LWOWSKIE ŚRODOWISKO ARTYSTYCZNE WOBEC IDEI SYMBIOZY SZTUK
155
3. Lwów, kościół Bernardynów, ołtarz Matki Boskiej, 1736-1737.
Tomasz Hutter i Konrad Kutschenreiter. Fototeka Instytutu Historii Sztuki UJ
zdaje się rozrywać sklepienie nawy, zacierając sztywne granice jej maniery stycznej „tunelowej" przestrzeni.
Ołtarze zaś rozmieszczono w taki sposób, aby ukryć prostotę i „staromodny", postgotycki wyraz układu
przestrzennego bazyliki o mocno wydłużonym prezbiterium i korpusie podzielonym masywnymi filarami.
Ołtarz główny bowiem, ustawiony w połowie długości części kapłańskiej, przecina jej przestrzeń swoją
falującą strukturą, choć zarazem ukazuje jej głębię poprzez przeźrocze otwarte na obraz Ukrzyżowania
zawieszony w apsydzie. Podobne zadanie spełniają ołtarze wbudowane ukośnie w narożniki przy węgarach
arkady tęczowej, które nie tylko kierują wzrok widza ku ołtarzowi głównemu, ale także zasłaniają po części
ściany boczne prezbiterium, przyczyniając się do jego optycznego skrócenia (il. 3). Skomplikowane struk-
tury architektoniczne ołtarzy przy filarach zasłaniają i zmiękczają masywne prostopadłościenne bryły tych
podpór, a jeszcze ozdobniejsze retabula, ustawione w przęsłach naw bocznych przy ścianach obwodowych,
przyciągają wzrok widza, osłabiając efekt jednoznacznego ukierunkowania wnętrza świątyni wzdłuż osi
wejście - ołtarz główny. W zetknięciu z natłokiem ołtarzy o bardzo jednolitych formach architektonicznych
trudno wręcz dostrzec znajdujące się za nimi mury, zwłaszcza że uwagę przyciągają także liczne efektowne
figury Tomasza Huttera, wyrażające z egzaltacją głębokie religijne przeżycia^4. Można zatem stwierdzić, że
twórcy nowego wystroju bernardyńskiej świątyni ukazali w pełni możliwości późnobarokowej koncepcji
Idem, Thomas Hutter..., s. 46-47.
155
3. Lwów, kościół Bernardynów, ołtarz Matki Boskiej, 1736-1737.
Tomasz Hutter i Konrad Kutschenreiter. Fototeka Instytutu Historii Sztuki UJ
zdaje się rozrywać sklepienie nawy, zacierając sztywne granice jej maniery stycznej „tunelowej" przestrzeni.
Ołtarze zaś rozmieszczono w taki sposób, aby ukryć prostotę i „staromodny", postgotycki wyraz układu
przestrzennego bazyliki o mocno wydłużonym prezbiterium i korpusie podzielonym masywnymi filarami.
Ołtarz główny bowiem, ustawiony w połowie długości części kapłańskiej, przecina jej przestrzeń swoją
falującą strukturą, choć zarazem ukazuje jej głębię poprzez przeźrocze otwarte na obraz Ukrzyżowania
zawieszony w apsydzie. Podobne zadanie spełniają ołtarze wbudowane ukośnie w narożniki przy węgarach
arkady tęczowej, które nie tylko kierują wzrok widza ku ołtarzowi głównemu, ale także zasłaniają po części
ściany boczne prezbiterium, przyczyniając się do jego optycznego skrócenia (il. 3). Skomplikowane struk-
tury architektoniczne ołtarzy przy filarach zasłaniają i zmiękczają masywne prostopadłościenne bryły tych
podpór, a jeszcze ozdobniejsze retabula, ustawione w przęsłach naw bocznych przy ścianach obwodowych,
przyciągają wzrok widza, osłabiając efekt jednoznacznego ukierunkowania wnętrza świątyni wzdłuż osi
wejście - ołtarz główny. W zetknięciu z natłokiem ołtarzy o bardzo jednolitych formach architektonicznych
trudno wręcz dostrzec znajdujące się za nimi mury, zwłaszcza że uwagę przyciągają także liczne efektowne
figury Tomasza Huttera, wyrażające z egzaltacją głębokie religijne przeżycia^4. Można zatem stwierdzić, że
twórcy nowego wystroju bernardyńskiej świątyni ukazali w pełni możliwości późnobarokowej koncepcji
Idem, Thomas Hutter..., s. 46-47.