DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.41970#0350
Aneks IV
Wypowiedzi współczesnych
Andrzej Krzycki (1482-1537)1:
1. Encomium Sigismundi regis Polortiae post partam de Tartaris victoriam, Kraków 15242.
Quodque strutis cineri septem miracula mundi
Vincit opus, summo Numine digna domus
2. In Opificem eiusdem Sacelli3.
Vt cunctorum hominum Sismundum fama loąuatur
Virtute et meritis praestitit ipse suis.
Illius ut laudes nec marmora muta silerent
Effecere tuae Bartholomeae manus.
1 Zob. także teksty umieszczone na sarkofagu króla (w krypcie i na nagrobku) oraz na zewnątrz Kaplicy - Aneks III
poz. 1, 2, 7, 8, 16 (przyp. 9).
2 Edycja 2 w oficynie J. Hallera, Kraków 1524. Publ. [w:] Andreae Cricii Carmina, ed. K. Morawski, (Corpus
Antiquissimorum Poetarum Polortiae Latinorum, t. 3), Kraków 1888, s. 33.
3 Autorstwo tego wiersza jest sporne. Przeciw Krzyckiemu wypowiedzieli się m.in. L. Kalinowski, (Treści artystyczne
i ideowe kaplicy Zygmuntowskiej, „Studia do Dziejów Wawelu", t. 2, 1960, s. 117) oraz - pośrednio - K. Targosz (Kaplica
Zygmuntowska jako neoplatoński model świata, „Biuletyn Historii Sztuki", t. 47, 1986, s. 142), opierając się na notatce
Stanisława Pudłowskiego (1597-1645) zamieszczonej w sporządzonym przez niego zbiorze poematów Andrzeja
Krzyckiego, Klemensa Janickiego i Filipa Gundela (Biblioteka Jagiellońska, rkps 2390 I), gdzie przy omawianym
wierszu (s. 305), zatytułowanym In opificem Sacelli Regii, znajduje się uwaga: Philip Gundell. Z kolei (na co zwróci!
uwagę K. Estreicher, Szkice o Berreccim. „Rocznik Krakowski", t. 43, 1972, s. 92-93, przyp. 14) w innym miejscu tegoż
rękopisu (s. 311) omawiany utwór został powtórzony poniżej znanej wierszowanej inskrypcji Krzyckiego (zob.
Aneks III, poz. 8), tu opatrzony tytułem In opificem eiusdem sacelli i pozbawiony odnośnika do Gundela. Podobną
niekonsekwencję znajdujemy - rzecz znamienna - w dwóch najstarszych rękopiśmiennych zbiorach poezji
Krzyckiego, powstałych z inicjatywy i przy współudziale Stanisława Górskiego (zob. J. Wiesiołowski, Z kórnickiego
kodeksu „Corpus Cricianum". Przyczynki do dziejów poezji polsko-łacińskiej, „Pamiętnik Biblioteki Kórnickiej", t. 15, 1979,
s. 239-259). I tak w Corpus Cricianum (Biblioteka Kórnicka, rkps 243, k. 390), datowanym na czas między końcem lat
trzydziestych a końcem lat pięćdziesiątych XVI w., przy omawianym utworze występuje notatka: Philippus Gundelius
(zob. R. Marciniak, M. Muszyński, J. Wiesiołowski, Katalog rękopisów staropolskich Bibilioteki Kórnickiej XVI-XVIII w.,
t. 2, Wrocław 1985, s. 247), lecz w drugim rękopisie (zapewne z lat pięćdziesiątych XVI w.) zatytułowanym Poemata
Andreae Cricii (Biblioteka Seminarium Duchownego w Sandomierzu, sygn. Ł-1688, za którego koleżeńskie
udostępnienie w postaci fotokopii oraz cenne uwagi dziękuję drowi Markowi Janickiemu), wyróżniającym się zresztą
starannym uporządkowaniem utworów, przy omawianym wierszu In Opificem eiusdem Sacelli przytoczonym poniżej
niewątpliwych tekstów pióra Krzyckiego (s. 77), odnośnika do Gundela nie ma, mimo iż niektóre utwory
zamieszczone na wcześniejszych stronach (s. 72-74) zostały opatrzone tym nazwiskiem. Ponieważ austriacki
humanista Filip Gundel z Passawy (1493-1567) przebywał w Krakowie (gdzie był przez pewien czas związany
z Uniwersytetem Jagiellońskim) tylko przelotnie - w latach 1517, 1518 i między 1521 a 1522 (zob. H. Barycz,
Historia Uniwersytetu Jagiellońskiego w epoce humanizmu, Kraków 1935, s. 49-51, 58, 210) - i nic nie wiadomo o jego
kontaktach z artystami zatrudnionymi na Wawelu, czego nie brakowało Andrzejowi Krzyckiemu, choćby jako
autorowi inskrypcji umieszczonych na ścianach Kaplicy, skłonni jesteśmy (za Karolem Estreicherem) wiersz ten - tak
wysoko oceniający sztukę mistrza Berrecciego - przypisać raczej Krzyckiemu.
340
Wypowiedzi współczesnych
Andrzej Krzycki (1482-1537)1:
1. Encomium Sigismundi regis Polortiae post partam de Tartaris victoriam, Kraków 15242.
Quodque strutis cineri septem miracula mundi
Vincit opus, summo Numine digna domus
2. In Opificem eiusdem Sacelli3.
Vt cunctorum hominum Sismundum fama loąuatur
Virtute et meritis praestitit ipse suis.
Illius ut laudes nec marmora muta silerent
Effecere tuae Bartholomeae manus.
1 Zob. także teksty umieszczone na sarkofagu króla (w krypcie i na nagrobku) oraz na zewnątrz Kaplicy - Aneks III
poz. 1, 2, 7, 8, 16 (przyp. 9).
2 Edycja 2 w oficynie J. Hallera, Kraków 1524. Publ. [w:] Andreae Cricii Carmina, ed. K. Morawski, (Corpus
Antiquissimorum Poetarum Polortiae Latinorum, t. 3), Kraków 1888, s. 33.
3 Autorstwo tego wiersza jest sporne. Przeciw Krzyckiemu wypowiedzieli się m.in. L. Kalinowski, (Treści artystyczne
i ideowe kaplicy Zygmuntowskiej, „Studia do Dziejów Wawelu", t. 2, 1960, s. 117) oraz - pośrednio - K. Targosz (Kaplica
Zygmuntowska jako neoplatoński model świata, „Biuletyn Historii Sztuki", t. 47, 1986, s. 142), opierając się na notatce
Stanisława Pudłowskiego (1597-1645) zamieszczonej w sporządzonym przez niego zbiorze poematów Andrzeja
Krzyckiego, Klemensa Janickiego i Filipa Gundela (Biblioteka Jagiellońska, rkps 2390 I), gdzie przy omawianym
wierszu (s. 305), zatytułowanym In opificem Sacelli Regii, znajduje się uwaga: Philip Gundell. Z kolei (na co zwróci!
uwagę K. Estreicher, Szkice o Berreccim. „Rocznik Krakowski", t. 43, 1972, s. 92-93, przyp. 14) w innym miejscu tegoż
rękopisu (s. 311) omawiany utwór został powtórzony poniżej znanej wierszowanej inskrypcji Krzyckiego (zob.
Aneks III, poz. 8), tu opatrzony tytułem In opificem eiusdem sacelli i pozbawiony odnośnika do Gundela. Podobną
niekonsekwencję znajdujemy - rzecz znamienna - w dwóch najstarszych rękopiśmiennych zbiorach poezji
Krzyckiego, powstałych z inicjatywy i przy współudziale Stanisława Górskiego (zob. J. Wiesiołowski, Z kórnickiego
kodeksu „Corpus Cricianum". Przyczynki do dziejów poezji polsko-łacińskiej, „Pamiętnik Biblioteki Kórnickiej", t. 15, 1979,
s. 239-259). I tak w Corpus Cricianum (Biblioteka Kórnicka, rkps 243, k. 390), datowanym na czas między końcem lat
trzydziestych a końcem lat pięćdziesiątych XVI w., przy omawianym utworze występuje notatka: Philippus Gundelius
(zob. R. Marciniak, M. Muszyński, J. Wiesiołowski, Katalog rękopisów staropolskich Bibilioteki Kórnickiej XVI-XVIII w.,
t. 2, Wrocław 1985, s. 247), lecz w drugim rękopisie (zapewne z lat pięćdziesiątych XVI w.) zatytułowanym Poemata
Andreae Cricii (Biblioteka Seminarium Duchownego w Sandomierzu, sygn. Ł-1688, za którego koleżeńskie
udostępnienie w postaci fotokopii oraz cenne uwagi dziękuję drowi Markowi Janickiemu), wyróżniającym się zresztą
starannym uporządkowaniem utworów, przy omawianym wierszu In Opificem eiusdem Sacelli przytoczonym poniżej
niewątpliwych tekstów pióra Krzyckiego (s. 77), odnośnika do Gundela nie ma, mimo iż niektóre utwory
zamieszczone na wcześniejszych stronach (s. 72-74) zostały opatrzone tym nazwiskiem. Ponieważ austriacki
humanista Filip Gundel z Passawy (1493-1567) przebywał w Krakowie (gdzie był przez pewien czas związany
z Uniwersytetem Jagiellońskim) tylko przelotnie - w latach 1517, 1518 i między 1521 a 1522 (zob. H. Barycz,
Historia Uniwersytetu Jagiellońskiego w epoce humanizmu, Kraków 1935, s. 49-51, 58, 210) - i nic nie wiadomo o jego
kontaktach z artystami zatrudnionymi na Wawelu, czego nie brakowało Andrzejowi Krzyckiemu, choćby jako
autorowi inskrypcji umieszczonych na ścianach Kaplicy, skłonni jesteśmy (za Karolem Estreicherem) wiersz ten - tak
wysoko oceniający sztukę mistrza Berrecciego - przypisać raczej Krzyckiemu.
340