DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.51479#0248
220 Th. II. C. II. Einzelheiten des täglichen Lebens.
στώνην τινά τής πόσεως nach dem gestrigen Trinken ; daher συγχωρεΐν
πάντας μή διά μέθης ποιήσασθαι την εν τώ παρόντι συνουσίαν άλλ’
ουτω πίνοντας προς ηδονήν.]
30) Συμποσίαρχος, βασιλεύς Plut. qu. symp. I. 4; vgl. Apophth. Lac.
p. 208, Lucian. Saturn, c. 4. Poll. VI. 11 mit Böttiger, kl. Sehr. III.
8. 213, und mehr bei Christ, de magisteriis veterum in poculis, Leipzig
1745. 4, Becker, Gallus I, S. 189, Char. II. S. 283 fg. [Eigene οίνόπται
werden in Athen als αρχή εντελής, aber natürlich bei öffentlichen Schmau-
sen erwähnt, welche έφεωρων τά εν τοΐς δείπνοις ει κατ’ ίσον πίνουσιν
οι αννόντες; sie gaben den Schmausenden zugleich Beleuchtung (λύχνους
και θρυαλλίδας Ath. X. p. 425. 6.]
31) Vgl. St. John II, p. 170 fg., Becker, Char. II, S. 288 fg., u. Ein-
zelnes mehr unten §. 53. 54.
32) Ath. XV. 49: τριών γενών οντων, εν οΐς τά περί τάς συνουσίας
ήν αδόμενα, ών τό μεν πρώτον ήν δ δή πάντας άδειν νόμος ήν, τό δε
δεύτερον δ δή πάντες μεν ήδον ού μήν αλλά γε κατά τινα περίοδον εξ
υποδοχής, τρίτον δε καί τήν έπι πάσι τάξιν ε'χον, ον μετείχαν ονκίτι
πάντες, άλλ οι συνετοί δοκοΰντες είναι μόνοι κα) κατά τόπον τινά εί
τνχοιεν δντες" διόπερ ώς αταξίαν τινά μόνον παρά τάλλα έχον τό μήθ’
εξής γινόμενον άλλ’ δτου ετυχεν είναι, σκολιόν έκλήθη: vgl. Aristoph.
Vesp. 1226 fgg. Plut. qu. symp. I. 1, apophth. reg. et imp. Gelo 4. und
mehr bei C. D. Ilgen, Carmina convivalia Graecorum, Jena 1798. 8.; auch
Weicker zu Theognis p. XCVII oder kl. Sehr. z. Literaturgesch. I, S. 211
undRibbeck, Nachlass S. 160—169. Προς μυρρίνην, Aristoph. Vesp. 1231,
Poll. VI. 108, Suidas III, p. 334. Επι δεξιά in den Symposien vor Alters
die Kithara herumgegeben, dann die μυρρίνη προς ήν ήδον Hesych s. v.
τήν έπιδεξιάν. [Bildlich nachgewiesen von Jahn in Philol. XXVI. S. 225.
Taf. III, 2.]
33) Γρίφοι τά εν τοΐς συμποσίοις προβαλλόμενα αινιγματώδη ζητή-
ματα, Schol. Aristoph. Vesp. 20; vgl. Plato Rep. V, p. 479 c: τοΐς εν
ταΐς εστιάσεσιν έπαμφοτερίζουσιν εοικε Plut. qu. symp V, ρ. 673 und
Ath. X. 69—78; auch gelehrte προβλήματα oder εξηγήσεις (ζητήσεις?)
έπικυλίκειοι, Diog. L. IV. 42; vgl. Gell. N. A. VI. 13, XVIII. 2 mit
Lehrs de Aristarch. studiis p. 215 fg. [Man sprach von einer eigenen
δειπνολογία Hesych. s. v.]
34) Poll. I. 107: και ό μεν λύσας γέρας είχε κρεών τινα περιφοράν,
ο' ds άδυνατήσας άλμης ποτήριον έκπιεΐν·. vgl. Ath. X. 88 und Hesych.
I, ρ. 859: καί πρόστιμον τώ μή λύσαντι τον γρίφον έκπιεΐν τό συγκεί-
μενον, ήτοι άκρατον ή ύδωρ, τουτέστι κάδον υδατος.
35) Ath. XV. 2-7; vgl. Poll. XI. 109, Hesych. s. v. Nonn. Dionys.
XXXIII. 65 fg., und mehr bei Becker, de ludicro cottaborum diss. I—III,
Dresden 1754—1756. 4., Jacobs in Wielands att. Mus. III, S. 473—496
oder verm. Sehr. VI, S. 107 f., Groddeck, antiqu. Versuche I, S. 163—238
oder Becks Act. soc. philol. Lips. I, p. 100 fg., Osann, Beitr. z. Literatur-
στώνην τινά τής πόσεως nach dem gestrigen Trinken ; daher συγχωρεΐν
πάντας μή διά μέθης ποιήσασθαι την εν τώ παρόντι συνουσίαν άλλ’
ουτω πίνοντας προς ηδονήν.]
30) Συμποσίαρχος, βασιλεύς Plut. qu. symp. I. 4; vgl. Apophth. Lac.
p. 208, Lucian. Saturn, c. 4. Poll. VI. 11 mit Böttiger, kl. Sehr. III.
8. 213, und mehr bei Christ, de magisteriis veterum in poculis, Leipzig
1745. 4, Becker, Gallus I, S. 189, Char. II. S. 283 fg. [Eigene οίνόπται
werden in Athen als αρχή εντελής, aber natürlich bei öffentlichen Schmau-
sen erwähnt, welche έφεωρων τά εν τοΐς δείπνοις ει κατ’ ίσον πίνουσιν
οι αννόντες; sie gaben den Schmausenden zugleich Beleuchtung (λύχνους
και θρυαλλίδας Ath. X. p. 425. 6.]
31) Vgl. St. John II, p. 170 fg., Becker, Char. II, S. 288 fg., u. Ein-
zelnes mehr unten §. 53. 54.
32) Ath. XV. 49: τριών γενών οντων, εν οΐς τά περί τάς συνουσίας
ήν αδόμενα, ών τό μεν πρώτον ήν δ δή πάντας άδειν νόμος ήν, τό δε
δεύτερον δ δή πάντες μεν ήδον ού μήν αλλά γε κατά τινα περίοδον εξ
υποδοχής, τρίτον δε καί τήν έπι πάσι τάξιν ε'χον, ον μετείχαν ονκίτι
πάντες, άλλ οι συνετοί δοκοΰντες είναι μόνοι κα) κατά τόπον τινά εί
τνχοιεν δντες" διόπερ ώς αταξίαν τινά μόνον παρά τάλλα έχον τό μήθ’
εξής γινόμενον άλλ’ δτου ετυχεν είναι, σκολιόν έκλήθη: vgl. Aristoph.
Vesp. 1226 fgg. Plut. qu. symp. I. 1, apophth. reg. et imp. Gelo 4. und
mehr bei C. D. Ilgen, Carmina convivalia Graecorum, Jena 1798. 8.; auch
Weicker zu Theognis p. XCVII oder kl. Sehr. z. Literaturgesch. I, S. 211
undRibbeck, Nachlass S. 160—169. Προς μυρρίνην, Aristoph. Vesp. 1231,
Poll. VI. 108, Suidas III, p. 334. Επι δεξιά in den Symposien vor Alters
die Kithara herumgegeben, dann die μυρρίνη προς ήν ήδον Hesych s. v.
τήν έπιδεξιάν. [Bildlich nachgewiesen von Jahn in Philol. XXVI. S. 225.
Taf. III, 2.]
33) Γρίφοι τά εν τοΐς συμποσίοις προβαλλόμενα αινιγματώδη ζητή-
ματα, Schol. Aristoph. Vesp. 20; vgl. Plato Rep. V, p. 479 c: τοΐς εν
ταΐς εστιάσεσιν έπαμφοτερίζουσιν εοικε Plut. qu. symp V, ρ. 673 und
Ath. X. 69—78; auch gelehrte προβλήματα oder εξηγήσεις (ζητήσεις?)
έπικυλίκειοι, Diog. L. IV. 42; vgl. Gell. N. A. VI. 13, XVIII. 2 mit
Lehrs de Aristarch. studiis p. 215 fg. [Man sprach von einer eigenen
δειπνολογία Hesych. s. v.]
34) Poll. I. 107: και ό μεν λύσας γέρας είχε κρεών τινα περιφοράν,
ο' ds άδυνατήσας άλμης ποτήριον έκπιεΐν·. vgl. Ath. X. 88 und Hesych.
I, ρ. 859: καί πρόστιμον τώ μή λύσαντι τον γρίφον έκπιεΐν τό συγκεί-
μενον, ήτοι άκρατον ή ύδωρ, τουτέστι κάδον υδατος.
35) Ath. XV. 2-7; vgl. Poll. XI. 109, Hesych. s. v. Nonn. Dionys.
XXXIII. 65 fg., und mehr bei Becker, de ludicro cottaborum diss. I—III,
Dresden 1754—1756. 4., Jacobs in Wielands att. Mus. III, S. 473—496
oder verm. Sehr. VI, S. 107 f., Groddeck, antiqu. Versuche I, S. 163—238
oder Becks Act. soc. philol. Lips. I, p. 100 fg., Osann, Beitr. z. Literatur-