DOI Artikel:
Žuk, Ihor: Zakopiańszczyzna - secesja - neoklasycyzm: ewolucja stylowa w twórczości Tadeusza Obmińskiego
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.38234#0113
112
16. Kaminica Staubera, rysunek elewacji z podpisem Obmińskiego. Plan dodatkowy, zatwierdzo-
ny 27 sierpnia 1906 (DAŁO, f. 2, op. 1, spr. 126, ark. 32)
gły być wybudowane przez firmę Alfreda Zachariewi-
cza i jego partnera Józefa Sosnowskiego („J. Sosnowski
i A. Zachariewicz, pierwsze krajowe przedsiębiorstwo ro-
bót żelazno-betonowych”). Według zapisów archiwalnych
przez tę właśnie firmę zostały zaprojektowane i wybu-
dowane kamienice na sąsiednich parcelach - Łąckiego 6
oraz Zachariewicza 770. Prawdopodobnie w obu przypad-
kach firma nabyła większe trakty gruntów budowlanych
przy ulicach Łąckiego i Zachariewicza, które podzieliła na
dwie i trzy parcele. Domy przy Łąckiego 6 i Zachariewi-
cza 7 projektował Alfred Zachariewicz (ewentualnie ar-
chitekci zatrudnieni w jego biurze), zaś projektowanie
przy Łąckiego 4 oraz Zachariewicza 3 i 5 oddano daw-
nemu niezawodnemu koledze, architektowi Tadeuszowi
Obmińskiemu71.
Tymczasem na projektach (DAŁO, f. 2, op. 1, spr. 160, ark. 1-10)
widnieje podpis Tadeusza Obmińskiego.
70 DAŁO, f. 2, op. 1, spr. 159, ark. 17, 49-58; spr. 591, ark. 4, 9-16.
71 Ciągi domów czynszowych przy ul. Łąckiego i Zachariewicza,
o których mowa, mogą być ilustracją tradycjnej metody zabu-
dowy stosowanej przez budowniczych lwowskich. Przystępując
Niedługo później Tadeusz Obmiński we współpracy
z Alfredem Zachariewiczem podjął się zaprojektowania
zespołu gmachów Lwowskiej Izby Handlowo-Przemysło-
wej z Instytutem Technologicznym - w historii architektu-
ry Lwowa bardzo ważnych budowli. Najowocniej jednak
w tym samym okresie ułożyła się jego współpraca z czoło-
wym budowniczym lwowskim końca XIX - początku XX
wieku, profesorem Janem (Iwanem) Lewińskim72.
do nowego projektu przedsiębiorca budowlany realizował na-
stępującą kolejność operacji: nabywał na kredyt jak największy
(na ile pozwalały środki) kompleks gruntów, na zakupionym te-
renie przeprowadzał parcelację, planował grupę domów, dalej -
na własny koszt zaczynał budowę i szybko (częstokroć jeszcze na
etapie projektowania) sprzedawał obiekty klientom. Właśnie tą
drogą formowano jednolite zespoły architektoniczne, które wi-
dać w różnych dzielnicach Lwowa. Informacja ta została uzyska-
na w latach 80. ubiegłego stulecia od jednego z ostatnich żyjących
lwowskich budowniczych z okresu przedwojennego - Jana Rewu-
ckiego.
72 I. Жук, Jlbeie Левинсъкого: мкто i буЫвничий, с. 16-31, 92-99
(jakwprzyp. 9).
16. Kaminica Staubera, rysunek elewacji z podpisem Obmińskiego. Plan dodatkowy, zatwierdzo-
ny 27 sierpnia 1906 (DAŁO, f. 2, op. 1, spr. 126, ark. 32)
gły być wybudowane przez firmę Alfreda Zachariewi-
cza i jego partnera Józefa Sosnowskiego („J. Sosnowski
i A. Zachariewicz, pierwsze krajowe przedsiębiorstwo ro-
bót żelazno-betonowych”). Według zapisów archiwalnych
przez tę właśnie firmę zostały zaprojektowane i wybu-
dowane kamienice na sąsiednich parcelach - Łąckiego 6
oraz Zachariewicza 770. Prawdopodobnie w obu przypad-
kach firma nabyła większe trakty gruntów budowlanych
przy ulicach Łąckiego i Zachariewicza, które podzieliła na
dwie i trzy parcele. Domy przy Łąckiego 6 i Zachariewi-
cza 7 projektował Alfred Zachariewicz (ewentualnie ar-
chitekci zatrudnieni w jego biurze), zaś projektowanie
przy Łąckiego 4 oraz Zachariewicza 3 i 5 oddano daw-
nemu niezawodnemu koledze, architektowi Tadeuszowi
Obmińskiemu71.
Tymczasem na projektach (DAŁO, f. 2, op. 1, spr. 160, ark. 1-10)
widnieje podpis Tadeusza Obmińskiego.
70 DAŁO, f. 2, op. 1, spr. 159, ark. 17, 49-58; spr. 591, ark. 4, 9-16.
71 Ciągi domów czynszowych przy ul. Łąckiego i Zachariewicza,
o których mowa, mogą być ilustracją tradycjnej metody zabu-
dowy stosowanej przez budowniczych lwowskich. Przystępując
Niedługo później Tadeusz Obmiński we współpracy
z Alfredem Zachariewiczem podjął się zaprojektowania
zespołu gmachów Lwowskiej Izby Handlowo-Przemysło-
wej z Instytutem Technologicznym - w historii architektu-
ry Lwowa bardzo ważnych budowli. Najowocniej jednak
w tym samym okresie ułożyła się jego współpraca z czoło-
wym budowniczym lwowskim końca XIX - początku XX
wieku, profesorem Janem (Iwanem) Lewińskim72.
do nowego projektu przedsiębiorca budowlany realizował na-
stępującą kolejność operacji: nabywał na kredyt jak największy
(na ile pozwalały środki) kompleks gruntów, na zakupionym te-
renie przeprowadzał parcelację, planował grupę domów, dalej -
na własny koszt zaczynał budowę i szybko (częstokroć jeszcze na
etapie projektowania) sprzedawał obiekty klientom. Właśnie tą
drogą formowano jednolite zespoły architektoniczne, które wi-
dać w różnych dzielnicach Lwowa. Informacja ta została uzyska-
na w latach 80. ubiegłego stulecia od jednego z ostatnich żyjących
lwowskich budowniczych z okresu przedwojennego - Jana Rewu-
ckiego.
72 I. Жук, Jlbeie Левинсъкого: мкто i буЫвничий, с. 16-31, 92-99
(jakwprzyp. 9).