DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48285#0466
BREVIS ANNOTATIO IN CAPUT V
I. Ex Plutarch, Lacon. Instit. XXXIV, exceptis
quinque prioribus versus tertii verbis, qute supplevi-
mus ex Sext. Empir. Pyrrhon. Hypot. III, 24, p. 181.
Prius distichon servavit Aristophanes in Pace 1298
sqq.,de quibus schol. ό Αρχίλοχος έξήλθεν εις πόλεμον
έν τή πρός Σαΐους μάχη· έστί δέ έθνος Θράκης· καί
φοβηθείς έφυγε ρίψας έαυτοϋ τά όπλα. Plut. loc. cit.
Αρχίλοχον τον ποιητήν έν Λακεδαίμονι γενόμενον, αύτής
ώρας έδιωξαν, διότι έπε'γνωσαν αύτόν πεποιηκότα, ώς
κρέίττόν έστιν άποβαλεΐν τά δπλα ή άποθανεΐν .— Prius
distichon bis laudavit et Strabon, X, p. 702, B; XII,
p. 827 A. Cf. Philostr. Apollon Vit. p. 55. — Hos
versus dedimus quia nobis minime compertum est id
esse non integrum epigr., sed potius, ut Brunckio
placuit, fragmentum.
II. Ex Athen. III, p. 125. Asii Samii fragm. De
quo poeta vid. Heynium, in Apollod. III, 8, 2, not.
p. 977. Plura ex eo commemorat Pausanias, de qui-
bus docte disputavit Walkenaer. Diatrib. p. 58-59.
’Έπεσι genealogias Asius erat persecutus. — Vs. 3.
άκλητος, invocatus (i. e. non vocatus), ut apud Plaut.
Capt. n. 2, Ergasilus parasitus.
III. Apud Athen. X, p. 456, s. 84. Φασί. καί
είναι τον μέν ού φέροντα τό τούτέττιγος άεθλον, τόν ούκ
έθέλοντα άδειν, Πανοπηιάδην δέ τόν όνον, μέγα δεΐπνον
την χοίνικα των κριθών.... Simonidis asinus Epeus
vocabatur διά τό μυθολογεΐσθαι τούτο δράν έκεινον, καί
άναγεγράφθαι έν τω του Απόλλωνος ίερω τον Τρωικόν
μύθον, έν ώ Έπειός ύδροφορεΐ τοϊς Άτρείδαις. Vid. to-
tum hunc Athensei locum.
IV. Ex Diogene Laertio VIII, p. 533 : Άκρωνος
ιατρού τόπον αϊτούντος παρά τής βουλής εις την κατα-
σκευήν πατρώου μνήματος,διάτήνέν τοΐςίατροιςάκρότητα,
παρελθών ό Εμπεδοκλής έκώλυσε, τά τε άλλα περί
ισότητας διαλεχθείς, καί τοι καί τοιοϋτον έρωτήσας· Τί δέ
έπιγράψομεν έλεγεΐον, ή τούτο· ’Άκρον ίητρόν Άκρων’
Άκραγαντΐνος π. α.; Τινές δέ τόν δεύτερον στίχον
ούτω προφέρονται·
άκροτάτης κορυφής τύμβος άκρος κατέχει.
Τούτό τινες Σιμωνίδου φασίν είναι. Protulit et Suidas,
ν. Άκρων, hoc distichon quod τωθαστικόν nomine
designat. — Cf. Plin. Η. Ν. XXIX, 4. — Vs. 2.
κρημνός κτλ. Cf. Virg. /En. III, 702 : Arduus Acra-
gas ostentat msenia longe. Repetiere multi, Brunck.
Anal. T. I, P. 163, n. 1 (de quo vid. Jacobs. Animadv.
Τ.Ι,ρ. I, p. 317), Jacobs Append. n. 21, et Mullach.
Fragm. Phil. Gr. (Bibi. Didot), t. I, p. 14, qui Άκρω-
να Celsum vocans hujusmodi versibus quid lusit :
Celsum Acragantinum medicum celso patre natum,
praecelsae tumulus celsus habet patriae.
V. « Ex Hieronymi Rhodii Commentariis Athenseus
narrat (XIII, p. 604 F.) cum Sophocli a puero quem
in deliciis habebat, pallium surreptum esset, et
Euripides dixisset, se eodem cum puero rem habuisse
nullo tamen rerum suarum detrimento, Sophoclem
hoc epigramma scripsisse, in quo Euripidi adulterium
tecte exprobraret. Respicitur in eo fabula de solis
cum Borea certamine, quam narrat Avianus, IV.
Poeta pueri, quem deperibat, amorem et pulcritudi-
nem solis calori comparat. Videtur igitur hoc dicere :
Pallium abjeci equidem, ut viator, quem solis calor,
ut idem faceret coegit; tu tuum servasti, quia puer
quicum te rem habuisse jactas, tantum abest, ut tibi
faverit, ut potius, tanquam Boreas in illa fabula,
omnem irse suae vim et violentiam in te effuderit. »
Jac.
VI. Athen. V. sect. 61, p. 219 : « Venatur igitur
bonus ille Socrates, amoris magistram habens Mile-
siam, sed non ipse captatur, ut dixit Plato, illaquea-
tus ab Alcibiade ; neque sane dere desinit, ut opinor
adversa fortuna utens, nempe quum vidisset, quo in
statu esset, Aspasia dixit : Ί’ίπτε κτλ.» —Vs. 1. vulg.
δμμασιν έλασθείς, claudicante metro; correxi; for-
tasse leg. θλασθείς, sauciatus.
VII. Ex Athen. VIII, sect. 18, p. 337. Repetiere
multi, Brunck. Anal. III, p. 234, n. CCCXCV (vid.
Jacobs. Animadv. T. III. P. n, p. 94), Jacobs. Ap.
pend. 118, qui de Grotii versione : Grotius, ait, vul-
gatam sequi maluit, sensu admisso, quem ut grseca
verba ferant, vereor.
VIII. Exhibuit Plutarchus (De vitando sere alieno,
V, 1.) hanc παρωδίαν, quam exempli causa recepimus.
IX. Ap. Athen. X, 454 : Νεοπτόλεμος δ’ ό Παριανός
έν τω Περί έπιγραμμάτων έν Χαλκηδόνι φησίν έπί τού
Θρασυμάχου τού σοφιστού μνήματος έπιγεγράφθαι τόδε
τό έπίγραμμα· Τούνομα...
X. Ap. Plutarch. in Flaminin. IX, ex quo apparet
carmen ab Alcseo (Messenio) scriptum fuisse post
pugnam apud Cynoscephalas commissam cujus
ZEtoli, qui tunc ab Romanis stabant, sibi arrogabant
laudem : ‘Ων μάλιστα διά στόματος ήν τουτί τό έπί-
γραμμα· Άκλαυστοι (Vid. Anthol. Palat, ed. Didot.
VII, 247)... Τούτ’ έποίησε μέν Αλκαίος, έφυβρίζων
Φι/ίππω, καί τόν άριθμόν των άποθανόντων έπιψευσά-
μενος. Λεγόμενον δέ (τό έπίγραμμα) πολλαχού καί ύπό
πολλών, μάλλον ήνία τόν Τίτον ή τόν Φίλιππον' ό μέν
γάρ άντικωμωδών τόν Αλκαίον τω έλεγείω παρέβαλλεν.
Άφλοιος κτλ. — Philippi disticho additum est scho-
lion hoc : οπού ίστέον ότι έν στίχω τω προτέρω άντΐ
τοΰ άφλοιος καί άφιλος εύρίσκεται έν άλλω τινί βιβλίω
άφλειος [?J καί άφυλλος. « Deinde legitur :
τώδ’ έπί βουνω
σταυρός έπ’ ’Αλκαίω ίσταται αύτόματος.
In his βουνω, colle, fortasse sincerum est. » Jac.
XI. Ex anonymi Aristotelis vita quam, post Mena-
gium nostrum, edidit Buhlius. — Vs. 1. Stagiritse
τραυλότητα plures commemoraverunt, quos reperias
ap. Diogenem Laertium, ed. Menag. p. 186. — Vs. 2.
λάγνος. De hoc Aristotelis vitio vid. Athen. XIII,
p. 566.
XII. Ex ejusdem anonymi Vita Aristotelis ubi
priori disticho continuo subjicitur hoc posterius
quasi unum et idem carmen inde conficeretur. Hoc
autem illi respondere recte vidit Menagius qui hanc
Aristotelis vitam primus in sua Diogenis Laert. edi-
tione exhibuit.
XIII. Apud Diog. Laert. VI, v, 85 : — Vss. 1-2,
Stephanus in Prsef. in poemata quee παρωδιαι dicuntur,
p. 82, ex Homero ductos notavit, Od. T. 172. — Me-
minit hujus ludicri Demetrius Περί ‘Ερμηνείας c. 250;
I. Ex Plutarch, Lacon. Instit. XXXIV, exceptis
quinque prioribus versus tertii verbis, qute supplevi-
mus ex Sext. Empir. Pyrrhon. Hypot. III, 24, p. 181.
Prius distichon servavit Aristophanes in Pace 1298
sqq.,de quibus schol. ό Αρχίλοχος έξήλθεν εις πόλεμον
έν τή πρός Σαΐους μάχη· έστί δέ έθνος Θράκης· καί
φοβηθείς έφυγε ρίψας έαυτοϋ τά όπλα. Plut. loc. cit.
Αρχίλοχον τον ποιητήν έν Λακεδαίμονι γενόμενον, αύτής
ώρας έδιωξαν, διότι έπε'γνωσαν αύτόν πεποιηκότα, ώς
κρέίττόν έστιν άποβαλεΐν τά δπλα ή άποθανεΐν .— Prius
distichon bis laudavit et Strabon, X, p. 702, B; XII,
p. 827 A. Cf. Philostr. Apollon Vit. p. 55. — Hos
versus dedimus quia nobis minime compertum est id
esse non integrum epigr., sed potius, ut Brunckio
placuit, fragmentum.
II. Ex Athen. III, p. 125. Asii Samii fragm. De
quo poeta vid. Heynium, in Apollod. III, 8, 2, not.
p. 977. Plura ex eo commemorat Pausanias, de qui-
bus docte disputavit Walkenaer. Diatrib. p. 58-59.
’Έπεσι genealogias Asius erat persecutus. — Vs. 3.
άκλητος, invocatus (i. e. non vocatus), ut apud Plaut.
Capt. n. 2, Ergasilus parasitus.
III. Apud Athen. X, p. 456, s. 84. Φασί. καί
είναι τον μέν ού φέροντα τό τούτέττιγος άεθλον, τόν ούκ
έθέλοντα άδειν, Πανοπηιάδην δέ τόν όνον, μέγα δεΐπνον
την χοίνικα των κριθών.... Simonidis asinus Epeus
vocabatur διά τό μυθολογεΐσθαι τούτο δράν έκεινον, καί
άναγεγράφθαι έν τω του Απόλλωνος ίερω τον Τρωικόν
μύθον, έν ώ Έπειός ύδροφορεΐ τοϊς Άτρείδαις. Vid. to-
tum hunc Athensei locum.
IV. Ex Diogene Laertio VIII, p. 533 : Άκρωνος
ιατρού τόπον αϊτούντος παρά τής βουλής εις την κατα-
σκευήν πατρώου μνήματος,διάτήνέν τοΐςίατροιςάκρότητα,
παρελθών ό Εμπεδοκλής έκώλυσε, τά τε άλλα περί
ισότητας διαλεχθείς, καί τοι καί τοιοϋτον έρωτήσας· Τί δέ
έπιγράψομεν έλεγεΐον, ή τούτο· ’Άκρον ίητρόν Άκρων’
Άκραγαντΐνος π. α.; Τινές δέ τόν δεύτερον στίχον
ούτω προφέρονται·
άκροτάτης κορυφής τύμβος άκρος κατέχει.
Τούτό τινες Σιμωνίδου φασίν είναι. Protulit et Suidas,
ν. Άκρων, hoc distichon quod τωθαστικόν nomine
designat. — Cf. Plin. Η. Ν. XXIX, 4. — Vs. 2.
κρημνός κτλ. Cf. Virg. /En. III, 702 : Arduus Acra-
gas ostentat msenia longe. Repetiere multi, Brunck.
Anal. T. I, P. 163, n. 1 (de quo vid. Jacobs. Animadv.
Τ.Ι,ρ. I, p. 317), Jacobs Append. n. 21, et Mullach.
Fragm. Phil. Gr. (Bibi. Didot), t. I, p. 14, qui Άκρω-
να Celsum vocans hujusmodi versibus quid lusit :
Celsum Acragantinum medicum celso patre natum,
praecelsae tumulus celsus habet patriae.
V. « Ex Hieronymi Rhodii Commentariis Athenseus
narrat (XIII, p. 604 F.) cum Sophocli a puero quem
in deliciis habebat, pallium surreptum esset, et
Euripides dixisset, se eodem cum puero rem habuisse
nullo tamen rerum suarum detrimento, Sophoclem
hoc epigramma scripsisse, in quo Euripidi adulterium
tecte exprobraret. Respicitur in eo fabula de solis
cum Borea certamine, quam narrat Avianus, IV.
Poeta pueri, quem deperibat, amorem et pulcritudi-
nem solis calori comparat. Videtur igitur hoc dicere :
Pallium abjeci equidem, ut viator, quem solis calor,
ut idem faceret coegit; tu tuum servasti, quia puer
quicum te rem habuisse jactas, tantum abest, ut tibi
faverit, ut potius, tanquam Boreas in illa fabula,
omnem irse suae vim et violentiam in te effuderit. »
Jac.
VI. Athen. V. sect. 61, p. 219 : « Venatur igitur
bonus ille Socrates, amoris magistram habens Mile-
siam, sed non ipse captatur, ut dixit Plato, illaquea-
tus ab Alcibiade ; neque sane dere desinit, ut opinor
adversa fortuna utens, nempe quum vidisset, quo in
statu esset, Aspasia dixit : Ί’ίπτε κτλ.» —Vs. 1. vulg.
δμμασιν έλασθείς, claudicante metro; correxi; for-
tasse leg. θλασθείς, sauciatus.
VII. Ex Athen. VIII, sect. 18, p. 337. Repetiere
multi, Brunck. Anal. III, p. 234, n. CCCXCV (vid.
Jacobs. Animadv. T. III. P. n, p. 94), Jacobs. Ap.
pend. 118, qui de Grotii versione : Grotius, ait, vul-
gatam sequi maluit, sensu admisso, quem ut grseca
verba ferant, vereor.
VIII. Exhibuit Plutarchus (De vitando sere alieno,
V, 1.) hanc παρωδίαν, quam exempli causa recepimus.
IX. Ap. Athen. X, 454 : Νεοπτόλεμος δ’ ό Παριανός
έν τω Περί έπιγραμμάτων έν Χαλκηδόνι φησίν έπί τού
Θρασυμάχου τού σοφιστού μνήματος έπιγεγράφθαι τόδε
τό έπίγραμμα· Τούνομα...
X. Ap. Plutarch. in Flaminin. IX, ex quo apparet
carmen ab Alcseo (Messenio) scriptum fuisse post
pugnam apud Cynoscephalas commissam cujus
ZEtoli, qui tunc ab Romanis stabant, sibi arrogabant
laudem : ‘Ων μάλιστα διά στόματος ήν τουτί τό έπί-
γραμμα· Άκλαυστοι (Vid. Anthol. Palat, ed. Didot.
VII, 247)... Τούτ’ έποίησε μέν Αλκαίος, έφυβρίζων
Φι/ίππω, καί τόν άριθμόν των άποθανόντων έπιψευσά-
μενος. Λεγόμενον δέ (τό έπίγραμμα) πολλαχού καί ύπό
πολλών, μάλλον ήνία τόν Τίτον ή τόν Φίλιππον' ό μέν
γάρ άντικωμωδών τόν Αλκαίον τω έλεγείω παρέβαλλεν.
Άφλοιος κτλ. — Philippi disticho additum est scho-
lion hoc : οπού ίστέον ότι έν στίχω τω προτέρω άντΐ
τοΰ άφλοιος καί άφιλος εύρίσκεται έν άλλω τινί βιβλίω
άφλειος [?J καί άφυλλος. « Deinde legitur :
τώδ’ έπί βουνω
σταυρός έπ’ ’Αλκαίω ίσταται αύτόματος.
In his βουνω, colle, fortasse sincerum est. » Jac.
XI. Ex anonymi Aristotelis vita quam, post Mena-
gium nostrum, edidit Buhlius. — Vs. 1. Stagiritse
τραυλότητα plures commemoraverunt, quos reperias
ap. Diogenem Laertium, ed. Menag. p. 186. — Vs. 2.
λάγνος. De hoc Aristotelis vitio vid. Athen. XIII,
p. 566.
XII. Ex ejusdem anonymi Vita Aristotelis ubi
priori disticho continuo subjicitur hoc posterius
quasi unum et idem carmen inde conficeretur. Hoc
autem illi respondere recte vidit Menagius qui hanc
Aristotelis vitam primus in sua Diogenis Laert. edi-
tione exhibuit.
XIII. Apud Diog. Laert. VI, v, 85 : — Vss. 1-2,
Stephanus in Prsef. in poemata quee παρωδιαι dicuntur,
p. 82, ex Homero ductos notavit, Od. T. 172. — Me-
minit hujus ludicri Demetrius Περί ‘Ερμηνείας c. 250;