DOI Artikel:
Nicieja, Stanisław S.: Pomniki artystyczne na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.13595#0338
334
STANISŁAW S. NICIEJA
28. Jan Schimser, nagrobek Ernesta Kossa (zm. 1826)
Drugi pomnik dłuta Leopolda Schimsera, wzniesiony na grobie Marysi Stupnickiej, 2-ietniej
córeczki doktora medycyny (zm. 20 XII 1862), zachowany do dziś, nie zdradza raczej cech wybitności.
Nic więc dziwnego, że krytyczny wobec siebie Leopold Schimser zarzucił rzeźbę i poświęcił się
całkowicie kamieniarstwu oraz prowadzeniu firmy. Razem ze swym wspólnikiem, Włochem, Giovan-
nim Zulianim (1838 — 1893) okazał się sprawnym organizatorem. Firma jego prosperowała znakomicie
i z czasem przekształciła się w fabrykę wyrobów z kamienia, granitu, labradoru, marmuru. W 1877 r.
otrzymała dyplom honorowy na Wystawie Krajowej. Jej kantor i skład mieściły się przy ul.
Łyczakowskiej 20, a warsztaty obróbki surowca i atelier rzeźbiarskie vis-a-vis Cmentarza Łyczakow-
skiego. W 1881 r. u Schimsera pracowało ośmiu czeladników kamieniarskich i dziesięciu pomocników
szlifierzy. Realizowali oni projekty artystyczne współpracujących z firmą Schimsera wybitnych rzeźbia-
rzy m.in. Piotra Kozakiewicza, Juliana Markowskiego, Abla Marii Periera, Gabriela Krasuckiego,
Pawła Eutelego, Antoniego Kurzawy. Leopold Schimser był w stanie zaspokoić najbardziej wymaga-
jące gusty zapewniając dobry surowiec, głównie marmur i piaskowiec polański, oraz wysoki poziom
artystyczny proponowanych projektów (il. 28-30).
Na Cmentarzu Łyczakowskim jego firma wzniosła, oprócz solidnych grobowców, jak choćby Jana
Czaykowskiego, Lanckorońskich i barona Adama Heydla, także wielkie kaplice, m.in. najbardziej
okazałą Probusa Samsona Barczewskiego27.
Leopold Schimser był postacią bardzo popularną we Lwowie. Przez wiele lat kierował Towarzy-
stwem Strzeleckim, dwukrotnie był też królem kurkowym. Zmarł nagle w wieku 55 lat, 28 grudnia
1888 r. Wówczas kierownictwo w firmie objęła jego żona, Wiktoria Schimserowa (18 38 —1908)28.
27 Druk firmowy Leopolda Schimsera ze zbiorów prywatnych Adama Sasa-Łabinowicza z Krakowa; „Dziennik Polski",
11 IX 1881, nr 208, s. 2; Markowski, op. cit., s. 17; J, Wittlin, Mój Lwów, Londyn 1975, s. 5.
28 Nekrolog Leopolda Schimsera, „Kurier Lwowski", 29 XII 1888, nr 361, s. 4; nekrolog Wiktorii Schimserowej, „Kurier
Lwowski", 10 IV 1908, nr 172, s. 4.
STANISŁAW S. NICIEJA
28. Jan Schimser, nagrobek Ernesta Kossa (zm. 1826)
Drugi pomnik dłuta Leopolda Schimsera, wzniesiony na grobie Marysi Stupnickiej, 2-ietniej
córeczki doktora medycyny (zm. 20 XII 1862), zachowany do dziś, nie zdradza raczej cech wybitności.
Nic więc dziwnego, że krytyczny wobec siebie Leopold Schimser zarzucił rzeźbę i poświęcił się
całkowicie kamieniarstwu oraz prowadzeniu firmy. Razem ze swym wspólnikiem, Włochem, Giovan-
nim Zulianim (1838 — 1893) okazał się sprawnym organizatorem. Firma jego prosperowała znakomicie
i z czasem przekształciła się w fabrykę wyrobów z kamienia, granitu, labradoru, marmuru. W 1877 r.
otrzymała dyplom honorowy na Wystawie Krajowej. Jej kantor i skład mieściły się przy ul.
Łyczakowskiej 20, a warsztaty obróbki surowca i atelier rzeźbiarskie vis-a-vis Cmentarza Łyczakow-
skiego. W 1881 r. u Schimsera pracowało ośmiu czeladników kamieniarskich i dziesięciu pomocników
szlifierzy. Realizowali oni projekty artystyczne współpracujących z firmą Schimsera wybitnych rzeźbia-
rzy m.in. Piotra Kozakiewicza, Juliana Markowskiego, Abla Marii Periera, Gabriela Krasuckiego,
Pawła Eutelego, Antoniego Kurzawy. Leopold Schimser był w stanie zaspokoić najbardziej wymaga-
jące gusty zapewniając dobry surowiec, głównie marmur i piaskowiec polański, oraz wysoki poziom
artystyczny proponowanych projektów (il. 28-30).
Na Cmentarzu Łyczakowskim jego firma wzniosła, oprócz solidnych grobowców, jak choćby Jana
Czaykowskiego, Lanckorońskich i barona Adama Heydla, także wielkie kaplice, m.in. najbardziej
okazałą Probusa Samsona Barczewskiego27.
Leopold Schimser był postacią bardzo popularną we Lwowie. Przez wiele lat kierował Towarzy-
stwem Strzeleckim, dwukrotnie był też królem kurkowym. Zmarł nagle w wieku 55 lat, 28 grudnia
1888 r. Wówczas kierownictwo w firmie objęła jego żona, Wiktoria Schimserowa (18 38 —1908)28.
27 Druk firmowy Leopolda Schimsera ze zbiorów prywatnych Adama Sasa-Łabinowicza z Krakowa; „Dziennik Polski",
11 IX 1881, nr 208, s. 2; Markowski, op. cit., s. 17; J, Wittlin, Mój Lwów, Londyn 1975, s. 5.
28 Nekrolog Leopolda Schimsera, „Kurier Lwowski", 29 XII 1888, nr 361, s. 4; nekrolog Wiktorii Schimserowej, „Kurier
Lwowski", 10 IV 1908, nr 172, s. 4.