DOI article:
Skibiński, Szczęsny: Udział warsztatów francuskich w gotyckim przełomie w Europie Środkowej w latach 1233 - 1248: (na przykładzie Niemiec i Polski)
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.14574#0082
78
SZCZĘSNY SKIBIŃSKI
18. Kościół farny w Beaumont-sur-Oise. Fot. S. Skibiński 19. Kościół famy w Gonesse. Nawa. Fot. S. Skibiński
Znaczne sumy z kasy królewskiej zostały przeznaczone na zakup korony cierniowej i innych relikwii
związanych z pasją Chrystusa. Dla pomieszczenia tych relikwii w 1244 r. rozpoczęła się budowa paryskiej
Sainte-Chapelle. Wraz z rozpoczęciem jej budowy w paryskim stylu dworskim nastąpiła reorientacja z form
reimskich ku amieńskim. Najlepiej pokazuje to porównanie Sainte-Chapelle z kaplicą zamkową w Saint-
-Germain-en-Laye. W Sainte-Chapelle zrezygnowano z ganku obiegającego, wąskie okna wschodniego za-
mknięcia uzyskały typowo amieńskie maswerki trój Ustne oraz wimpergowe, w ślad za Amiens, zamknięcie
ścian między skarpami. Robert Branner uznał, że architekt Sainte-Chapelle wywodził się ze strzechy armeń-
skiej i w dalszym rozwoju architektury Paryża stylistyka Amiens stała się dominująca36. Tę przemianę sty-
listyczną można też interpretować jako skutek zmiany strzech działających w Paryżu, czy też w jego najbliż-
szych okolicach. W 1238 r. zakończono wznoszenie kaplicy na zamku w Saint-Germain-en-Laye związanej
warsztatowo z Reims. Przebudowa kościoła w Saint-Denis trwała bez przeszkód do roku 1241, kiedy to
wznowiona została liturgia w nowym chórze, transepcie i części wschodniej korpusu określanej jako chór
zakonny. R. Branner przypuszczał, że nastąpiła przerwa w budowie37, przeciwko czemu oponują D. Kimpel
i R. Suckale, choć i oni przyznają, że po tej dacie nastąpiło zdecydowane spowolnienie prac38, co oczywiście
musiało oznaczać znaczne ograniczenie liczby fachowców. Skoro budowę Sainte-Chapelle prowadził już
nowy warsztat, pod kierownictwem architekta wywodzącego się ze strzechy armeńskiej, pojawia się pyta-
nie: co mianowicie stało się ze znakomitym warsztatem o reimskiej proweniencji z Saint-Germain-en-Laye
Branner, op. cit., s. 59 nn.
Ibidem, s. 144 n.
Ki mp e 1, S u с к al e, op. cit., s. 498, przyp. 25.
SZCZĘSNY SKIBIŃSKI
18. Kościół farny w Beaumont-sur-Oise. Fot. S. Skibiński 19. Kościół famy w Gonesse. Nawa. Fot. S. Skibiński
Znaczne sumy z kasy królewskiej zostały przeznaczone na zakup korony cierniowej i innych relikwii
związanych z pasją Chrystusa. Dla pomieszczenia tych relikwii w 1244 r. rozpoczęła się budowa paryskiej
Sainte-Chapelle. Wraz z rozpoczęciem jej budowy w paryskim stylu dworskim nastąpiła reorientacja z form
reimskich ku amieńskim. Najlepiej pokazuje to porównanie Sainte-Chapelle z kaplicą zamkową w Saint-
-Germain-en-Laye. W Sainte-Chapelle zrezygnowano z ganku obiegającego, wąskie okna wschodniego za-
mknięcia uzyskały typowo amieńskie maswerki trój Ustne oraz wimpergowe, w ślad za Amiens, zamknięcie
ścian między skarpami. Robert Branner uznał, że architekt Sainte-Chapelle wywodził się ze strzechy armeń-
skiej i w dalszym rozwoju architektury Paryża stylistyka Amiens stała się dominująca36. Tę przemianę sty-
listyczną można też interpretować jako skutek zmiany strzech działających w Paryżu, czy też w jego najbliż-
szych okolicach. W 1238 r. zakończono wznoszenie kaplicy na zamku w Saint-Germain-en-Laye związanej
warsztatowo z Reims. Przebudowa kościoła w Saint-Denis trwała bez przeszkód do roku 1241, kiedy to
wznowiona została liturgia w nowym chórze, transepcie i części wschodniej korpusu określanej jako chór
zakonny. R. Branner przypuszczał, że nastąpiła przerwa w budowie37, przeciwko czemu oponują D. Kimpel
i R. Suckale, choć i oni przyznają, że po tej dacie nastąpiło zdecydowane spowolnienie prac38, co oczywiście
musiało oznaczać znaczne ograniczenie liczby fachowców. Skoro budowę Sainte-Chapelle prowadził już
nowy warsztat, pod kierownictwem architekta wywodzącego się ze strzechy armeńskiej, pojawia się pyta-
nie: co mianowicie stało się ze znakomitym warsztatem o reimskiej proweniencji z Saint-Germain-en-Laye
Branner, op. cit., s. 59 nn.
Ibidem, s. 144 n.
Ki mp e 1, S u с к al e, op. cit., s. 498, przyp. 25.