Rocznik Historii Sztuki (19.1992)

ŻYCIE, MĘKA I CHWAŁA ŚW. STANISŁAWA

57

6. Legendarium andegaweńskie, żywot Św. Stanisława, miniatura VI: quomodo fuit sepultus

ecclesie" — przy wejściu: kościół Św. Michała, choć nazywany niekiedy bazyliką, nie był wielkich
rozmiarów.

Sama scena pogrzebu rozgrywająca się na pierwszym planie pokazana została zgodnie ze schematem,
jaki miniaturzysta stosuje przedstawiając życie i śmierć innych postaci. Ukazanie pogrzebu jako początku
chwały niebieskiej zajmuje tu zawsze ważne miejsce. Ciała Matki Boskiej (fol. 2V) czy Jana Chrzciciela
(fol. 6V) składane są do jasnobrunatnego sarkofagu ustawionego wzdłuż dolnej krawędzi miniatury.
Ozdobiony fryzem arkadkowym, umownie kamienny sarkofag Stanisława jest najpodobniejszy do tego,
w jakim na fol. 56av mają spocząć zwłoki św. Krzysztofa.

Pogrzebem Stanisława zajmuje się biskup w jasnoniebieskiej szacie i trzech świeckich mężczyzn
w różowych, zielonych i niebieskich strojach. Dwóch innych biskupów stoi powyżej; obaj w mitrach,
jeden w ciemnobrunatnej, drugi — w błękitnej szacie, co wykazuje raz jeszcze, że kolorystyka strojów
poddana jest racjom formalnym, a nie liturgicznym. Obecność biskupów przy pogrzebach świętych jest
także swoistą manierą miniaturzysty Legendarium: często jest ich kilku — np. przy pogrzebie św. Marka
aż czterech (fol. 43r), a św. Fabiana — dwóch (fol. 47r). Powyżej widać tonsurowane głowy dwóch innych

8 - Rocznik Historii Sztuki, t. XIX