DOI issue:
Hefte 25-28, Juni 1916
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.2821#0225
verchampagne Uamerad
SchrMeitmig und Selchäktssteiis:
Krmee-Vberkommando Z, ksidreitung
reldreituns devS.Krmee
verug in der bieimat durch
aiie postanstaiten und vuchhandlungen
vrieke aus der heimat
xxvn.
Eva Gräfin v. Baudissin
Min leime Jung!
Wat Du Di woll wunncrn deihst, dat Din oll
d^u^ding ^lm^t s^n^ei^ ^öt! ^Jck g^öm^^
Huus uns' Jungens man ok dassülwigte^ vor-
setten salln. Je, prost Mahltid! Dor glöw ick
nich^ an. Aewer hungern lat ick min Gcfangenen
Tauirst, as se seggt hewmen: mi kreegen
Eefangenens un de salln bi de Arbeet helpen,
dun hew ick ok lacht. Jhr dat ick den Kirl dat
wisen möt, wat ne Hark is un wat ne Mehfork
un dat hei de äiauh keen Kantüffeln un de Swin
keen Lilee nich gimt, hew ick dat all sülwst makt.
Aewer Herr Pasluhr hett seggt: „Cchmidtsch,
dat's nen puren Aberglauben, de Kauh un de
Swin frett up de ganze Jrd datsülwige!" „Na
denn man tau", hew ick seggt, „un wenn dat en
ordentlichen Minschen is, sall hei ok sin Necht
hewwen." Denn Din Vadder is dat all bald
tau vcel — de Pust geiht em girn ut. Aewer
dat is man von'n Speck an't Hart, seggt de
Doktor. Un wenn hei nu nich veel kreegen deiht
— Speck, heet dat — dunn so ward hei sick woll
en beten wat afhalsen. Uns' Burmeister, de mit
Herr Pastuhr kommen is un sick dat upschriwt,
wo en Gefangenen hin sall, de hadd gliks dat
grote Muul — wo is denn ok en Burmeister
för! — un seggt, der Gefangene darf nicht das-
selbigte tau'n eten krigen, as wi blots ne Supp
un up'n Sünndag würd ihm im Lager nen bit-
schen Fleisch verabreicht. Aewer ick kunn mi tau
un tau dull argern un ick hew em nich up sin
Missingsch Antwurt gewen, ick hew em up Platt-
dütsch seggt, dat ne Buernfcu nich tweemal in
een Pott kaken kann un dat ick keen Herr Ge-
fangenen nich bruken künnt, menn hei up'n Alt-
dag mit'n sülwern Leepel freten sall. „Lat uns
man gahn, Burmeister", hedd Herr Pastuhr seggt,
„gegen Schmidtsch kümmt mi doch nich gegen
an. De versteiht wat se verstahn will un dreiht
Jug de Würd' in't Muul üm!" Dunn sünd se
nu öwern Hof kamen, man ümmer sachting, dat
em man ja nich de Pust utkömt. Dat makt mi
ji
Vor der Schtacht.
—
—
WE
en beten ungedullig un ick smit dat Finster up un
rep: „Wenn dat unsen Gefangenen süht, wo Du
geihst, dunn geiht hei noch veel langwiliger!"
„Wat för'n Gefangenen," säd din Vadding. „Jck
will mi een tauleggen," hew ick seggt, „Du büst
ja nie dor, wenn ick Di bruk". Dunn nehm Din
Vadder sin Piep rut un seggt: „Ick bün de Herr
un ick will keen Gefangenen nich. Jck kann min
Hänn griegen un in de Kist setten." „Aemer
Du hest dat ja alle Dag dahn", seggt Din
V^^ü^ „ick bün^dat nu
Kauh hadd em för de Vrust stött^. Jck hadd
lütt beten Milk in. „^^'5^11," segg ick. „Uns'
nu' en hogen Pris —" ^Jemoll" segg ick, „wi
brukt ok keen Schinken un keen Wust nich. Un
menn de Jung ut'n Fcld kamen deiht, up Ur-
laub, dunn kann hei Käs' etsn." Din Vadding
hed sin Piep wedder ansteckt un nen mächtigen
Rook makt. Un dunn seggt hei: „Marie —"
dat seggt hei blots, wennihr Pingsten un Ostern
wenn Di dat tauveel^is mit dat Veihfaudern."
„Ja Vadding, dat willst Du doch," hew ick seggt.
„Un Melken, dat kannst Du je nu grotohrig —"
un ick kiek in dat Emmer: Dor künn keen Mus'
in versupen! „Marie," seggt hei, „wat min Hart
is —" „is tau fett, Vadding, seggt de Doktor —"
„nee, nee, aewer en beten wat wackelig. Wenn
ick mi so bucken dauh ünner de oll Kauh, dunn
löpt mi dat Blaud tau Kopp — un de oll Swin
ramentern in'n Stall rümmer-" „De willn
nich täuwen, Vadding, de willn ehr Tüffeln tau
rechte Tid." „Je, ick dach' man," seggt hei dor,
„wennihr de Swin ehr Tüffeln warm eten willn,
bruk ick ok nich irst tau täuwen, bit se kold sünd.
Dat bekömmt mi ok nich." „Je Vadding,"
segg ick, „sitt man nich ümmer so lang in de
Lauw' bi de Post — ick kann nich nen halwen
Strump mihr knütten för den Jung, so möt ick
mi afmarachen. Stoh man en beten tidig up
un sett Di man nich nah Disch irst in Groh-
vadder sin Staul — de hedd dor ok ümmer in
slapen, dat stickt an!" „Ick slap nich", seggt Din
Vadding un nu würd hei gifrig, „un ick gah
nah de Post un sitt in de Lauw — wi möt
dat utmaken, wennihr wi Freeden hewwen
wulln un wat oll Jngelland betahlen sall — un
ick kann Din oll Kauh nich melken und Din oll
Swin nich faudern. Un ick bün de Herr in't
Huus — un meugen kümmt mi de Gesangenen
her!" „Nee, Vaddwg, de is all dor, achtern
in'n Gohrn", hew ick dunn seggt. „Hei grawt
SchrMeitmig und Selchäktssteiis:
Krmee-Vberkommando Z, ksidreitung
reldreituns devS.Krmee
verug in der bieimat durch
aiie postanstaiten und vuchhandlungen
vrieke aus der heimat
xxvn.
Eva Gräfin v. Baudissin
Min leime Jung!
Wat Du Di woll wunncrn deihst, dat Din oll
d^u^ding ^lm^t s^n^ei^ ^öt! ^Jck g^öm^^
Huus uns' Jungens man ok dassülwigte^ vor-
setten salln. Je, prost Mahltid! Dor glöw ick
nich^ an. Aewer hungern lat ick min Gcfangenen
Tauirst, as se seggt hewmen: mi kreegen
Eefangenens un de salln bi de Arbeet helpen,
dun hew ick ok lacht. Jhr dat ick den Kirl dat
wisen möt, wat ne Hark is un wat ne Mehfork
un dat hei de äiauh keen Kantüffeln un de Swin
keen Lilee nich gimt, hew ick dat all sülwst makt.
Aewer Herr Pasluhr hett seggt: „Cchmidtsch,
dat's nen puren Aberglauben, de Kauh un de
Swin frett up de ganze Jrd datsülwige!" „Na
denn man tau", hew ick seggt, „un wenn dat en
ordentlichen Minschen is, sall hei ok sin Necht
hewwen." Denn Din Vadder is dat all bald
tau vcel — de Pust geiht em girn ut. Aewer
dat is man von'n Speck an't Hart, seggt de
Doktor. Un wenn hei nu nich veel kreegen deiht
— Speck, heet dat — dunn so ward hei sick woll
en beten wat afhalsen. Uns' Burmeister, de mit
Herr Pastuhr kommen is un sick dat upschriwt,
wo en Gefangenen hin sall, de hadd gliks dat
grote Muul — wo is denn ok en Burmeister
för! — un seggt, der Gefangene darf nicht das-
selbigte tau'n eten krigen, as wi blots ne Supp
un up'n Sünndag würd ihm im Lager nen bit-
schen Fleisch verabreicht. Aewer ick kunn mi tau
un tau dull argern un ick hew em nich up sin
Missingsch Antwurt gewen, ick hew em up Platt-
dütsch seggt, dat ne Buernfcu nich tweemal in
een Pott kaken kann un dat ick keen Herr Ge-
fangenen nich bruken künnt, menn hei up'n Alt-
dag mit'n sülwern Leepel freten sall. „Lat uns
man gahn, Burmeister", hedd Herr Pastuhr seggt,
„gegen Schmidtsch kümmt mi doch nich gegen
an. De versteiht wat se verstahn will un dreiht
Jug de Würd' in't Muul üm!" Dunn sünd se
nu öwern Hof kamen, man ümmer sachting, dat
em man ja nich de Pust utkömt. Dat makt mi
ji
Vor der Schtacht.
—
—
WE
en beten ungedullig un ick smit dat Finster up un
rep: „Wenn dat unsen Gefangenen süht, wo Du
geihst, dunn geiht hei noch veel langwiliger!"
„Wat för'n Gefangenen," säd din Vadding. „Jck
will mi een tauleggen," hew ick seggt, „Du büst
ja nie dor, wenn ick Di bruk". Dunn nehm Din
Vadder sin Piep rut un seggt: „Ick bün de Herr
un ick will keen Gefangenen nich. Jck kann min
Hänn griegen un in de Kist setten." „Aemer
Du hest dat ja alle Dag dahn", seggt Din
V^^ü^ „ick bün^dat nu
Kauh hadd em för de Vrust stött^. Jck hadd
lütt beten Milk in. „^^'5^11," segg ick. „Uns'
nu' en hogen Pris —" ^Jemoll" segg ick, „wi
brukt ok keen Schinken un keen Wust nich. Un
menn de Jung ut'n Fcld kamen deiht, up Ur-
laub, dunn kann hei Käs' etsn." Din Vadding
hed sin Piep wedder ansteckt un nen mächtigen
Rook makt. Un dunn seggt hei: „Marie —"
dat seggt hei blots, wennihr Pingsten un Ostern
wenn Di dat tauveel^is mit dat Veihfaudern."
„Ja Vadding, dat willst Du doch," hew ick seggt.
„Un Melken, dat kannst Du je nu grotohrig —"
un ick kiek in dat Emmer: Dor künn keen Mus'
in versupen! „Marie," seggt hei, „wat min Hart
is —" „is tau fett, Vadding, seggt de Doktor —"
„nee, nee, aewer en beten wat wackelig. Wenn
ick mi so bucken dauh ünner de oll Kauh, dunn
löpt mi dat Blaud tau Kopp — un de oll Swin
ramentern in'n Stall rümmer-" „De willn
nich täuwen, Vadding, de willn ehr Tüffeln tau
rechte Tid." „Je, ick dach' man," seggt hei dor,
„wennihr de Swin ehr Tüffeln warm eten willn,
bruk ick ok nich irst tau täuwen, bit se kold sünd.
Dat bekömmt mi ok nich." „Je Vadding,"
segg ick, „sitt man nich ümmer so lang in de
Lauw' bi de Post — ick kann nich nen halwen
Strump mihr knütten för den Jung, so möt ick
mi afmarachen. Stoh man en beten tidig up
un sett Di man nich nah Disch irst in Groh-
vadder sin Staul — de hedd dor ok ümmer in
slapen, dat stickt an!" „Ick slap nich", seggt Din
Vadding un nu würd hei gifrig, „un ick gah
nah de Post un sitt in de Lauw — wi möt
dat utmaken, wennihr wi Freeden hewwen
wulln un wat oll Jngelland betahlen sall — un
ick kann Din oll Kauh nich melken und Din oll
Swin nich faudern. Un ick bün de Herr in't
Huus — un meugen kümmt mi de Gesangenen
her!" „Nee, Vaddwg, de is all dor, achtern
in'n Gohrn", hew ick dunn seggt. „Hei grawt