Rocznik Historii Sztuki (23.1998)

196

TOMASZ GRYGIF.L

25. Rzym. Villa di Papa Giulio, Nimpheum, 1551-1553; nadbudowa 1561-1565,
Giorgio Vasari, Bartolomeo Ammannati. Elewacja od strony dziedzińca.

Wg A. Maćku, Rom

klasycznego renesansu, co ograniczyło pole oddziaływania w przeciągu całego wieku XIX, wydając owoce
dopiero u jego schyłku i już w następnym stuleciu. Ocenę roli manierystycznej części Palazzo Pitti Amman-
natiego dezawuuje również fakt posiadania przez nią wielu cech już nie jednostkowych jedynie swoistych dla
florenckiego zabytku czy Florencji jako środowiska w ogóle, a wspólnych z innymi budowlami szerzej usy-
tuowanego geograficznie północnowłoskiego manieryzmu, powstającymi w pozatoskańskich miastach, do-
starczających podobnych źródeł formy budowniczym odwołującym się do przeszłości38. Jak zaznaczono
wcześniej, w grę tutaj wchodzi przede wszystkim twórczość Sanmichelego (Werona), Giulio Romano (Man-

~ Bliższą analizę tej znaczącej dla sztuki nowożytnej kreacji podaje M. Fossi, Bartolomeo Ammannati architetto. «Pub-
blicazioni dell'Università degli Studi di Firenze», vol. X, Firenze 1969, s. 53 nn.