DOI article:
Krasny, Piotr: Lwowskie środowisko artystyczne wobec idei symbiozy sztuk w wystroju i wyposażeniu wnętrz sakralnych (1730 - 1780)
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.14574#0186
174
PIOTR KRASNY
18. Lwów, katedra łacińska, jednolity wystrój wnętrza, 1765-1776, koncepcja architektoniczna
Piotr Polejowski, malowidła ścienne Stanisław Stroiński, rzeźby Maciej Polejowski.
Jan Obrocki, Franciszek Olędzki i Jan Kruszanowski. Litografia T. Clementa. 1855.
Wg T. Mańkowski, Lwowska rzeźba rokokowa, Lwów 1937
Nowe urządzenie wnętrza podkamienieckiego prezbiterium było jednym z najefektowniejszych przy-
kładów późnobarokowej realizacji idei bel composto na ziemiach ruskich Korony. Nie wiemy niestety, czy
powstała ona w wyniku przypadkowego skomponowania dzieł Polejowskiego i Stroińskiego, czy też - ści-
słej współpracy tych artystów. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można jednak przyjąć, że powodzenie tego
przedsięwzięcia utorowało obu mistrzom drogę do pozyskania szczególnie prestiżowego zlecenia na grun-
towną barokizację katedry lwowskiej, przy którego realizacji obaj osiągnęli szczyty swych twórczych
możliwości.
Zgodnie z wolą arcybiskupa Wacława Hieronima Sierakowskiego prace te miały doprowadzić do cał-
kowitego przeobrażenia wnętrza prezbiterium, korpusu i niektórych kaplic, co wiązało się z dążeniem do
zasadniczej zmiany funkcjonalno-symbolicznego wizerunku świątyni. Arcybiskup dążył konsekwentnie do
„wyciszenia" funkcji katedry jako fary i „panteonu mieszczaństwa lwowskiego" w celu znacznie silniejsze-
go zaakcentowania, że jest ona kościołem biskupim i Mater Ecclesiarum archidiecezji-. Pierwszą demonstra-
cją zamiarów Sierakowskiego było przeniesienie w 1760 r. cudownego obrazu Matki Boskiej z mieszczań-
skiej kaplicy Domagalewiczowskiej na cmentarzu katedralnym do biskupiego ołtarza głównego w katedrze.
Akt ten spotkał się ze zdecydowanym protestem rady miejskiej, która wytoczyła arcybiskupowi proces
PIOTR KRASNY
18. Lwów, katedra łacińska, jednolity wystrój wnętrza, 1765-1776, koncepcja architektoniczna
Piotr Polejowski, malowidła ścienne Stanisław Stroiński, rzeźby Maciej Polejowski.
Jan Obrocki, Franciszek Olędzki i Jan Kruszanowski. Litografia T. Clementa. 1855.
Wg T. Mańkowski, Lwowska rzeźba rokokowa, Lwów 1937
Nowe urządzenie wnętrza podkamienieckiego prezbiterium było jednym z najefektowniejszych przy-
kładów późnobarokowej realizacji idei bel composto na ziemiach ruskich Korony. Nie wiemy niestety, czy
powstała ona w wyniku przypadkowego skomponowania dzieł Polejowskiego i Stroińskiego, czy też - ści-
słej współpracy tych artystów. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można jednak przyjąć, że powodzenie tego
przedsięwzięcia utorowało obu mistrzom drogę do pozyskania szczególnie prestiżowego zlecenia na grun-
towną barokizację katedry lwowskiej, przy którego realizacji obaj osiągnęli szczyty swych twórczych
możliwości.
Zgodnie z wolą arcybiskupa Wacława Hieronima Sierakowskiego prace te miały doprowadzić do cał-
kowitego przeobrażenia wnętrza prezbiterium, korpusu i niektórych kaplic, co wiązało się z dążeniem do
zasadniczej zmiany funkcjonalno-symbolicznego wizerunku świątyni. Arcybiskup dążył konsekwentnie do
„wyciszenia" funkcji katedry jako fary i „panteonu mieszczaństwa lwowskiego" w celu znacznie silniejsze-
go zaakcentowania, że jest ona kościołem biskupim i Mater Ecclesiarum archidiecezji-. Pierwszą demonstra-
cją zamiarów Sierakowskiego było przeniesienie w 1760 r. cudownego obrazu Matki Boskiej z mieszczań-
skiej kaplicy Domagalewiczowskiej na cmentarzu katedralnym do biskupiego ołtarza głównego w katedrze.
Akt ten spotkał się ze zdecydowanym protestem rady miejskiej, która wytoczyła arcybiskupowi proces