FLORENCKIE CTNQUECENTO W HISTORYZMIE. Z PROBLEMATYKI RECEPCJI
193
22. Jean Pierre Cluysenar, wstępny projekt Pasażu Św. Huberta w Brukseli, 1839. Przekrój podłużny.
Wg F. Geist, Passagen
Annibale Lippi) czy wielokrotnie powtarzane przez Letarouilly - Nimpheum Villi di Papa Giulio z prześwi-
tową wieńczącą serlianą piętra (1561-1565, G. Vasari, В. Ammannati)54.
Ze względu na ten bardzo charakterystyczny typ otworu zwany też nierzadko motywem palladiańskim,
łączono z Uffiziami również tzw. Orangerie-SchloB w Potsdamie-Sanssouci (1851-1860), pełniący niezależ-
nie od swej nazwy, reprezentacyjno-oficjalne funkcje dworu Hohenzollernów-0. Malowniczo usytuowany
"4 Merten, op.cit., s. 357, 388; P. M. Letarouilly, Édifices de Rome moderne, ou Recueil des palais, maisons, églises,
couvents et autres monuments publies et particuliers le plus remarquables de la ville de Rome, Paris 1850, vol. 2, Pl. 205-221:
Villa di Papa Giulio. Cour basse et Nymphèe; zwłaszcza rozrysy Pl. 220, szczególnie eksponujące osiową dominantę kompozycyj-
ną motywu. Liczne późniejsze wydania dzieła, zob. też przypis 79.
193
22. Jean Pierre Cluysenar, wstępny projekt Pasażu Św. Huberta w Brukseli, 1839. Przekrój podłużny.
Wg F. Geist, Passagen
Annibale Lippi) czy wielokrotnie powtarzane przez Letarouilly - Nimpheum Villi di Papa Giulio z prześwi-
tową wieńczącą serlianą piętra (1561-1565, G. Vasari, В. Ammannati)54.
Ze względu na ten bardzo charakterystyczny typ otworu zwany też nierzadko motywem palladiańskim,
łączono z Uffiziami również tzw. Orangerie-SchloB w Potsdamie-Sanssouci (1851-1860), pełniący niezależ-
nie od swej nazwy, reprezentacyjno-oficjalne funkcje dworu Hohenzollernów-0. Malowniczo usytuowany
"4 Merten, op.cit., s. 357, 388; P. M. Letarouilly, Édifices de Rome moderne, ou Recueil des palais, maisons, églises,
couvents et autres monuments publies et particuliers le plus remarquables de la ville de Rome, Paris 1850, vol. 2, Pl. 205-221:
Villa di Papa Giulio. Cour basse et Nymphèe; zwłaszcza rozrysy Pl. 220, szczególnie eksponujące osiową dominantę kompozycyj-
ną motywu. Liczne późniejsze wydania dzieła, zob. też przypis 79.