DOI article:
Zawojski, Piotr: Daniel Lee czyli hybrydyczność fotografii cyfrowej: teoria i praktyka
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.14575#0290
280
PIOTR ZAWOJSKI
7. D. Lee, Poster, 2004
prac jest natychmiast rozpoznawalna jak wszystko to, co wychodzi z pracowni artysty. Niektóre z tych obra-
zów zostały wykorzystane w centralnym dziele z tego cyklu, jakim jest Célébration, które wykazuje, że
technologia cyfrowa stwarza warunki do poszukiwania nowych „zestrójów obrazowych" z elementów dają-
cych się umieścić w nowym kontekście. W tej pracy także zastosowano pewne cyfrowe „domalówki", do-
datki, tła (trawa, niebo), co, jak wyznaje sam artysta, dawało mu poczucie powrotu do malarstwa, z tą róż-
nicą, iż używał on elementów fotograficznych. Oczywiście twórczość Lee nie jest wyłącznie prezentacją
możliwości wyrazowych fotografii cyfrowej i kreowaniem doskonale skonstruowanych obrazów zachwyca-
jących formalnym mistrzostwem, wynikającym ze znakomitego opanowania cyfrowego warsztatu. Harvest
jakby mimochodem prowokuje do stawiania pytań o granice eksperymentów naukowych (klonowanie, ma-
nipulacje genetyczne, możliwość korzystania z narządów zwierzęcych do przeszczepów etc), naszej przy-
szłości, poszukiwania metod przedłużania życia, wymiaru etycznego tego typu działań. Jednakowoż kwestie
interpretacyjne nie są w tym miejscu dla mnie najważniejsze, zatem nie będę rozwijał tego wątku.
Fotografia cyfrowa jest immanentnym składnikiem nie tylko nowych porządków wizualnych kształto-
wanych przez technokulturowe przemiany, staje się ona także jednym z ważnych elementów cyberkultury
jako nowego paradygmatu kultury medialnej. Cyberkultura powstaje jako rezultat rozwoju technologii kom-
puterowych i kształtowania się wirtualnego środowiska cyberprzestrzeni, choć wiązanie jej wyłącznie z fe-
nomenami sieciowymi jest według mnie uproszczeniem. Nie wchodząc w terminologiczne spory można
stwierdzić, iż fotografia digitalna należy do świata cybersztuki, czyli sztuki epoki zdominowanej przez tech-
nologię, zwłaszcza zaś technologie komputerowe, tworzące zintegrowaną sieć. Sieć nie jest wyłączną domeną
cybersztuki, tak jak cyberprzestrzeń - będąc naturalnym środowiskiem fotografii cyfrowej - nie jest jej śro-
dowiskiem jedynym, bowiem równie dobrze może ona być eksponowana poza nią. I choć może się wyda-
wać, że jakaś forma ekranu-monitora-wyświetlacza jest pierwotnym środowiskiem fotografii cyfrowej, czyli
swego rodzaju bitowej wiązki danych, to jednak cyfrowy fundament nie może determinować jej warunków
ekspozycyjnych. W tym sensie nie traci ona swej specyfiki, kiedy przybiera postać wydruku (hard сору), tak
jak ma to miejsce na przykład z pracami Daniela Lee, zwłaszcza wielkoformatowymi.
Dlatego samo określenie „archiwum" w zastosowaniu do internetowego „przechowywania", „magazy-
nowania" prac, nie wydaje się adekwatne do dzisiejszej sytuacji dzieła sztuki w dobie rewolucji cyfrowej
PIOTR ZAWOJSKI
7. D. Lee, Poster, 2004
prac jest natychmiast rozpoznawalna jak wszystko to, co wychodzi z pracowni artysty. Niektóre z tych obra-
zów zostały wykorzystane w centralnym dziele z tego cyklu, jakim jest Célébration, które wykazuje, że
technologia cyfrowa stwarza warunki do poszukiwania nowych „zestrójów obrazowych" z elementów dają-
cych się umieścić w nowym kontekście. W tej pracy także zastosowano pewne cyfrowe „domalówki", do-
datki, tła (trawa, niebo), co, jak wyznaje sam artysta, dawało mu poczucie powrotu do malarstwa, z tą róż-
nicą, iż używał on elementów fotograficznych. Oczywiście twórczość Lee nie jest wyłącznie prezentacją
możliwości wyrazowych fotografii cyfrowej i kreowaniem doskonale skonstruowanych obrazów zachwyca-
jących formalnym mistrzostwem, wynikającym ze znakomitego opanowania cyfrowego warsztatu. Harvest
jakby mimochodem prowokuje do stawiania pytań o granice eksperymentów naukowych (klonowanie, ma-
nipulacje genetyczne, możliwość korzystania z narządów zwierzęcych do przeszczepów etc), naszej przy-
szłości, poszukiwania metod przedłużania życia, wymiaru etycznego tego typu działań. Jednakowoż kwestie
interpretacyjne nie są w tym miejscu dla mnie najważniejsze, zatem nie będę rozwijał tego wątku.
Fotografia cyfrowa jest immanentnym składnikiem nie tylko nowych porządków wizualnych kształto-
wanych przez technokulturowe przemiany, staje się ona także jednym z ważnych elementów cyberkultury
jako nowego paradygmatu kultury medialnej. Cyberkultura powstaje jako rezultat rozwoju technologii kom-
puterowych i kształtowania się wirtualnego środowiska cyberprzestrzeni, choć wiązanie jej wyłącznie z fe-
nomenami sieciowymi jest według mnie uproszczeniem. Nie wchodząc w terminologiczne spory można
stwierdzić, iż fotografia digitalna należy do świata cybersztuki, czyli sztuki epoki zdominowanej przez tech-
nologię, zwłaszcza zaś technologie komputerowe, tworzące zintegrowaną sieć. Sieć nie jest wyłączną domeną
cybersztuki, tak jak cyberprzestrzeń - będąc naturalnym środowiskiem fotografii cyfrowej - nie jest jej śro-
dowiskiem jedynym, bowiem równie dobrze może ona być eksponowana poza nią. I choć może się wyda-
wać, że jakaś forma ekranu-monitora-wyświetlacza jest pierwotnym środowiskiem fotografii cyfrowej, czyli
swego rodzaju bitowej wiązki danych, to jednak cyfrowy fundament nie może determinować jej warunków
ekspozycyjnych. W tym sensie nie traci ona swej specyfiki, kiedy przybiera postać wydruku (hard сору), tak
jak ma to miejsce na przykład z pracami Daniela Lee, zwłaszcza wielkoformatowymi.
Dlatego samo określenie „archiwum" w zastosowaniu do internetowego „przechowywania", „magazy-
nowania" prac, nie wydaje się adekwatne do dzisiejszej sytuacji dzieła sztuki w dobie rewolucji cyfrowej