DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48285#0368
BREVIS ANNOTATIO IN CAPUT III.
I. Ex Athen. I, p. 30, E : Αρχίλοχο; τόν Νάξιον
τώ νέκταρ1, παραβάλλει- δς καί πού φησιν Έν δορί μέν...
et Synes. Epist. cxxix : Έγώ δέύπό μεσοπυργίω τεταγ-
μένος ύπνομαχώ. Έν δορί μέν...Verba sunt,ut videtur,
militis arte sua exultantis, et belli commoda efferen-
tis, quibus haud absimilis est Hispani cujusdam re-
centioris bellatoris cantiuncula quam gallice sic
vertit cl. vir ille noster Fr. de la Noue (vid. nostram
de eodem viro Dissertat, p. 22) :
La guerre est ma patrie,
mon liarnois ma maison,
et en toute saison
combattre, c’est ma vie.
Vs. 1. Μάζα μεμαγμένη placenta est, gallice, gdteau,
galette. — Ns. 2, Ίσμαρικός οίνος. Hesych. : ’Ίσμαρος
πόλις Θράκης, ή νϋν Μαρώνεια, circa quam nobile
vinum nascebatur. V. Hom. Od. K. 195. « Ne δουρί
cum Athenaei editore scribas, vetat Synesius, ibid. »,
Jac. Suidas, s. vv. Ίσμαρικός οίνος et ύπνομαχώ.
II. Ex Pausan. IV’, 16 : ’Αριστομένει δέ ώς άνέστρε-
ψεν ές την Ανδανίαν, ταινίας αί γυναίκες καί τά ωραία
έπιβάλλουσαι των ανθών έπέλεγον άσμα τό και ές ή μάς
έτι αδόμενον. —■ Vs. 1, Στενυκλήριον πεδίον ab oppido
Messeniae Stenyclero, de quo vid. Herodot. IX, 64,
Strab. VIII, v, 7, qui scribit Στενύκλαρον, unde ap.
Steph. Byz. gentil. n. Στενυκλάριος. — Vid. etiam
Pausan. IV. m, 6, xv, 8, et xxxm. 4, ubi hunc cam-
pum vocat Στενυκληρικόν, et addit : είναι δέ ηρώα
Στενύκληρον λέγουσι.
III. Ex Polybio IV,xxxm,2sq. etPausan. IV,xxn,7,
Ille autem ita rem enarrat : Οί Μεσσήνιοι παρά τόν
τού Διός του Λυκαίου βωμόν ανέθεσαν στήλην έν τοΐς
κατ’ Αριστομένην καιροΐς, καθάπερ ό Καλλισθένης φησί,
γράψαντες τό γράμμα τούτο- ΙΙάντως κ.τ.λ. Έπεί γάρ
τής αύτών έστερήθησαν οίονεί περί δευτέρας πατρίοος,ώς
γ’ έμοί δο/.εΐ, τοΐς θεοΐς ευχόμενοι σώζειν την Αρκαδίαν,
τοΰτ’ ανέθεσαν τό γράμμα. Καί τοΰτ’ εικότως έποίουν·
ού γάρ μόνον αύτους Αρκάδες ύποδεξάμενοι κατά την
έκπτωσιν την έκ τής ιδίας υπό τόν Αριστομένειον πόλε-
μον, όμεστίους έποιήσαντο καί πολίτας, αλλά καί τάς θυ-
γατέρας έψηφίσαντο τοΐςέν ήλικία διδόναι τών Μεσσηνίων,
— Rex injustus, Messeniae proditor, Aristocrates,
erat, auctore Pausania, quem lapidibus obrutum
extra fines insepultum Arcades abjecere. — Vs. 2,
Polyb. ed. F. Didot, Μεσσήνη. — Vs. 4, Callim. H.
in Cerer. 135. χαΐρε θεά, καί τάνδε σάω πόλιν. — Hoc
epigramma Grotius exhibuit in Mantis, sec. Florii,
gr p. 328. sub lemmate: τό έπί τή στήλη τού Αυκαίου
Διός περί Αριστοκράτους.
IV. Ex Pausan. V, χνιι-χιχ, De arca Cypseli :
Αάρνας, κέδρου μέν πεποίηται, ζώδια δέ έλέφαντος έπ’
αυτής, τά δέ χρυσού, τά δέ καί έξ αύτής έστιν είργα-
σμένα τής κέδρου. Εις ταύτην την λάρνακα Κύψελον τόν
Κορίνθου τυραννήσαντα άπέκρυψεν ή μήτηρ, ήνίκα
τεχθέντα άνευρέιν αύτόν σπουδήν έποιούντο οί Βακχίδαι.
Τής μέν δή σωτηρίας εϊνεκα τού Κυψέλου τό άπ’ αύτού
γένος οί ονομαζόμενοι Κυψελίδαι την λάρνακα εις Όλυμ-
πίαν ανέθεσαν, τάς δέ λάρνακας οί τότε έκάλουν Κορίν-
θιοι κυψέλας- από τούτου δέ καί όνομα Κύψελον τώ παιδί
θέσθαι λέγουσιν. Τών δέ έπί τή λάρνακι έπιγράμματα
έπεστι τοΐς πλείοσι γράμμασι τοΐς αρχαίοι; γεγραμμένα-
καί τά μένείςεύθύ αύτών έχει, σχήματα δέ άλλατών γραμ-
μάτων βουστροφηδόν καλούσιν "Ελληνες. — α. Idas,
Apharei, Messeniae regis, erat filius ; Marpessam
uxorem ab Apolline raptam repetiit. Marpessa dici-
tur καλλίσφυρο; et ab Homero Jliad. I, lib. 1,557, et
560, ubi haec fabula narratur. Vid. Schol. et conf.
Apollod. I, 7, 9. — β. « Sedenti in solio Medeae a
dextera Jason, a laeva adsistit Venus. >> Pausan. —
γ. Πεποίηνται δέ καί αδουσαι Μούσαι καί Απόλλων
έξάρχων τής ωδής. — δ. Άτλας δέ έπί μέν τών ώμων
κατά τά λεγάμενα ουρανόν τε άνέχει καί γήν, φέρει δέ
καί τά ‘Εσπερίδων μήλα. De qua Atlanteae fabulae
parte vid. Apollod. II, 5, 11. — ε. « Sunt et in arca
Dioscuri, quorum alter impuber, et media inter eos
Helena. Est et JEthra, Pitthei filia, abjecta humi ad
Helenae pedes cum pulla veste. » Haec Pausanias,
qui notat epigramma esse versu heroico una voce
longiore. yFthra a Dioscuris fuerat rapta. — ς·. de
Iphidamante Antenoride et Coone fratre ab Agamem-
none interfectis vid. Hom. 11. A. 221-263. — ζ. Άγει
δέ καί ‘Ερμής παρ’ Αλέξανδρον τόν Πριάμου τάς θεάς
κριθησομένας ύπέρ τού κάλλους. — ΙΙεποίηται δέ καί
Κασσάνδραν από τού αγάλματος Αίας τής Αθήνας έλκων.
V. Ap. Philon. Jud. De mund. opif. p. 24 ed. Paris,
1640 f. et Clement. Alex. Stromat. lib. VI, p. 814.
Multi separatim exhibuere. Brunck. (Gnomic.poet.gr.
p. 77 sq. n. xiv) secuti sumus. — Vs. 3, quidam
τελέση, male. — Vs. 4, Vetust. editt. Philon, γεινα-
μένης. - Vs. 7, Crispin. πας ένί έβδομάδεσσιν, edit.
Paris, πάΐς ένί έβδ. — Vs. 9, vet. editt. μεμνημένον
άρ γάμου είναι. — Vs. 13, Phil. ed. Paris, μετ’ άρί-
σταις.— Vs. 14, id. οκτώ δ’ άμφότερα, τέσσαρα καί δ.
έτ. — Vs. 16, γλώσσά τε κ. σοφ. — Vs. 17, τή δεκάτη
δ’ εί τις τελέσας κατά μέτρον ϊκοιτο. Philon. -- Cf.
infr. n. 240 ‘Επτά βροτών... et n. 254 Πρώτη βρεφική
etc.
VI. Plut. De Herod. malign. xi.n, 4. (p.873. A B).
Αλλά Κορινθίους γε καί τάξιν ήν έμάχοντο τοΐς βαρβά-
ροις, καί τέλος ήλίκον ύπήρξεν αύτοΐς άπό τού Πλαται-
αϊσιν άγώνος, έξεστι Σιμωνίδου πυθέσθαι, γράφοντος έν
τούτοις- Μέσσοι δ’ οι κ.τ.λ. — Elegorum fragmentum
est. — Vs. 1, « Simonides Ephyraeos et Corinthios,
tanquam diversarum urbium incolas, distinguit. »
Jacobs.— Vs. 4. « Lacuna est m Plutarchi textu oi...
κάλλιστον, quam F. Ursinus explevit inserendo καί.
Sed voculae οι καί prorsus supervacuae sunt, et sq.
versu vox χρυσού non habet, unde pendeat. Optima est
Reiskii conjectura scribentis : κρείσσονα καλλίστων
μάρτυν έθεντο πόνων χρυσού. » Br.
VII. Vet. Schol. Pindar. Olymp. xm, 32 (Boeckh.23)
Θεόπομπος δέ φησι καί τάς γυναίκας αύτών (Κορινθίωνΐ
εύξασθαι τή Αφροδίτη, έρωτα έμπεσεϊν τοΐς άνδράσιν
αύτών, μάχεσθαι ύπέρ τής ‘Ελλάδος τοΐς Μήδοις, είσελ-
θούσας ές τό ιερόν τής Αφροδίτης, δπερ ίδρύσασθαι την
Μήδειαν λέγουσιν, "Ηρα; προσταξάσης- είναι δέ καί νύν
άναγεγραμμένον έλεγεΐον, είσιόντι εις τόν ναόν αριστε-
ρά; χειρός- Αϊδ’ ύπέρ κ.τ.λ. Quod facile credideris
tabulae cuidam subscriptum fuisse ubi depictae erant
Corinthiorum uxores preces quas retulit Theopom-
pus Veneri adhibentes. Dederunt et Plutarch. De
malign. Herod. xxxix, 15 et Athen. xm, sect. 32,
p. 573. — Vs. 1, Plut. Didot. ίθυμάχων, Grot. εύθυ-
I. Ex Athen. I, p. 30, E : Αρχίλοχο; τόν Νάξιον
τώ νέκταρ1, παραβάλλει- δς καί πού φησιν Έν δορί μέν...
et Synes. Epist. cxxix : Έγώ δέύπό μεσοπυργίω τεταγ-
μένος ύπνομαχώ. Έν δορί μέν...Verba sunt,ut videtur,
militis arte sua exultantis, et belli commoda efferen-
tis, quibus haud absimilis est Hispani cujusdam re-
centioris bellatoris cantiuncula quam gallice sic
vertit cl. vir ille noster Fr. de la Noue (vid. nostram
de eodem viro Dissertat, p. 22) :
La guerre est ma patrie,
mon liarnois ma maison,
et en toute saison
combattre, c’est ma vie.
Vs. 1. Μάζα μεμαγμένη placenta est, gallice, gdteau,
galette. — Ns. 2, Ίσμαρικός οίνος. Hesych. : ’Ίσμαρος
πόλις Θράκης, ή νϋν Μαρώνεια, circa quam nobile
vinum nascebatur. V. Hom. Od. K. 195. « Ne δουρί
cum Athenaei editore scribas, vetat Synesius, ibid. »,
Jac. Suidas, s. vv. Ίσμαρικός οίνος et ύπνομαχώ.
II. Ex Pausan. IV’, 16 : ’Αριστομένει δέ ώς άνέστρε-
ψεν ές την Ανδανίαν, ταινίας αί γυναίκες καί τά ωραία
έπιβάλλουσαι των ανθών έπέλεγον άσμα τό και ές ή μάς
έτι αδόμενον. —■ Vs. 1, Στενυκλήριον πεδίον ab oppido
Messeniae Stenyclero, de quo vid. Herodot. IX, 64,
Strab. VIII, v, 7, qui scribit Στενύκλαρον, unde ap.
Steph. Byz. gentil. n. Στενυκλάριος. — Vid. etiam
Pausan. IV. m, 6, xv, 8, et xxxm. 4, ubi hunc cam-
pum vocat Στενυκληρικόν, et addit : είναι δέ ηρώα
Στενύκληρον λέγουσι.
III. Ex Polybio IV,xxxm,2sq. etPausan. IV,xxn,7,
Ille autem ita rem enarrat : Οί Μεσσήνιοι παρά τόν
τού Διός του Λυκαίου βωμόν ανέθεσαν στήλην έν τοΐς
κατ’ Αριστομένην καιροΐς, καθάπερ ό Καλλισθένης φησί,
γράψαντες τό γράμμα τούτο- ΙΙάντως κ.τ.λ. Έπεί γάρ
τής αύτών έστερήθησαν οίονεί περί δευτέρας πατρίοος,ώς
γ’ έμοί δο/.εΐ, τοΐς θεοΐς ευχόμενοι σώζειν την Αρκαδίαν,
τοΰτ’ ανέθεσαν τό γράμμα. Καί τοΰτ’ εικότως έποίουν·
ού γάρ μόνον αύτους Αρκάδες ύποδεξάμενοι κατά την
έκπτωσιν την έκ τής ιδίας υπό τόν Αριστομένειον πόλε-
μον, όμεστίους έποιήσαντο καί πολίτας, αλλά καί τάς θυ-
γατέρας έψηφίσαντο τοΐςέν ήλικία διδόναι τών Μεσσηνίων,
— Rex injustus, Messeniae proditor, Aristocrates,
erat, auctore Pausania, quem lapidibus obrutum
extra fines insepultum Arcades abjecere. — Vs. 2,
Polyb. ed. F. Didot, Μεσσήνη. — Vs. 4, Callim. H.
in Cerer. 135. χαΐρε θεά, καί τάνδε σάω πόλιν. — Hoc
epigramma Grotius exhibuit in Mantis, sec. Florii,
gr p. 328. sub lemmate: τό έπί τή στήλη τού Αυκαίου
Διός περί Αριστοκράτους.
IV. Ex Pausan. V, χνιι-χιχ, De arca Cypseli :
Αάρνας, κέδρου μέν πεποίηται, ζώδια δέ έλέφαντος έπ’
αυτής, τά δέ χρυσού, τά δέ καί έξ αύτής έστιν είργα-
σμένα τής κέδρου. Εις ταύτην την λάρνακα Κύψελον τόν
Κορίνθου τυραννήσαντα άπέκρυψεν ή μήτηρ, ήνίκα
τεχθέντα άνευρέιν αύτόν σπουδήν έποιούντο οί Βακχίδαι.
Τής μέν δή σωτηρίας εϊνεκα τού Κυψέλου τό άπ’ αύτού
γένος οί ονομαζόμενοι Κυψελίδαι την λάρνακα εις Όλυμ-
πίαν ανέθεσαν, τάς δέ λάρνακας οί τότε έκάλουν Κορίν-
θιοι κυψέλας- από τούτου δέ καί όνομα Κύψελον τώ παιδί
θέσθαι λέγουσιν. Τών δέ έπί τή λάρνακι έπιγράμματα
έπεστι τοΐς πλείοσι γράμμασι τοΐς αρχαίοι; γεγραμμένα-
καί τά μένείςεύθύ αύτών έχει, σχήματα δέ άλλατών γραμ-
μάτων βουστροφηδόν καλούσιν "Ελληνες. — α. Idas,
Apharei, Messeniae regis, erat filius ; Marpessam
uxorem ab Apolline raptam repetiit. Marpessa dici-
tur καλλίσφυρο; et ab Homero Jliad. I, lib. 1,557, et
560, ubi haec fabula narratur. Vid. Schol. et conf.
Apollod. I, 7, 9. — β. « Sedenti in solio Medeae a
dextera Jason, a laeva adsistit Venus. >> Pausan. —
γ. Πεποίηνται δέ καί αδουσαι Μούσαι καί Απόλλων
έξάρχων τής ωδής. — δ. Άτλας δέ έπί μέν τών ώμων
κατά τά λεγάμενα ουρανόν τε άνέχει καί γήν, φέρει δέ
καί τά ‘Εσπερίδων μήλα. De qua Atlanteae fabulae
parte vid. Apollod. II, 5, 11. — ε. « Sunt et in arca
Dioscuri, quorum alter impuber, et media inter eos
Helena. Est et JEthra, Pitthei filia, abjecta humi ad
Helenae pedes cum pulla veste. » Haec Pausanias,
qui notat epigramma esse versu heroico una voce
longiore. yFthra a Dioscuris fuerat rapta. — ς·. de
Iphidamante Antenoride et Coone fratre ab Agamem-
none interfectis vid. Hom. 11. A. 221-263. — ζ. Άγει
δέ καί ‘Ερμής παρ’ Αλέξανδρον τόν Πριάμου τάς θεάς
κριθησομένας ύπέρ τού κάλλους. — ΙΙεποίηται δέ καί
Κασσάνδραν από τού αγάλματος Αίας τής Αθήνας έλκων.
V. Ap. Philon. Jud. De mund. opif. p. 24 ed. Paris,
1640 f. et Clement. Alex. Stromat. lib. VI, p. 814.
Multi separatim exhibuere. Brunck. (Gnomic.poet.gr.
p. 77 sq. n. xiv) secuti sumus. — Vs. 3, quidam
τελέση, male. — Vs. 4, Vetust. editt. Philon, γεινα-
μένης. - Vs. 7, Crispin. πας ένί έβδομάδεσσιν, edit.
Paris, πάΐς ένί έβδ. — Vs. 9, vet. editt. μεμνημένον
άρ γάμου είναι. — Vs. 13, Phil. ed. Paris, μετ’ άρί-
σταις.— Vs. 14, id. οκτώ δ’ άμφότερα, τέσσαρα καί δ.
έτ. — Vs. 16, γλώσσά τε κ. σοφ. — Vs. 17, τή δεκάτη
δ’ εί τις τελέσας κατά μέτρον ϊκοιτο. Philon. -- Cf.
infr. n. 240 ‘Επτά βροτών... et n. 254 Πρώτη βρεφική
etc.
VI. Plut. De Herod. malign. xi.n, 4. (p.873. A B).
Αλλά Κορινθίους γε καί τάξιν ήν έμάχοντο τοΐς βαρβά-
ροις, καί τέλος ήλίκον ύπήρξεν αύτοΐς άπό τού Πλαται-
αϊσιν άγώνος, έξεστι Σιμωνίδου πυθέσθαι, γράφοντος έν
τούτοις- Μέσσοι δ’ οι κ.τ.λ. — Elegorum fragmentum
est. — Vs. 1, « Simonides Ephyraeos et Corinthios,
tanquam diversarum urbium incolas, distinguit. »
Jacobs.— Vs. 4. « Lacuna est m Plutarchi textu oi...
κάλλιστον, quam F. Ursinus explevit inserendo καί.
Sed voculae οι καί prorsus supervacuae sunt, et sq.
versu vox χρυσού non habet, unde pendeat. Optima est
Reiskii conjectura scribentis : κρείσσονα καλλίστων
μάρτυν έθεντο πόνων χρυσού. » Br.
VII. Vet. Schol. Pindar. Olymp. xm, 32 (Boeckh.23)
Θεόπομπος δέ φησι καί τάς γυναίκας αύτών (Κορινθίωνΐ
εύξασθαι τή Αφροδίτη, έρωτα έμπεσεϊν τοΐς άνδράσιν
αύτών, μάχεσθαι ύπέρ τής ‘Ελλάδος τοΐς Μήδοις, είσελ-
θούσας ές τό ιερόν τής Αφροδίτης, δπερ ίδρύσασθαι την
Μήδειαν λέγουσιν, "Ηρα; προσταξάσης- είναι δέ καί νύν
άναγεγραμμένον έλεγεΐον, είσιόντι εις τόν ναόν αριστε-
ρά; χειρός- Αϊδ’ ύπέρ κ.τ.λ. Quod facile credideris
tabulae cuidam subscriptum fuisse ubi depictae erant
Corinthiorum uxores preces quas retulit Theopom-
pus Veneri adhibentes. Dederunt et Plutarch. De
malign. Herod. xxxix, 15 et Athen. xm, sect. 32,
p. 573. — Vs. 1, Plut. Didot. ίθυμάχων, Grot. εύθυ-