DOI Artikel:
Mac̨zyński, Ryszard: Warszawskie biblioteki księży pijarów
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.14246#0134
WARSZAWSKIE BIBLIOTEKI KSIĘŻY PIJARÓW
129
26. Widok gmachu dawnego kolegium Towarzystwa Jezusowego
przy ulicy Jezuickiej - ostatniej siedziby biblioteki pijarów
Wspominając po latach pijara Jakuba Ciastowskiego, zmarłego na urzędzie prowincjalskim w 1837 г.,
pisano, iż „zajął się [...] uporządkowaniem bibliotek obydwóch, to jest żoliborskiej i kolegium warszawskie-
go, przybrawszy sobie do pomocy księdza [Edmunda] Andraszka, znanego filologa". „Nie dokonał jednak
tego całkowicie, bo na to było potrzeba więcej czasu i ludzi bibliotekarstwu oddanych. Na sumieniu to jednak
publicznym ciąży, iż te dwa znakomite księgozbiory nie ułożone i nie spisane jak należy, butwieją gdzieś pod
dachem i nie są do użytku miłośników nauki otwarte"212. Jeszcze w tym samym 1863 r. ukazało się ze strony
pijarów sprostowanie: „Jako dobrze poinformowani zapewnić możemy, że księgozbiór ten w tych czasach
rozpoczęto regulować. Dzisiejszy bibliotekarz ksiądz [Franciszek] Krupiński [...] zajął się szczerze jego upo-
rządkowaniem. Kilka obszernych pokoi na trzecim piętrze kolegium pijarskiego od ulicy Jezuickiej pomieści
około kilkadziesiąt tysięcy tomów książek, rękopismów i miedziorytowych kliszów itp. do księgozbioru należą-
cych, który się zresztą kompletuje dziełami poważniejszymi nowo wychodzącymi. Biblioteka dawnego kole-
gium jest już uregulowana; księgozbiór żoliborski obecnie segreguje się, a następnie skatalogowany zostanie"213.
212 Szelewski, op.cit, s. 349. Autor dodał także uwagę: ,,Mimo uszczuplonych funduszów kolegijnych ksiądz Ciastowski
z nałogu poniekąd nie przestał pomnażać biblioteki nowymi dziełami" {ibid.).
213 Księgozbiór pijarski w Warszawie, „Gazeta Warszawska" XC: 1863, nr 201 (4 IX), s. 1.
129
26. Widok gmachu dawnego kolegium Towarzystwa Jezusowego
przy ulicy Jezuickiej - ostatniej siedziby biblioteki pijarów
Wspominając po latach pijara Jakuba Ciastowskiego, zmarłego na urzędzie prowincjalskim w 1837 г.,
pisano, iż „zajął się [...] uporządkowaniem bibliotek obydwóch, to jest żoliborskiej i kolegium warszawskie-
go, przybrawszy sobie do pomocy księdza [Edmunda] Andraszka, znanego filologa". „Nie dokonał jednak
tego całkowicie, bo na to było potrzeba więcej czasu i ludzi bibliotekarstwu oddanych. Na sumieniu to jednak
publicznym ciąży, iż te dwa znakomite księgozbiory nie ułożone i nie spisane jak należy, butwieją gdzieś pod
dachem i nie są do użytku miłośników nauki otwarte"212. Jeszcze w tym samym 1863 r. ukazało się ze strony
pijarów sprostowanie: „Jako dobrze poinformowani zapewnić możemy, że księgozbiór ten w tych czasach
rozpoczęto regulować. Dzisiejszy bibliotekarz ksiądz [Franciszek] Krupiński [...] zajął się szczerze jego upo-
rządkowaniem. Kilka obszernych pokoi na trzecim piętrze kolegium pijarskiego od ulicy Jezuickiej pomieści
około kilkadziesiąt tysięcy tomów książek, rękopismów i miedziorytowych kliszów itp. do księgozbioru należą-
cych, który się zresztą kompletuje dziełami poważniejszymi nowo wychodzącymi. Biblioteka dawnego kole-
gium jest już uregulowana; księgozbiór żoliborski obecnie segreguje się, a następnie skatalogowany zostanie"213.
212 Szelewski, op.cit, s. 349. Autor dodał także uwagę: ,,Mimo uszczuplonych funduszów kolegijnych ksiądz Ciastowski
z nałogu poniekąd nie przestał pomnażać biblioteki nowymi dziełami" {ibid.).
213 Księgozbiór pijarski w Warszawie, „Gazeta Warszawska" XC: 1863, nr 201 (4 IX), s. 1.