DOI Artikel:
Zawojski, Piotr: Daniel Lee czyli hybrydyczność fotografii cyfrowej: teoria i praktyka
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14575#0282
272
PIOTR ZAWOJSKI
1. D. Lee, Manimals 2, 1993
realistyczne portrety (tyle że zwielokrotnione), ale w istocie są to starannie skomponowane obrazy nieist-
niejących postaci. Reprodukcyjny wymiar fotografii jest w nich, niejako wewnętrznie, zanegowany przez
fotograficzną symulakrę. W czystej postaci takie zabiegi są egzempliflkacją {avant la lettre) tezy Jeana Bau-
drillarda, który, oczywiście w swoim duchu, pisząc o fotografii (sam zresztą będąc, nie tylko amatorskim,
fotografem) dobitnie podkreślał, iż „obraz fotograficzny nie jest reprezentacyjny, on jest fikcją"10. Fotografia
dlatego może odsłonić nieobiektywność świata, że fotograficzny obraz materiałizuje, może lepiej powiedzieć
- unaocznia, nieobecność realności, albo fakt, iż jest ona wyłącznie naszym - widzów świata - tworem. Ten
świat zjawia się pod postacią obrazów, albo jako „obrazoświat", by odwołać się do terminologii Heidegge-
rowskiej. W gruncie rzeczy go nie ma, prawdopodobnie łatwiej wyjaśnić jego istnienie przez problematycz-
ną obiektywność tego faktu. W tym sensie zapewne rację ma francuski filozof, kiedy przekonuje, że „zdjęcia
nie są świadectwem realności"11, one tylko próbują uzasadnić na sposób apofatyczny, czym realność nie jest
i czym być nie może, a być powinna. Syndrom cyfrowego przełomu w fotografii dotyka tych fundamental-
nych kwestii - nowe fotograficzne medium, dekonstruując klasyczną funkcję (bardziej narzuconą, niż wy-
nikającą z jego natury) zapisywania („foto-grafii" - „pisania światłem"), skłania się nawet nie ku opisowi,
bo ten też tradycyjnie bywa pojmowany jako swoisty środek „utrwalający" realistycznie rzeczywistość, ale
J. Baudrillard, Photography, or the Writing of Light, www.ctheory.net./text_fiIe.asp?pick=126
Ibidem.
PIOTR ZAWOJSKI
1. D. Lee, Manimals 2, 1993
realistyczne portrety (tyle że zwielokrotnione), ale w istocie są to starannie skomponowane obrazy nieist-
niejących postaci. Reprodukcyjny wymiar fotografii jest w nich, niejako wewnętrznie, zanegowany przez
fotograficzną symulakrę. W czystej postaci takie zabiegi są egzempliflkacją {avant la lettre) tezy Jeana Bau-
drillarda, który, oczywiście w swoim duchu, pisząc o fotografii (sam zresztą będąc, nie tylko amatorskim,
fotografem) dobitnie podkreślał, iż „obraz fotograficzny nie jest reprezentacyjny, on jest fikcją"10. Fotografia
dlatego może odsłonić nieobiektywność świata, że fotograficzny obraz materiałizuje, może lepiej powiedzieć
- unaocznia, nieobecność realności, albo fakt, iż jest ona wyłącznie naszym - widzów świata - tworem. Ten
świat zjawia się pod postacią obrazów, albo jako „obrazoświat", by odwołać się do terminologii Heidegge-
rowskiej. W gruncie rzeczy go nie ma, prawdopodobnie łatwiej wyjaśnić jego istnienie przez problematycz-
ną obiektywność tego faktu. W tym sensie zapewne rację ma francuski filozof, kiedy przekonuje, że „zdjęcia
nie są świadectwem realności"11, one tylko próbują uzasadnić na sposób apofatyczny, czym realność nie jest
i czym być nie może, a być powinna. Syndrom cyfrowego przełomu w fotografii dotyka tych fundamental-
nych kwestii - nowe fotograficzne medium, dekonstruując klasyczną funkcję (bardziej narzuconą, niż wy-
nikającą z jego natury) zapisywania („foto-grafii" - „pisania światłem"), skłania się nawet nie ku opisowi,
bo ten też tradycyjnie bywa pojmowany jako swoisty środek „utrwalający" realistycznie rzeczywistość, ale
J. Baudrillard, Photography, or the Writing of Light, www.ctheory.net./text_fiIe.asp?pick=126
Ibidem.