Rocznik Historii Sztuki (28.2003)

ŚWIĄTYNIE I KLASZTORY PÓŹNOBAROKOWK W ARCHIDIECEZJI LWOWSKIEJ 269

123. Mikulińce, fasada kościoła Misjonarzy, 1761-1779, architekt Fryderyk August Moszyński.

Fot. A. Bochnak, 1925, neg. IS PAN

figury świętych. Wielkie kolumny fasady korespondują z parami kolumn opasujących wysoki tambur kopu-
ły (il. 121). Fasada pełni tu rolę jakby frontispisu świątyni, rozumianej jako wielkie tabernakulum, jak to
trafnie określił Adam Miłobędzki400. Dzieło Jana de Witte jest najwspanialszym w Europie przykładem
barokowej interpretacji dwuporządkowej kompozycji palladiańskiej w formach dynamicznych. Twórca był
świadomy znakomitości swego dzieła. Dlatego z dumą podkreślił pod koniec życia, że „na kościół Domi-
nikański we Lwowie także rzymskich architektów kilku jest podpisanych na plancie z approbatą i pochwałą,
jakoż ta struktura nie szpeciłaby i Rzym"401.

Późnym dziełem o formach dynamicznych jest fasada kościoła parafialnego w Mikulińcach, wzniesio-
nego w latach 1761-1779 według projektu architekta Fryderyka Augusta Moszyńskiego (il. 123). Jest to
kompozycja trójkondygnacjowa, jednowieżowa, z półkolumnami w superpozycji, zwieńczona figurami i wa-
zonami. Często podkreśla się inspiracje drezdeńskim Hofkirche Gaetana Chiaveriego, ale nie wyczerpuje to
sprawy. Fasada drezdeńska jest zdecydowanie smuklejsza, górne kondygnacje wieży są ażurowe, kolumny
pełne, jednakowego porządku korynckiego, ma mniej rozbudowane boki. Już dawno Piotr Bohdziewicz
zwrócił uwagę na pokrewieństwo fasady w Mikulińcach ze świątyniami późnobarokowymi na Sycylii

0 Miłobędzki 1986, s. 291.

1 Hornung 1995, s. 59.