DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.33351#0278
mował temat portretu rodzinnego, niewątpliwie pod
wpływem późnoklasycystycznego malarstwa niemieckie-
go, gdzie temat ten miał uprzywilejowaną pozycję. Wg
A. Ryszkiewicza „Od Niemców przejął m.in. skłonność
do przedstawiania domowego zacisza, w atmosferze ro-
dzinnego dobrobytu i ładu". Strona formalna dzieł
Blanka różni się od obrazów innych polskich klasycy-
stów: są one sztywniejsze, twardsze w modelowaniu
i bardziej zdyscyplinowane w tonacji kolorystycznej, co
w sumie nadaje im surowszy charakter.
BiMtogra/ia: Ryszkiewicz, BoMit pcrfrut zMorozuy, s. 137-139; Por-
trety ti.soiMto.ict poMacA, s. 30-31, poz. 10
Aleksander Kokular (1793-1846)
213 [XXXII] Edyp i Antygona; o!., pł., 261x199;
sygn.: „ALEX: KOKULAR POL pinx. ROMAE
MDCCCXXV"; własność: Muzeum Narodowe w War-
szawie, nr inw. 157
Rzeźba
Andrzej Le Brun (1737-1811)
214 [198] Medalion z popiersiem Stanisława Augusta
Poniatowskiego, 1780; marmur biały, 70x55; wła-
sność: Muzeum Narodowe w Warszawie, nr inw.
191 542
Andrzej Le Brun, rzeźbiarz francuski, przybył do War-
szawy w 1768 r., sprowadzony przez króla Stanisława
Augusta. Medalion wykonany został ok. 1780 r. do
Sali Balowej Zamku Królewskiego w Warszawie. Wraz
z alegorycznymi posągami Sprawiedliwości i Pokoju
(dłuta Jakuba Monałdiego) stanowił supraportę umiesz-
czoną ponad głównym wejściem. Le Brun zajmował
na dworze Stanisława Augusta stanowisko pierwszego
rzeźbiarza i wraz z J. Monaldim i Franciszkiem Pinc-
kiem wykonywał rzeźby do dekoracji Zamku Królew-
skiego, Zamku Ujazdowskiego i Łazienek. Wśród wielu
kompozycji o tematyce mitologicznej, historycznej, ale-
gorycznej i religijnej ważne miejsce zajmowała w jego
twórczości rzeźba portretowa. W płaskorzeźbionym
medalionie z wizerunkiem króla zwraca uwagę reali-
styczne ujęcie twarzy modela.
RtiitograTia: Kró!, ZameA Króioai.sAt tu Warszawie, s. 134; Kaczma-
rzyk, Rzaź&a poł.sAa, s. 33, poz. 56
Andrzej Le Brun
215, 216 [196, 197] Popiersia Jana Zamoyskiego i Je-
rzego Ossolińskiego z pocztu sławnych Polaków z Sali
Rycerskiej Zamku Królewskiego w Warszawie
Modele w glinie wykonywane były od 1770 r., a odlewy
z brązu sporządził giser Johann Ehrenfried Dietrich
w ł. 1782-1786. Cykl składał się z 4 dużych i 18 małych
Kokular był obok Antoniego Brodowskiego najwybit-
niejszym malarzem fazy dojrzałego klasycyzmu polskie-
go. W „Edypie i Antygonie" ściśle zrealizował ideały
malarstwa epoki klasycyzmu. Osiągnął tu harmonijną
zwartość posągowo traktowanych postaci, a precyzyjny
rysunek i poprawne proporcje stały się środkami do-
minującymi w statycznej kompozycji. Obraz, malowany
w związku z konkursem na temat „Edyp i Antygona",
nadesłał Kokular z Rzymu w 1825 r. W konkursie tym
brali też udział A. Brodowski i A. Blank. Na wystawie
w 1828 r. Kokular otrzymał za swe dzieło wielką na-
grodę I klasy.
A'M:'ogra/ia: 5ztaAa zuar:zatMAa ot? rrgtfMMaiMCza tło połowy JÓY
HHO&tt. Katalog wystawy w Afazoaw łVarot7owy?M w Warszawie, War-
szawa 1962, s. 191-192, poz. 516
popiersi (5 wykonał Monaldi, 17 - Le Brun). Wartości
artystyczne i ideowe pocztu sprawiły, że stał się w Pol-
sce popularny i wykonywano jego liczne odlewy w gip-
sie. Cykl z Sali Rycerskiej wywieziony został w 1833 r.
do Rosji; w 1921 powrócił do Warszawy. Uratowany
we wrześniu 1939 r.
Popiersie Jana Zamoyskiego;
brąz, wys. 72 cm; napis: „IOHANN EHRENFRIED
DIETRICH GOSS. MICH IN WARSCHAU 1782";
napis na podstawie: „IOANNES: ZAMOYSKI f
MDCV"; własność: Muzeum Narodowe w Warsza-
wie, nr inw. 158 401
Popiersie Jerzego Ossolińskiego;
brąz, wys. 47 cm; napis: „Osoliński"; napis na pod-
stawie: „GEO: OSSOLIŃSKI f MDCL"; wła-
ność: Muzeum Nar. w Warszawie, nr inw. 131 697
&'M:'opra/ta: T. Mańkowski, Rzeź&y parrrerome n? Żrgzlu na Ztan^M
KrołotmAttn tu HTarrzazuło, Warszawa 1934; Kró], ZatncA Krółetur^:
te H7arsxazu:'a, s. 125; Kaczmarzyk, RzcźiapoBAa, s. 36-40
Jakub Monaldi (1730-1798)
217 [199] Posąg Chronosa, 1784-1786; marmur biały;
globus z ruchomą tarczą zegarową - metal; kosa - brąz
złocony (nowo dorobiona), wys. 254 cm; własność:
Muzeum Narodowe w Warszawie, nr inw. 156 113
Posąg przeznaczony do Sali Rycerskiej Zamku Kró-
lewskiego w Warszawie ustawiony tam został w 1786 r.
Na cokole znajdował się napis: S.A.R.F.F. ANNO
MDCCLXXXVI. We wrześniu 1939 r. przewieziony
do podziemi Muzeum Narodowego w Warszawie,
w 1940 wywieziony przez hitlerowców na Wawel.
Wrócił do Muzeum w 1946 r.
278
wpływem późnoklasycystycznego malarstwa niemieckie-
go, gdzie temat ten miał uprzywilejowaną pozycję. Wg
A. Ryszkiewicza „Od Niemców przejął m.in. skłonność
do przedstawiania domowego zacisza, w atmosferze ro-
dzinnego dobrobytu i ładu". Strona formalna dzieł
Blanka różni się od obrazów innych polskich klasycy-
stów: są one sztywniejsze, twardsze w modelowaniu
i bardziej zdyscyplinowane w tonacji kolorystycznej, co
w sumie nadaje im surowszy charakter.
BiMtogra/ia: Ryszkiewicz, BoMit pcrfrut zMorozuy, s. 137-139; Por-
trety ti.soiMto.ict poMacA, s. 30-31, poz. 10
Aleksander Kokular (1793-1846)
213 [XXXII] Edyp i Antygona; o!., pł., 261x199;
sygn.: „ALEX: KOKULAR POL pinx. ROMAE
MDCCCXXV"; własność: Muzeum Narodowe w War-
szawie, nr inw. 157
Rzeźba
Andrzej Le Brun (1737-1811)
214 [198] Medalion z popiersiem Stanisława Augusta
Poniatowskiego, 1780; marmur biały, 70x55; wła-
sność: Muzeum Narodowe w Warszawie, nr inw.
191 542
Andrzej Le Brun, rzeźbiarz francuski, przybył do War-
szawy w 1768 r., sprowadzony przez króla Stanisława
Augusta. Medalion wykonany został ok. 1780 r. do
Sali Balowej Zamku Królewskiego w Warszawie. Wraz
z alegorycznymi posągami Sprawiedliwości i Pokoju
(dłuta Jakuba Monałdiego) stanowił supraportę umiesz-
czoną ponad głównym wejściem. Le Brun zajmował
na dworze Stanisława Augusta stanowisko pierwszego
rzeźbiarza i wraz z J. Monaldim i Franciszkiem Pinc-
kiem wykonywał rzeźby do dekoracji Zamku Królew-
skiego, Zamku Ujazdowskiego i Łazienek. Wśród wielu
kompozycji o tematyce mitologicznej, historycznej, ale-
gorycznej i religijnej ważne miejsce zajmowała w jego
twórczości rzeźba portretowa. W płaskorzeźbionym
medalionie z wizerunkiem króla zwraca uwagę reali-
styczne ujęcie twarzy modela.
RtiitograTia: Kró!, ZameA Króioai.sAt tu Warszawie, s. 134; Kaczma-
rzyk, Rzaź&a poł.sAa, s. 33, poz. 56
Andrzej Le Brun
215, 216 [196, 197] Popiersia Jana Zamoyskiego i Je-
rzego Ossolińskiego z pocztu sławnych Polaków z Sali
Rycerskiej Zamku Królewskiego w Warszawie
Modele w glinie wykonywane były od 1770 r., a odlewy
z brązu sporządził giser Johann Ehrenfried Dietrich
w ł. 1782-1786. Cykl składał się z 4 dużych i 18 małych
Kokular był obok Antoniego Brodowskiego najwybit-
niejszym malarzem fazy dojrzałego klasycyzmu polskie-
go. W „Edypie i Antygonie" ściśle zrealizował ideały
malarstwa epoki klasycyzmu. Osiągnął tu harmonijną
zwartość posągowo traktowanych postaci, a precyzyjny
rysunek i poprawne proporcje stały się środkami do-
minującymi w statycznej kompozycji. Obraz, malowany
w związku z konkursem na temat „Edyp i Antygona",
nadesłał Kokular z Rzymu w 1825 r. W konkursie tym
brali też udział A. Brodowski i A. Blank. Na wystawie
w 1828 r. Kokular otrzymał za swe dzieło wielką na-
grodę I klasy.
A'M:'ogra/ia: 5ztaAa zuar:zatMAa ot? rrgtfMMaiMCza tło połowy JÓY
HHO&tt. Katalog wystawy w Afazoaw łVarot7owy?M w Warszawie, War-
szawa 1962, s. 191-192, poz. 516
popiersi (5 wykonał Monaldi, 17 - Le Brun). Wartości
artystyczne i ideowe pocztu sprawiły, że stał się w Pol-
sce popularny i wykonywano jego liczne odlewy w gip-
sie. Cykl z Sali Rycerskiej wywieziony został w 1833 r.
do Rosji; w 1921 powrócił do Warszawy. Uratowany
we wrześniu 1939 r.
Popiersie Jana Zamoyskiego;
brąz, wys. 72 cm; napis: „IOHANN EHRENFRIED
DIETRICH GOSS. MICH IN WARSCHAU 1782";
napis na podstawie: „IOANNES: ZAMOYSKI f
MDCV"; własność: Muzeum Narodowe w Warsza-
wie, nr inw. 158 401
Popiersie Jerzego Ossolińskiego;
brąz, wys. 47 cm; napis: „Osoliński"; napis na pod-
stawie: „GEO: OSSOLIŃSKI f MDCL"; wła-
ność: Muzeum Nar. w Warszawie, nr inw. 131 697
&'M:'opra/ta: T. Mańkowski, Rzeź&y parrrerome n? Żrgzlu na Ztan^M
KrołotmAttn tu HTarrzazuło, Warszawa 1934; Kró], ZatncA Krółetur^:
te H7arsxazu:'a, s. 125; Kaczmarzyk, RzcźiapoBAa, s. 36-40
Jakub Monaldi (1730-1798)
217 [199] Posąg Chronosa, 1784-1786; marmur biały;
globus z ruchomą tarczą zegarową - metal; kosa - brąz
złocony (nowo dorobiona), wys. 254 cm; własność:
Muzeum Narodowe w Warszawie, nr inw. 156 113
Posąg przeznaczony do Sali Rycerskiej Zamku Kró-
lewskiego w Warszawie ustawiony tam został w 1786 r.
Na cokole znajdował się napis: S.A.R.F.F. ANNO
MDCCLXXXVI. We wrześniu 1939 r. przewieziony
do podziemi Muzeum Narodowego w Warszawie,
w 1940 wywieziony przez hitlerowców na Wawel.
Wrócił do Muzeum w 1946 r.
278