’ Αδράστω Λοξίαςχρησμόν τινα.— Ποιον; —
Κάπρω λέοντί θ’ άρμόσαι παι'δων γάμους. Caper erat
Tydeus qui Deipylam, Adrasti filiam, uxorem duxit,
leo autem Polynices qui alteram ejusdem filiam
Argiam sibi matrimonio junxit. Adrastus autem ex
clypeorum utriusque insignibus id consilii inierat,
quorum prior Calydonii suis, posterior Sphingis (cui
leonina facies erat) imaginem ferebat.
XII. Apud Athen. VI, s. 22, p. 232. Datum ab Apol-
line Delphico oraculum Alcmseoni sciscitanti quonam
pacto ab insania posset liberari.
XIII. Apud Euseb. Prsep. evang. AT, 7, ex (Enomao.
Oraculi initium habemus quod totum comprehendit
his verbis brevioribus Thucydides (II, 102) : Λέγεται
δέ καί Αλκμαίωνι τώ Αμφιάρεω, ότε δή άλάσθαι αυτόν
μετά τόν φόνον τής μητρός, τόν Απόλλω ταύτην τήν γήν
χρήσαι οίκεϊν, ύπειπόντα, ούκ είναι λύσιν τών δειμάτων,
πριν άν ευρών έν ταύτη τή χώρα κατοικίσηται, ήτις, δτε
εκτεινε τήν μητέρα, μήπω ύπό ήλιου έωράτο, μηδέ γή
ήν, ώς τής γε άλλης αύτώ μεμιασμένης. 'Ο δ’ απορών,
ώς φασι, μόλις κατενόησε τήν πρόσχωσιν ταύτην τού
I. Ex scholiasta (ad quem oraculum hoc ex Mna-
sea fluxisse videtur) Aristoph. in Ran. v. 1226
(Brunck.) : Σιδώνιόν ποτ’ άστυ Κάδμος έκλιπών|| Άγή-
νορος παϊς, Phryxi Euripidei initium, cui scholiastes
addit τό λοιπόν τού στίχου· — ι'κετ’ ές Θήβης πέδον, et
deinde : ού χείρον δ’ άν εΐή και τόν Κάδμω δοθέντα
χρησμόν ώσπερ τι έπεισόδιον είσενεγκειν ούτως έχοντα·
Φράζεο κτλ. — Est et apud scholiast. Eurip. in
Ph.oe.niss. n. 648 : Κάδμος ζητών την αδελφήν Ευρώπην,
μαντείαν έλαβε περί αυτής ούδέν αύτώ σημαίνον, άλλ’
ώστε αυτόν έξελθόντα έπεσθαι βοί, καί ού δ’ άν αύτόμα-
τος πέση κτίζειν πόλιν. ’Έχει δέ ό χρησμός τού Πυθίου
ουτω- Φράζεο κτλ. — Ταύτα άκούσας Κάδμος, άφί-
κετο εις τό βουκόλιον του Πελάγοντος του Αμφιδάμαν-
τος, καί αγοράσας βουν καί ηγεμόνα ταύτην τής όδοϋ
ποιησάμενος, κτίζει τάς Θήβας όμωνύμως τών Αιγυπτίων
Θηβών- έπεί τό ανέκαθεν Αιγύπτιος ήν ό Κάδμος, καί ή
Βοιωτία δέ από τής βοός έκλήθη· Tres primos versus
habet Tzetzes, Chii. V, Hist. 28, v. 819 sqq., X, 339,
v. 454 sqq., XII, 398, v. 112 sqq., ex quo Gallseus,
Orae. metr. vet. VI, p. 38. Edidit Piccolos e cod. Flo-
rentino 9, Plut. 32, p. 32. Supplem. a PAnthol. p.
189 sqq. cum multa lectionum varietate. — Vs. 1.
Tzetz. Φο. δή τον μ. — Vs. 3. Id. ένθάδ’. — Vs. 7.
Schol. Eur. : τήν ή κεν νώτ.έπαμφοτέροισιν. —Vs.
9. Id. σχέ περιτρίπτ. —Vs. 10. έξερέω.— Vs. 11. Μ. et
schol. Eurip.ενθάδε.—Vs. 12.ίζηται. —Vs.lo. Scho-
liastse duo εύρυάγειαν. — Vs. 17. Schol. Eur. έπ’
ανθρώπων δνομάκλυτος. —■ Vs. 18. αντιάσας. — Me-
morat ipse Euripides Phoen. 638 sqq. oraculum :
Κάδμος έμολε τάνδε γάν
Τύριος, ώ τετρασκελής
μόσχος άδάματον πέσημα
δίκε, τελεσφόρον διδοΰσα
χρησμόν, κτλ.
II. AElian. Hist. var. II, 32; dat quoque Sui-
das v. 'Ηρακλής ξενίζεται : « Ή ετυμολογία τής κλή-
σεως από τίνος χρησμού. » Idem referunt Eustath. Iliad.
Ξ, 250 et Tzetzes ad Lycophr. 662. Vid. Heynii ad
Apollodor. notas, p. 339 sq.
III. Pausan. V, ni, 1. Herculi datum oraculum,
cum contra ipsum Eleis cum Pyliis auxilium ferrent
Pissei, quibus hsec oraculi vox fuit saluti. — Vulg.
Πυθοϋς... εν γυάλοιο, absque sensu. Dedimus ex cod.
Vindob. 90 έγγυάλιξεν. Conjiciebat Facius ex cod.
Mose, (έγγυάλοισι) έν γυάλοισι : mihi Pytho curse est
in convallibus.
IV. Pausan. X, xm, 8 : Λέγεται ύπό Δελφών, 'Ηρα-
κλεΐ τώ Αμφιτρύωνας έλθόντι επί τό χρηστήριον τήν
πρόμαντιν Ξενόκλειαν ούκ έθελήσαί οι χράν διά τού Ίφί-
του τόν φόνον τόν δέ άράμενον τόν τρίποδα έκ του ναοΰ
φε'ρειν έξω, είπεϊν τε δή τήν πρόμαντιν Άλλος κτλ.
Πρότερον γάρ έτι ό Αιγύπτιος 'Ηρακλής άοίκετο εις
Δελφούς· τότε δέ ό Αμφιτρύωνας τόν τε τρίποδα άποδί-
δωσι τώ Απόλλωνι, και παρά τής Ξενοκλείας, όπόσα
έδεϊτο, έδιδάχθη.
V. Plutarch. Thes. XXIV : Καί τήν βασιλείαν άφείς
(ό Θησεύς), διεκόσμει τήν πολιτείαν, από θεών άργόιχενος·
ηκε γάρ αύτώ χρησμός έκ Δελφών μαντευομένω περί
τής πόλεως· Αίγείδη Θησεΰ κτλ. Gallaeus, Orae. metr.
vet. VI, p. 24 ; vs. 4. βουλεύει, οίδμασι.
VI. Ex CEnomao ap. Euseb. Prsep. evang. N, 19,
recepit Gallseus in Orae. metr. p. 16 sq. Vid. Fragm.
Philosoph. gr. coli. Didot, t. 2, p. 361.
VII. Pausan. X, vi, 7 : Delphis Apollinem in-
terrogantibus de Crio, homine injurioso, qui post-
quam dei templum jam violasset, novam expeditio-
nem pararet, a Phemonoe, tunc temporis oraculi
antistite, datum hocce est responsum.— Vs.2. «Kuhn.
ex Homeri Hymno in Apollinem Cretenses intelligi
vult, qui, ducente Apolline, in sinum Crisseum pro-
fecti ab eo Delphici sacerdotes constituti sint...
Quam interpretationem amplectendam esse puto;
ista enim Carmanora Cretensem tangere videntur,
qui Apollinem de Pythonis caede purgasse ferebatur.
Vid. Paus. II, vn, 7, et II, xxx, 3. » Fac.
VIII. Ex Dionys. Halic. Ant. Rom.I, 68, dedit Gal-
laeus in Orae, metric. vet. p. 22, vi.
IX. Apud Suidam in ανάθημα et όβολοστάτης; dedit
Gallseus, Orae. vet. VI, p. 32: dedit et scholiastes
in Aristoph. Nub. 144 : έν Λέσβω δέ Γονναπαίου (for-
tasse Ναπαίου ex Macrob. Sat. I, 17) Απόλλωνος ό
δοθείς (χρησμός) Πέλοπι, αίτούντος αυτόν ανάθημα του
θεοϋ τήν άρνα χρυσήν, 'έτερα παρέχοντα κειμήλια- φέρει
δέ τόν χρησμόν τούτον ’Αντικλ&ίδης έν τόις Νόστοις.
Hoc et altero exemplo redarguit scholiastes vulgatam
opinionem raro trimetris edita fuisse vetusta oracula.
X. Ex Plutarcho, Numa, III : Καί οϋ πλημμελοΰσιν
οί τόν Φόρβαντα καί τόν Υάκινθον καί τόν Άδμητον
έρωμένους Απόλλωνος γεγονέναι μυθολογοϋντες, ώσπερ
καί τόν Σικυώνιον 'Ιππόλυτον, ω δή καί, φασίν, οσάκις
τύχοι διαπλέων εις Κίρραν έκ Σικυώνος, αύτώ χρώσαν
τήν Πυθίαν, οΐον αίσθανομένου τού θεοΰ καί χαίροντος,
άποθεσπίζειν τόδε τό ήρώον Καί δ’ αυθ’ 'Ιππ. — Male
Gallaeus , Oracul. metric. p. 8, εις άλλα. Vertit La-
pus Florentinus :
Hippolyti rursus charum caput aequora findit.
XI. Servatum ex Mnasea (Oracul. Delph. collect.)
ab Euripidis schol. in Phoeniss. 410, ubi Euripides
ipse : ’Έχρησ’ Αδράστω Λοξίαςχρησμόν τινα.— Ποιον; —
Κάπρω λέοντί θ’ άρμόσαι παι'δων γάμους. Caper erat
Tydeus qui Deipylam, Adrasti filiam, uxorem duxit,
leo autem Polynices qui alteram ejusdem filiam
Argiam sibi matrimonio junxit. Adrastus autem ex
clypeorum utriusque insignibus id consilii inierat,
quorum prior Calydonii suis, posterior Sphingis (cui
leonina facies erat) imaginem ferebat.
XII. Apud Athen. VI, s. 22, p. 232. Datum ab Apol-
line Delphico oraculum Alcmseoni sciscitanti quonam
pacto ab insania posset liberari.
XIII. Apud Euseb. Prsep. evang. AT, 7, ex (Enomao.
Oraculi initium habemus quod totum comprehendit
his verbis brevioribus Thucydides (II, 102) : Λέγεται
δέ καί Αλκμαίωνι τώ Αμφιάρεω, ότε δή άλάσθαι αυτόν
μετά τόν φόνον τής μητρός, τόν Απόλλω ταύτην τήν γήν
χρήσαι οίκεϊν, ύπειπόντα, ούκ είναι λύσιν τών δειμάτων,
πριν άν ευρών έν ταύτη τή χώρα κατοικίσηται, ήτις, δτε
εκτεινε τήν μητέρα, μήπω ύπό ήλιου έωράτο, μηδέ γή
ήν, ώς τής γε άλλης αύτώ μεμιασμένης. 'Ο δ’ απορών,
ώς φασι, μόλις κατενόησε τήν πρόσχωσιν ταύτην τού