DOI Artikel:
Krasny, Piotr: Lwowskie środowisko artystyczne wobec idei symbiozy sztuk w wystroju i wyposażeniu wnętrz sakralnych (1730 - 1780)
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.14574#0192
180
PIOTR KRASNY
23. Opatów, kościół Bernardynów, ołtarz główny, od 1765,
koncepcja architektoniczna i rzeźby Maciej Polejowski. Fot. K. Brzezina
zasławskim poprzestał jednak na kapitelach, podwieszonych swobodnie pod architrawami (odwołując się do
rozwiązania zastosowanego przez Meretyna w Horodence), a w opatowskim - na ornamentalnych krokszty-
nach. Ażury interkolumniów wykorzystał na wyeksponowanie silnie poruszonych figur świętych bernardyń-
skich, które wyglądały nader efektownie w intensywnym świetle, bijącym spoza ich pleców z okien w ścia-
nach apsyd. Ołtarze o tak wyszukanym rozplanowaniu, nawiązującym - jak sądzę - do form architektonicznych
ołtarza głównego w kościele hiszpańskim S. Maria de Mercede w Wiedniu (1722-1723, il. 25)156, nie tylko
przeobraziły przestrzeń prezbiteriów, ale zdominowały wnętrza skromnych jednonawowych kościołów.
W Zasławiu Polejowski wzmógł ten efekt, sytuując przy ścianach bocznych nawy niewielką ambonę i ołtarz
św. Jana157, które dzięki bogatej dekoracji rzeźbiarskiej przyciągały ku sobie wzrok widza, a następnie kie-
rowały go ku ołtarzowi głównemu.
Spora część architektoniczno-rzeźbiarskich dzieł Macieja Polejowskiego nie zachowała się do naszych
czasów, a ich wygląd nie został udokumentowany na fotografiach1^. Wydaje się jednak, że wskazane tutaj
prace pozwalają w pełni na stwierdzenie, że artysta ten okazał się - tak jak jego brat - wyjątkowo biegłym
Karner, op. cit., s. 185-186, il. 1.
Betlej, Kościół 00. Bernardynów..., s. 356. il. 5.
Kowalczyk, Dzieła Macieja Polejowskiego.... s. 191-192; Betlej. Polejowski..., s. 376-377.
PIOTR KRASNY
23. Opatów, kościół Bernardynów, ołtarz główny, od 1765,
koncepcja architektoniczna i rzeźby Maciej Polejowski. Fot. K. Brzezina
zasławskim poprzestał jednak na kapitelach, podwieszonych swobodnie pod architrawami (odwołując się do
rozwiązania zastosowanego przez Meretyna w Horodence), a w opatowskim - na ornamentalnych krokszty-
nach. Ażury interkolumniów wykorzystał na wyeksponowanie silnie poruszonych figur świętych bernardyń-
skich, które wyglądały nader efektownie w intensywnym świetle, bijącym spoza ich pleców z okien w ścia-
nach apsyd. Ołtarze o tak wyszukanym rozplanowaniu, nawiązującym - jak sądzę - do form architektonicznych
ołtarza głównego w kościele hiszpańskim S. Maria de Mercede w Wiedniu (1722-1723, il. 25)156, nie tylko
przeobraziły przestrzeń prezbiteriów, ale zdominowały wnętrza skromnych jednonawowych kościołów.
W Zasławiu Polejowski wzmógł ten efekt, sytuując przy ścianach bocznych nawy niewielką ambonę i ołtarz
św. Jana157, które dzięki bogatej dekoracji rzeźbiarskiej przyciągały ku sobie wzrok widza, a następnie kie-
rowały go ku ołtarzowi głównemu.
Spora część architektoniczno-rzeźbiarskich dzieł Macieja Polejowskiego nie zachowała się do naszych
czasów, a ich wygląd nie został udokumentowany na fotografiach1^. Wydaje się jednak, że wskazane tutaj
prace pozwalają w pełni na stwierdzenie, że artysta ten okazał się - tak jak jego brat - wyjątkowo biegłym
Karner, op. cit., s. 185-186, il. 1.
Betlej, Kościół 00. Bernardynów..., s. 356. il. 5.
Kowalczyk, Dzieła Macieja Polejowskiego.... s. 191-192; Betlej. Polejowski..., s. 376-377.