DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48285#0558
550
ANTHOLOGIJE GR^EGvE APPENDICIS
τον, pro quo conjiciebat Vigerius άδείμαντον, non
minus claudicante versu. Codd. 465 et 468 δία
μάτάιον : « sane μάταιον valde placet. » Vig.
CXCV. Euseb. in Praep. evang. V, 8, ex Porphy-
rio, unde Gall. Orae. vet. XI, p. 48, sq. —Vs. l.Vi-
ger. conjicit κατά. G. Wolff. μέγα φεγγές. — Vs. 4.
Ejusdem Vigeri correct. est τέρπειν pro τέρπει. —Vs.
5. Idem conj. έαδε pro αδαή,unde facile eruimus έδάη.
—Vss. 6-7. Sunt etiam ap. Theodoret. Περί χρησμών,
p. 380 ed. Gaisf. —Vs. 7. ηύρε.
CXCVI. Ex Porphyr. ibid. apud Euseb. Praeparat,
ev. V, 8. — Vs. 3. Alii : έπημύσαντες, illabentes.
De έπιμμύειν cum duplici μ vid. Thesaur. ling. gr.
s. v. — Vs. 4. Vulg. ήώϊον. — Vs. 5. Gust. Wolff.
έσσομένων ύποφήτορες.
CXCVII. Euseb. Praeparat, ev. V. 8, ex Porphyrio.
Post vss. 1-2 legitur και εξής. — Vs. 1. G. Wolff.
Τίπτε δ’ αεί θείοντος...— Vs. 2 est quoque apud Theo-
doret. de Oracul., ibid. ex eodem Porphyr. Περί τής
έκ λογίων Φιλοσοφίας, cum hac praemonitione : Καί
πάλιν αίτιωμένη (ή Εκάτη) τον κεκληκότα, τίνος, φησί,
χατίζων, Θειοδάμοις κτλ. Duos priores versus et
apud Nicephor. in Synesium, de Somiiis, reperias. —
•Vs. 3. De Iunge vid. Theocr. scholiast. II, 17. —
Vs. 5. Vulg. έπεμβεβαώσιν, Vigerii conjecturam ac-
cepimus. — Vs. 7. Gall. αεί καί δαίμονας...
CXCVIII. Porph. apud Euseb. Praep. evang.
N, 12, etNiceph. Greg. schol. in Synes. p. 361; Gal-
laeus, Orae. vet. XI, p. 50. — Vs. 4. Notandum styra-
cem esse in Orphic. 1 suffimen quod attribuitur deae
Prothyraeae, quae dicitur a poeta Άρτεμις Είλείθυια,
καί εύσέμνη Προθυραία. Cf. supr. n. 193 Ήδ’ εγώ... vs.
3.—Vs. 5. Codd. 465 et 466 et Niceph. ύπαιθριάσας.
—Vs. 6. Gall. αρχήν; conjicit tamen εύχήν, quod recipit
Vigerius. — Vss. 7-10 praescriptum est a Porphyrio :
Ειτ’ έξέδωκεν εύχήν, έδίδαξέ τε πόσους ληπτέον σκαλαβώ-
τας, et post hoc fragmentum, καί πάλιν άλλοτε, άγαλμα
αύτοΐς έξέδωκε τοιοΰτον.ν. infr. ’Ήδη μοι σύγε, η. 199.
CXCIX. Euseb. Praep. ev. V, 13, ex Porphyrio. —
Vs. 1. Vulg. ξόανον, Viger. ξοάνω. — Vs. 3. Wolff.
χρυσοπέδιλος. — Vs. 4. Proponebat Vigerius άμφί-
θετος ζώνη. — « Simillimam statuam schol. Theocr.
II, 12, describit. Hecaten, inquit, οί παλαιοί τρίμορ-
φον έγραφον (uno corpore veteres ante Alcamenem,
quos oraculum sequitur), χρυσεοσάνδαλον, λευχείμονα
καί μήκωνας τάϊς χερσΐν έχουσαν καί λαμπάδας ήμμένας.
καί έστί τό λευκόν καί τό χρύσεον σημέΐον τής του
φωτός παραυξήσεως καί αί ήμμέναι λαμπάδες· ό δέ
κάλαθος, δν επί τοΐς μετεώροις φέρει, τής τών καρπών
κατεργασίας, ους ανατρέφει κατά την του κωτός παρ-
αύξησιν. » G. Wolff.
CC. Porphyr. ap. Euseb. Praep. evang. V. 15.
Corruptissimum fragmentum, ut potuimus, emen-
davimus. — Vs. 3. Vulg. έφεστώς cum virgula post
φιλέει. — Vs. 4. άγειρόμενος. — Ad magicos charac-
teres id pertinere arbitrabatur Vigerius, quibus haec
praescripta sunt : "Οτι δέ φιλοϋσι τα σύμβολα τών
χαρακτήρων, ή 'Εκάτη παραβάλλουσα προς ά φιλοΰσιν οί
άνθρωποι, μεμήνυκε διά τούτων. — Post versus sub-
jecta haec habes : Ού μόνον δ’ δτι φίλοι οί χαρακτήρες
δεδήλωκεν, άλλ’δτι καί, οπερ έφαμεν (V. supr. η. 162 Αύ-
σατέ μοι... vs. 2.), αύτοί περιγράφονται, καί είσιν οιον
έν ίερώ χωρίω τή ύποκειμένη είκόνι. Cf. et hunc locum
quem sane innuit Porphyrius dicens οπερ έφαμεν :
’Έστι δέ τά σύμβολα μέν τής 'Εκάτης κηρός τρίχρω-
μος έκ λευκού καί μελανός καί ερυθρού συνεστώς, έχων
τύπον 'Εκάτης φερούσης μάστιγα καί λαμπάδα καί ξίφος,
περί ήν είλήσθω δράκων ούρανοΰ δέ αστέρες οί θαλάττιοι
πρό τών θυρών πεπατταλευμένοι... Vid. quoque Panis
orae. supr. n. 192 Τούς δ’ αυ... — Vs. 3. Post φιλέει
incisum sustulit G. Wolff. — Vs. 4 idem emendat εις
έν’ εγειρόμενος τον έρω πολύν έρνεσι φωτών; « quis
rebus supernis praefectus, i. e. quis deus simulacra
non petiit, amat, ad eamdem illam magnam cupidinem
cum prole virorum incitatus ?» Primo scripserat ex
duobus mss. εις έν εγειρόμενος εΐρω πολυμερές φωτών.
CCI.’ Philopon. De Mundi Creat. IV, 20, his
praemissis : 'Ή τε 'Εκάτη κληθεϊσα έν τοιαύτη κα-
ταστάσει του περιέχοντας φησιν Ού λαλέω... De statu
caeli ambientis vid. supr. orae. Apollinis incerti, n.
157, Κλϋθί μευ κτλ. — Vs. 1 : « In exemplari edi-
tionis Corderi, quod olim Spaldingii fuit, nunc in
Bibi. reg. Berol. servatur, in margine adseriptum est:
δολιχοϊο φάρυγγος, vulgo δολίχου φαρυγήος. Verba si-
gnificantur ex imo pectore repetita. Nisi forte scri-
bendum est δολίοιο, ut, si tunc dea loquatur, vox
fallax et fraudulenta fore dicatur. » Wolff. — Vs. 2,
« Sic scripsi pro κέντροις, quia Attica correptio his
in oraculis valet. » Id. De planetarum centris vid.
Manethon. Apotelesm. III, 6; 49, 38; Ptolem. Quadrip.
p. 115, ed. Camerar., et p. 77; vid. etiam Maneth.
II, 403. — Vs. 3. « Vulg. Τιτηνί σκερόεσσα. Ut Sol
Titan, ita Luna Titania saepe apud poetas posteriores...
Quum ίδεΐν soleat constellationem significare, et
Mars imprimis ac Saturnus iniqua fuerint sidera,
conjicio κακόν Άρη ίδοϋσα. » Wolff. — Confert Ma-
neth. III, 126.
CCII. Philopon. (ex Porphyr. Περί τής έκ
λογιών Φιλοσοφ. Βιβλ. Γ.), De Mundi Creat. IV, 20;
his praemissis : Καί πάλιν τινών ειπόντων, ε’ι καί αύτοι
οί θεοί ύπό την ειμαρμένην είσίν, δτι φυλάττονται ταΰτα
(iniquam constellationem) έπήγαγε (ή 'Εκάτη)· Αυέσθω
κτλ. — Vs. 1. « Conjicio φύσεως σου δέσμ’, ίνα
θεοϊσι πίθωμαι: θεοΐσιωιιη A. Nauckio per synizesin. »
G. Wolff.
CCIII. Ex Porphyr. lib. III, ap. Euseb. Dem.
evang. III, 6. Gall. Orae. vet. VIII, p. 46. G. Wolff.
plenius exhibuit, ibid. p. 180 : Περί γοϋν του Χρίστου
έρωτησάντών, εί έστί θεός, φησιν [ή 'Εκάτη] "Οττι μέν...
— Vs. 2. γιγνώσκεις· σοφιης δέ τετμημένη αίέν άλάται.
— Vs. 3. προφερεστάτου... εκείνη, et ad. v. seq. reji-
cit ψυχή Wolff. ex Parisino cod. 469, notans in
vulgata « perperam iota verbi τιμάω corripi, γέ ante
ψ non produci, άλλά cum γέ conjungi. Sic vertit hoc
oraculum D. Augustinus De civit. Dei, XIX, 23, 2 :
« De Christo interrogantibus si est (szc) deus, ait
Hecate : Quoniam quidem immortalis anima, post
corpus ut incedit, nosti : a sapientia autem abscissa
semper errat. Viri pietate praestantissimi est illa
anima (προφερεστάτου έστίν έκείνη), hanc colunt aliena
a se veritate. » Unde sic refici potest versus quartus
quem Eusebius omisit :
ψυχή· τήνδε τίουσιν άληθείης σφιν άπούσης,
quod placuit Wolffio, sive, ut proposuit Nauckius :
...τήνδε τίουσιν έκάς σφών δντος αληθούς.
CCIV. Ex Porphyrio Euseb. ibid. III, 7 : Έπε-
ρωτησάντων δέ, διά τί έκολάσθη, έχρησεν Σώμα...
D. Augustinus De civit. Dei, XIX, 23, 2 : « Inter-
rogantibus autem cur ergo damnatus est? oraculo
respondit dea : Corpus quidem debilitantibus tor-
mentis etc. » « Hic igitur αδρανής vi activa dictum
censuit. Sed id potius significare videtur, cui debi-
litas et inertia ex materia inhaeret : itaque tentamina
ANTHOLOGIJE GR^EGvE APPENDICIS
τον, pro quo conjiciebat Vigerius άδείμαντον, non
minus claudicante versu. Codd. 465 et 468 δία
μάτάιον : « sane μάταιον valde placet. » Vig.
CXCV. Euseb. in Praep. evang. V, 8, ex Porphy-
rio, unde Gall. Orae. vet. XI, p. 48, sq. —Vs. l.Vi-
ger. conjicit κατά. G. Wolff. μέγα φεγγές. — Vs. 4.
Ejusdem Vigeri correct. est τέρπειν pro τέρπει. —Vs.
5. Idem conj. έαδε pro αδαή,unde facile eruimus έδάη.
—Vss. 6-7. Sunt etiam ap. Theodoret. Περί χρησμών,
p. 380 ed. Gaisf. —Vs. 7. ηύρε.
CXCVI. Ex Porphyr. ibid. apud Euseb. Praeparat,
ev. V, 8. — Vs. 3. Alii : έπημύσαντες, illabentes.
De έπιμμύειν cum duplici μ vid. Thesaur. ling. gr.
s. v. — Vs. 4. Vulg. ήώϊον. — Vs. 5. Gust. Wolff.
έσσομένων ύποφήτορες.
CXCVII. Euseb. Praeparat, ev. V. 8, ex Porphyrio.
Post vss. 1-2 legitur και εξής. — Vs. 1. G. Wolff.
Τίπτε δ’ αεί θείοντος...— Vs. 2 est quoque apud Theo-
doret. de Oracul., ibid. ex eodem Porphyr. Περί τής
έκ λογίων Φιλοσοφίας, cum hac praemonitione : Καί
πάλιν αίτιωμένη (ή Εκάτη) τον κεκληκότα, τίνος, φησί,
χατίζων, Θειοδάμοις κτλ. Duos priores versus et
apud Nicephor. in Synesium, de Somiiis, reperias. —
•Vs. 3. De Iunge vid. Theocr. scholiast. II, 17. —
Vs. 5. Vulg. έπεμβεβαώσιν, Vigerii conjecturam ac-
cepimus. — Vs. 7. Gall. αεί καί δαίμονας...
CXCVIII. Porph. apud Euseb. Praep. evang.
N, 12, etNiceph. Greg. schol. in Synes. p. 361; Gal-
laeus, Orae. vet. XI, p. 50. — Vs. 4. Notandum styra-
cem esse in Orphic. 1 suffimen quod attribuitur deae
Prothyraeae, quae dicitur a poeta Άρτεμις Είλείθυια,
καί εύσέμνη Προθυραία. Cf. supr. n. 193 Ήδ’ εγώ... vs.
3.—Vs. 5. Codd. 465 et 466 et Niceph. ύπαιθριάσας.
—Vs. 6. Gall. αρχήν; conjicit tamen εύχήν, quod recipit
Vigerius. — Vss. 7-10 praescriptum est a Porphyrio :
Ειτ’ έξέδωκεν εύχήν, έδίδαξέ τε πόσους ληπτέον σκαλαβώ-
τας, et post hoc fragmentum, καί πάλιν άλλοτε, άγαλμα
αύτοΐς έξέδωκε τοιοΰτον.ν. infr. ’Ήδη μοι σύγε, η. 199.
CXCIX. Euseb. Praep. ev. V, 13, ex Porphyrio. —
Vs. 1. Vulg. ξόανον, Viger. ξοάνω. — Vs. 3. Wolff.
χρυσοπέδιλος. — Vs. 4. Proponebat Vigerius άμφί-
θετος ζώνη. — « Simillimam statuam schol. Theocr.
II, 12, describit. Hecaten, inquit, οί παλαιοί τρίμορ-
φον έγραφον (uno corpore veteres ante Alcamenem,
quos oraculum sequitur), χρυσεοσάνδαλον, λευχείμονα
καί μήκωνας τάϊς χερσΐν έχουσαν καί λαμπάδας ήμμένας.
καί έστί τό λευκόν καί τό χρύσεον σημέΐον τής του
φωτός παραυξήσεως καί αί ήμμέναι λαμπάδες· ό δέ
κάλαθος, δν επί τοΐς μετεώροις φέρει, τής τών καρπών
κατεργασίας, ους ανατρέφει κατά την του κωτός παρ-
αύξησιν. » G. Wolff.
CC. Porphyr. ap. Euseb. Praep. evang. V. 15.
Corruptissimum fragmentum, ut potuimus, emen-
davimus. — Vs. 3. Vulg. έφεστώς cum virgula post
φιλέει. — Vs. 4. άγειρόμενος. — Ad magicos charac-
teres id pertinere arbitrabatur Vigerius, quibus haec
praescripta sunt : "Οτι δέ φιλοϋσι τα σύμβολα τών
χαρακτήρων, ή 'Εκάτη παραβάλλουσα προς ά φιλοΰσιν οί
άνθρωποι, μεμήνυκε διά τούτων. — Post versus sub-
jecta haec habes : Ού μόνον δ’ δτι φίλοι οί χαρακτήρες
δεδήλωκεν, άλλ’δτι καί, οπερ έφαμεν (V. supr. η. 162 Αύ-
σατέ μοι... vs. 2.), αύτοί περιγράφονται, καί είσιν οιον
έν ίερώ χωρίω τή ύποκειμένη είκόνι. Cf. et hunc locum
quem sane innuit Porphyrius dicens οπερ έφαμεν :
’Έστι δέ τά σύμβολα μέν τής 'Εκάτης κηρός τρίχρω-
μος έκ λευκού καί μελανός καί ερυθρού συνεστώς, έχων
τύπον 'Εκάτης φερούσης μάστιγα καί λαμπάδα καί ξίφος,
περί ήν είλήσθω δράκων ούρανοΰ δέ αστέρες οί θαλάττιοι
πρό τών θυρών πεπατταλευμένοι... Vid. quoque Panis
orae. supr. n. 192 Τούς δ’ αυ... — Vs. 3. Post φιλέει
incisum sustulit G. Wolff. — Vs. 4 idem emendat εις
έν’ εγειρόμενος τον έρω πολύν έρνεσι φωτών; « quis
rebus supernis praefectus, i. e. quis deus simulacra
non petiit, amat, ad eamdem illam magnam cupidinem
cum prole virorum incitatus ?» Primo scripserat ex
duobus mss. εις έν εγειρόμενος εΐρω πολυμερές φωτών.
CCI.’ Philopon. De Mundi Creat. IV, 20, his
praemissis : 'Ή τε 'Εκάτη κληθεϊσα έν τοιαύτη κα-
ταστάσει του περιέχοντας φησιν Ού λαλέω... De statu
caeli ambientis vid. supr. orae. Apollinis incerti, n.
157, Κλϋθί μευ κτλ. — Vs. 1 : « In exemplari edi-
tionis Corderi, quod olim Spaldingii fuit, nunc in
Bibi. reg. Berol. servatur, in margine adseriptum est:
δολιχοϊο φάρυγγος, vulgo δολίχου φαρυγήος. Verba si-
gnificantur ex imo pectore repetita. Nisi forte scri-
bendum est δολίοιο, ut, si tunc dea loquatur, vox
fallax et fraudulenta fore dicatur. » Wolff. — Vs. 2,
« Sic scripsi pro κέντροις, quia Attica correptio his
in oraculis valet. » Id. De planetarum centris vid.
Manethon. Apotelesm. III, 6; 49, 38; Ptolem. Quadrip.
p. 115, ed. Camerar., et p. 77; vid. etiam Maneth.
II, 403. — Vs. 3. « Vulg. Τιτηνί σκερόεσσα. Ut Sol
Titan, ita Luna Titania saepe apud poetas posteriores...
Quum ίδεΐν soleat constellationem significare, et
Mars imprimis ac Saturnus iniqua fuerint sidera,
conjicio κακόν Άρη ίδοϋσα. » Wolff. — Confert Ma-
neth. III, 126.
CCII. Philopon. (ex Porphyr. Περί τής έκ
λογιών Φιλοσοφ. Βιβλ. Γ.), De Mundi Creat. IV, 20;
his praemissis : Καί πάλιν τινών ειπόντων, ε’ι καί αύτοι
οί θεοί ύπό την ειμαρμένην είσίν, δτι φυλάττονται ταΰτα
(iniquam constellationem) έπήγαγε (ή 'Εκάτη)· Αυέσθω
κτλ. — Vs. 1. « Conjicio φύσεως σου δέσμ’, ίνα
θεοϊσι πίθωμαι: θεοΐσιωιιη A. Nauckio per synizesin. »
G. Wolff.
CCIII. Ex Porphyr. lib. III, ap. Euseb. Dem.
evang. III, 6. Gall. Orae. vet. VIII, p. 46. G. Wolff.
plenius exhibuit, ibid. p. 180 : Περί γοϋν του Χρίστου
έρωτησάντών, εί έστί θεός, φησιν [ή 'Εκάτη] "Οττι μέν...
— Vs. 2. γιγνώσκεις· σοφιης δέ τετμημένη αίέν άλάται.
— Vs. 3. προφερεστάτου... εκείνη, et ad. v. seq. reji-
cit ψυχή Wolff. ex Parisino cod. 469, notans in
vulgata « perperam iota verbi τιμάω corripi, γέ ante
ψ non produci, άλλά cum γέ conjungi. Sic vertit hoc
oraculum D. Augustinus De civit. Dei, XIX, 23, 2 :
« De Christo interrogantibus si est (szc) deus, ait
Hecate : Quoniam quidem immortalis anima, post
corpus ut incedit, nosti : a sapientia autem abscissa
semper errat. Viri pietate praestantissimi est illa
anima (προφερεστάτου έστίν έκείνη), hanc colunt aliena
a se veritate. » Unde sic refici potest versus quartus
quem Eusebius omisit :
ψυχή· τήνδε τίουσιν άληθείης σφιν άπούσης,
quod placuit Wolffio, sive, ut proposuit Nauckius :
...τήνδε τίουσιν έκάς σφών δντος αληθούς.
CCIV. Ex Porphyrio Euseb. ibid. III, 7 : Έπε-
ρωτησάντων δέ, διά τί έκολάσθη, έχρησεν Σώμα...
D. Augustinus De civit. Dei, XIX, 23, 2 : « Inter-
rogantibus autem cur ergo damnatus est? oraculo
respondit dea : Corpus quidem debilitantibus tor-
mentis etc. » « Hic igitur αδρανής vi activa dictum
censuit. Sed id potius significare videtur, cui debi-
litas et inertia ex materia inhaeret : itaque tentamina