DOI Artikel:
Chyła, Wojciech: Sprawozdanie z działalności Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk za okres od listopada 2007 do października 2008 roku
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14573#0274
2Ы)
SPRAWOZDANIE Z DZIAŁALNOŚCI KOMITETU NAl IK O SZTUCE PAN
wodniczącymi Komitetów PAN. Zasadniczymi celami pracy Komitetów, w koncepcji prof. Kleibera, jest
stała analiza stanu nauki w kraju w świetle akcesji Polski do Unii Europejskiej, analiza i ocena naukowych
wydawnictw oraz ocena placówek naukowych PAN. Profesor Piotr Skubiszewski przypomniał zadania tra-
dycyjnie stawiane przed Komitetem: informowanie o postępach wiedzy i poglądów, kooptacja osób, które
nie dostały się do Komitetu, publikowanie najnowszych osiągnięć naukowych, zajmowanie stanowisk w spra-
wach, które mogą niepokoić środowisko naukowe lub są przedmiotem publicznej debaty. Profesor Stęszew-
ski przypomniał o fiasku protestów Komitetu w sprawie zmiany zapisów w Ustawie o Szkolnictwie Wyższym
0 Stopniach i Tytułach Naukowych, zrównujących szczeble awansów w szkolnictwie artystycznym ze stop-
niami naukowymi. Wspomniał też o dotychczasowym niepowodzeniu działań prof. Andrzeja Rakowskiego
w sprawie przywrócenia elementarnej edukacji muzycznej prowadzonej przez nauczycieli muzyki w szko-
łach podstawowych, po przeniesieniu jej przez Ministerstwo w zakres kształcenia ogólnoartystycznego
1 ogólnoestetycznego, prowadzonego przez nauczycieli przysposabiających dzieci do sztuk plastycznych.
Profesor Jan Ciechowicz zgłosił postulat, by w trosce o poziom habilitacji drukować wykłady habilitacyjne.
Wyraził też opinię o niedocenieniu w ocenach parametrycznych czasopism „Rocznika Gdańskiego". Profe-
sor Stanisław Mossakowski w dłuższym wystąpieniu odniósł się do wielu ważnych problemów PAN i nauki
polskiej: Głosem PAN są Komitety jako ciała grupujące pracującą, młodszą kadrę naukową, niezbędną do
wypracowywania stanowisk i dysponowania funduszami PAN. Koniecznościąjest włączanie się w naukowe
programy europejskie, jakkolwiek stanowi to dodatkową trudność dla nauk humanistycznych, zorientowa-
nych lokalnie na kulturę narodową, i dla instytutów zajmujących się głównie problematyką źródłową, doku-
mentacyjną, komplementarną względem uniwersytetów. Problemem jest w tych okolicznościach umiędzy-
narodowiona cyfryzacja wskaźników i parametryzacja ocen, gdy chodzi nie o uniwersalną konkurencję
w zglobalizowanej kulturze, ale o upośledzane przez nią narodowe stany rzeczy, będące przedmiotem na-
ukowego opisu. Stąd niedocenianie w humanistyce badań źródłowych dotyczących kraju, zastępowanie także
własnych badań historycznych publicystyką historyczną zagranicznych autorów. Następnie zebrani zajęli się
wprowadzeniem poprawek do regulaminu Komitetu i ich uchwaleniem.
Po zebraniu odbyło się spotkanie Prezydium Komitetu. Poruszono kwestię uzupełnień w sprawozdaniu
budżetowym za rok 2007. Dokonano przeglądu spraw związanych z parametryczną oceną czasopism. Do
Prezydium dokooptowano prof. Grażynę Korpal jako reprezentantkę dyscypliny „konserwacja-restauracja
dzieł sztuki".
6 marca odbyło się spotkanie Prezydium, na którym Przewodniczący Komitetu, prof. Lubelski, złożył
informację o zebraniu plenarnym PAN. W związku z nowym regulaminem powoływania honorowych prze-
wodniczących oraz honorowych członków Komitetów PAN postanowiono przygotować wniosek o wybór
prof. Mirosława Perza na honorowego członka Komitetu. Profesor Lubelski przedstawił kandydatury zgło-
szone do dorocznych nagród Prezesa Rady Ministrów. Kandydatami zostali: dr hab. Marcin Szelest z Aka-
demii Muzycznej w Krakowie za rozprawę habilitacyjną, prof. dr hab. Wojciech Bałus z UJ, za wybitne
osiągnięcie naukowe oraz prof. dr hab. Zofia Helman-Bednarczyk z UW za wybitny dorobek naukowy. Omó-
wiono sprawę wystosowania pisma do prof. Jerzego Gadomskiego z Polskiej Akademii Umiejętności, doty-
czącego reprezentacji Polski w Comité International d'Histoire de l'Art.
11 kwietnia odbyło się kolejne zebranie plenarne Komitetu. W części naukowej dr Jolanta Talbierska
wygłosiła referat Twórczość graficzna Rembrandta van Rijn. Problemy badawcze i metodologiczne. W roz-
ważaniach referentki dzieło graficzne Rembrandta ukazało się jako swoisty „poligon" uzupełniający malar-
ski warsztat artysty, służący poszukiwaniom rozwiązań formalnych związanych z nieortodoksyjnym trakto-
waniem wykrystalizowanych technik graficznych, między którymi artysta nie utrzymywał sztywnych
przedziałów. Innymi słowy, grafika była dla Rembrandta dodatkowym polem doskonalenia indywidualnego
stylu i plastycznej ekspresji. Graficzne œuvre Rembrandta zaspokajało niejako w „podręcznej" skali warsz-
tatową dociekliwość artysty poszukującego nowych pogranicznych efektów spomiędzy malarstwa i rysunku,
odnajdującego nieoceniony walor niedookreśloności, otwarcia na liczne stany pośrednie i odbitki, dające też
swobodę w zakresie wykończeniowym, np. w relacji tła i postaci pierwszoplanowych, czy też w zakresie
bardziej prowokacyjnej tematyki, np. studia żebraków. Grafika to dla Rembrandta także forma przydatna do
regulowania jego rozlicznych towarzyskich i obywatelskich zobowiązań jako aktywnego członka społecz-
ności amsterdamskiej. Jako wybitny artysta, Rembrandt dopracował się w formach graficznych szczególnej
syntezy dotychczasowych osiągnięć w tej dziedzinie. Swoją analizę graficznego œuvre Rembrandta referent-
ka zaopatrzyła licznymi informacjami na temat metodologii tzw. nowej historii sztuki, rozszerzonej o kon-
SPRAWOZDANIE Z DZIAŁALNOŚCI KOMITETU NAl IK O SZTUCE PAN
wodniczącymi Komitetów PAN. Zasadniczymi celami pracy Komitetów, w koncepcji prof. Kleibera, jest
stała analiza stanu nauki w kraju w świetle akcesji Polski do Unii Europejskiej, analiza i ocena naukowych
wydawnictw oraz ocena placówek naukowych PAN. Profesor Piotr Skubiszewski przypomniał zadania tra-
dycyjnie stawiane przed Komitetem: informowanie o postępach wiedzy i poglądów, kooptacja osób, które
nie dostały się do Komitetu, publikowanie najnowszych osiągnięć naukowych, zajmowanie stanowisk w spra-
wach, które mogą niepokoić środowisko naukowe lub są przedmiotem publicznej debaty. Profesor Stęszew-
ski przypomniał o fiasku protestów Komitetu w sprawie zmiany zapisów w Ustawie o Szkolnictwie Wyższym
0 Stopniach i Tytułach Naukowych, zrównujących szczeble awansów w szkolnictwie artystycznym ze stop-
niami naukowymi. Wspomniał też o dotychczasowym niepowodzeniu działań prof. Andrzeja Rakowskiego
w sprawie przywrócenia elementarnej edukacji muzycznej prowadzonej przez nauczycieli muzyki w szko-
łach podstawowych, po przeniesieniu jej przez Ministerstwo w zakres kształcenia ogólnoartystycznego
1 ogólnoestetycznego, prowadzonego przez nauczycieli przysposabiających dzieci do sztuk plastycznych.
Profesor Jan Ciechowicz zgłosił postulat, by w trosce o poziom habilitacji drukować wykłady habilitacyjne.
Wyraził też opinię o niedocenieniu w ocenach parametrycznych czasopism „Rocznika Gdańskiego". Profe-
sor Stanisław Mossakowski w dłuższym wystąpieniu odniósł się do wielu ważnych problemów PAN i nauki
polskiej: Głosem PAN są Komitety jako ciała grupujące pracującą, młodszą kadrę naukową, niezbędną do
wypracowywania stanowisk i dysponowania funduszami PAN. Koniecznościąjest włączanie się w naukowe
programy europejskie, jakkolwiek stanowi to dodatkową trudność dla nauk humanistycznych, zorientowa-
nych lokalnie na kulturę narodową, i dla instytutów zajmujących się głównie problematyką źródłową, doku-
mentacyjną, komplementarną względem uniwersytetów. Problemem jest w tych okolicznościach umiędzy-
narodowiona cyfryzacja wskaźników i parametryzacja ocen, gdy chodzi nie o uniwersalną konkurencję
w zglobalizowanej kulturze, ale o upośledzane przez nią narodowe stany rzeczy, będące przedmiotem na-
ukowego opisu. Stąd niedocenianie w humanistyce badań źródłowych dotyczących kraju, zastępowanie także
własnych badań historycznych publicystyką historyczną zagranicznych autorów. Następnie zebrani zajęli się
wprowadzeniem poprawek do regulaminu Komitetu i ich uchwaleniem.
Po zebraniu odbyło się spotkanie Prezydium Komitetu. Poruszono kwestię uzupełnień w sprawozdaniu
budżetowym za rok 2007. Dokonano przeglądu spraw związanych z parametryczną oceną czasopism. Do
Prezydium dokooptowano prof. Grażynę Korpal jako reprezentantkę dyscypliny „konserwacja-restauracja
dzieł sztuki".
6 marca odbyło się spotkanie Prezydium, na którym Przewodniczący Komitetu, prof. Lubelski, złożył
informację o zebraniu plenarnym PAN. W związku z nowym regulaminem powoływania honorowych prze-
wodniczących oraz honorowych członków Komitetów PAN postanowiono przygotować wniosek o wybór
prof. Mirosława Perza na honorowego członka Komitetu. Profesor Lubelski przedstawił kandydatury zgło-
szone do dorocznych nagród Prezesa Rady Ministrów. Kandydatami zostali: dr hab. Marcin Szelest z Aka-
demii Muzycznej w Krakowie za rozprawę habilitacyjną, prof. dr hab. Wojciech Bałus z UJ, za wybitne
osiągnięcie naukowe oraz prof. dr hab. Zofia Helman-Bednarczyk z UW za wybitny dorobek naukowy. Omó-
wiono sprawę wystosowania pisma do prof. Jerzego Gadomskiego z Polskiej Akademii Umiejętności, doty-
czącego reprezentacji Polski w Comité International d'Histoire de l'Art.
11 kwietnia odbyło się kolejne zebranie plenarne Komitetu. W części naukowej dr Jolanta Talbierska
wygłosiła referat Twórczość graficzna Rembrandta van Rijn. Problemy badawcze i metodologiczne. W roz-
ważaniach referentki dzieło graficzne Rembrandta ukazało się jako swoisty „poligon" uzupełniający malar-
ski warsztat artysty, służący poszukiwaniom rozwiązań formalnych związanych z nieortodoksyjnym trakto-
waniem wykrystalizowanych technik graficznych, między którymi artysta nie utrzymywał sztywnych
przedziałów. Innymi słowy, grafika była dla Rembrandta dodatkowym polem doskonalenia indywidualnego
stylu i plastycznej ekspresji. Graficzne œuvre Rembrandta zaspokajało niejako w „podręcznej" skali warsz-
tatową dociekliwość artysty poszukującego nowych pogranicznych efektów spomiędzy malarstwa i rysunku,
odnajdującego nieoceniony walor niedookreśloności, otwarcia na liczne stany pośrednie i odbitki, dające też
swobodę w zakresie wykończeniowym, np. w relacji tła i postaci pierwszoplanowych, czy też w zakresie
bardziej prowokacyjnej tematyki, np. studia żebraków. Grafika to dla Rembrandta także forma przydatna do
regulowania jego rozlicznych towarzyskich i obywatelskich zobowiązań jako aktywnego członka społecz-
ności amsterdamskiej. Jako wybitny artysta, Rembrandt dopracował się w formach graficznych szczególnej
syntezy dotychczasowych osiągnięć w tej dziedzinie. Swoją analizę graficznego œuvre Rembrandta referent-
ka zaopatrzyła licznymi informacjami na temat metodologii tzw. nowej historii sztuki, rozszerzonej o kon-