Rocznik Historii Sztuki (19.1992)

56

JANUSZ S. PASIERB

5. Legendariwn andegaweńskie, żywot św. Stanisława,
miniatura V: quomodo aquile diuisum corpus custodiebant

Rozpatrując ikonografię tej sceny nie można się oprzeć wrażeniu, że jej treści prowadzą wyraźnie do
przedstawionego w scenie 6 pogrzebu cudownie zrośniętego na powrót ciała męczennika. Leżące poniżej
głowy świętego fragmenty ramienia zdają się zbliżać do siebie, a części lewej nogi umieszczonej po prawej
stronie są już połączone. Nie jest to jeszcze całkowite zrośnięcie, gdyż ono, wedle brzmienia „Żywota
większego" było tak zupełne, że nie było widać najmniejszej nawet blizny, żadnego śladu ćwiartowania.

6. Pogrzeb Stanisława. Szósta miniatura cyklu ukazuje pogrzeb św. Stanisława, zgodnie z lemmą
„ąuomodo fuit sepultus" — jak był pochowany. Wnętrze, określone przez Żywot większy jako kościół
Św. Michała, zaznaczone jest, jak zwykle, bardzo generalnie: podzielone symetrycznie pole wypełniają
spłaszczone łuki. 3 łuki nad ołtarzem sprawiają wrażenie jakby otwartego tryptyku. Na ich tle widać po
lewej stronie nakryty białym obrusem ołtarz, osłonięty zielonym antependium ze złotymi medalionami.
Ukazując ołtarze miniaturzysta z Legendarium zawsze pokazuje ich przednią stronę okrytą antependium,
którym posługiwano się od starożytności chrześcijańskiej począwszy. Bliskość ołtarza nie musi być
sprzeczna z przekazem zawartym w Żywocie większym, że męczennika pochowano „iuxta introitum