DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.33351#0049
w roku 1818, dla budowy gmachu Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Był nim dwudziesto-
sześcioletni wówczas Antonio Corazzi, który pozostał w Warszawie przez 27 lat i którego
dzieło architektoniczne wiąże się wyłącznie z Warszawą i Polską. Wystarczy wymienić plac
Bankowy, plac Teatralny i końcowy odcinek Krakowskiego Przedmieścia przy wlocie w No-
wy Świat, którym wygląd nadał Corazzi, by uświadomić sobie, jak ważne akcenty w rozpla-
nowaniu przestrzennym zawdzięcza mu Warszawa. Rozwiązując nowe zadania w związku
z budową wielkich obiektów użyteczności publicznej, tworzył gmachy monumentalne,
doskonale kształtował bryły budowli, umiejętnie rozczłonkowane, ale zwarte, z płaszczyznami
ścian harmonijnie wiązał wielkie kolumnady, dopełniał całość dekoracjami projektowanymi
z umiarem. Jest w jego wielkiej architekturze i posmak tradycji, i powiew nowych czasów.
Zaprojektowana przezeń neoklasyczna architektura warszawska należy do najwyższych
osiągnięć w ówczesnej Europie.
Mecenat państwowy pozwolił mu stworzyć liczne budowle reprezentacyjne. Wystarczy
wymienić wybudowane w latach dwudziestych XIX wieku gmachy: Komisji Rządowej
Spraw Wewnętrznych, przerobiony z dawnego pałacu Mostowskich, Komisji Rządowej
Przychodów i Skarbu, obok niego Pałac Dyrektorów (właściwie ministra Lubeckiego)
i dalej - imponujący gmach Banku Polskiego, które to trzy gmachy stanowią wręcz niezwykły
zespół neoklasyczny. Jeśli dodamy jeszcze dom Najwyższej Izby Kontroli na rogu Nowego
Światu i Alei Jerozolimskich, dom Komisji Rządowej Województwa Warszawskiego na
Nowolipkach, gmach Komisji Rządowej w Radomiu oraz gmachy szkolne w Warszawie,
Siedlcach, Suwałkach, Radzyminie, Płocku - to będziemy mogli stwierdzić, że w twórczości
Corazziego doskonałe odzwierciedlenie znalazły wielkie nurty polityki państwowej, zmierza-
jącej do unowocześnienia administracji, stworzenia podstaw dła rozwoju finansowych
możliwości uprzemysławiania kraju, a także dążącej do przyspieszenia wielkiego zadania
upowszechnienia oświaty. W różnych dzielnicach Warszawy wybudował Corazzi około
20 prywatnych domów, wśród których na specjalną uwagę zasługuje dom arcybiskupa
Warszawa, projekt Magazynu Głównego, W.H. Minter, ok. 1800
sześcioletni wówczas Antonio Corazzi, który pozostał w Warszawie przez 27 lat i którego
dzieło architektoniczne wiąże się wyłącznie z Warszawą i Polską. Wystarczy wymienić plac
Bankowy, plac Teatralny i końcowy odcinek Krakowskiego Przedmieścia przy wlocie w No-
wy Świat, którym wygląd nadał Corazzi, by uświadomić sobie, jak ważne akcenty w rozpla-
nowaniu przestrzennym zawdzięcza mu Warszawa. Rozwiązując nowe zadania w związku
z budową wielkich obiektów użyteczności publicznej, tworzył gmachy monumentalne,
doskonale kształtował bryły budowli, umiejętnie rozczłonkowane, ale zwarte, z płaszczyznami
ścian harmonijnie wiązał wielkie kolumnady, dopełniał całość dekoracjami projektowanymi
z umiarem. Jest w jego wielkiej architekturze i posmak tradycji, i powiew nowych czasów.
Zaprojektowana przezeń neoklasyczna architektura warszawska należy do najwyższych
osiągnięć w ówczesnej Europie.
Mecenat państwowy pozwolił mu stworzyć liczne budowle reprezentacyjne. Wystarczy
wymienić wybudowane w latach dwudziestych XIX wieku gmachy: Komisji Rządowej
Spraw Wewnętrznych, przerobiony z dawnego pałacu Mostowskich, Komisji Rządowej
Przychodów i Skarbu, obok niego Pałac Dyrektorów (właściwie ministra Lubeckiego)
i dalej - imponujący gmach Banku Polskiego, które to trzy gmachy stanowią wręcz niezwykły
zespół neoklasyczny. Jeśli dodamy jeszcze dom Najwyższej Izby Kontroli na rogu Nowego
Światu i Alei Jerozolimskich, dom Komisji Rządowej Województwa Warszawskiego na
Nowolipkach, gmach Komisji Rządowej w Radomiu oraz gmachy szkolne w Warszawie,
Siedlcach, Suwałkach, Radzyminie, Płocku - to będziemy mogli stwierdzić, że w twórczości
Corazziego doskonałe odzwierciedlenie znalazły wielkie nurty polityki państwowej, zmierza-
jącej do unowocześnienia administracji, stworzenia podstaw dła rozwoju finansowych
możliwości uprzemysławiania kraju, a także dążącej do przyspieszenia wielkiego zadania
upowszechnienia oświaty. W różnych dzielnicach Warszawy wybudował Corazzi około
20 prywatnych domów, wśród których na specjalną uwagę zasługuje dom arcybiskupa
Warszawa, projekt Magazynu Głównego, W.H. Minter, ok. 1800