Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (4.1959)

2. Olbia. Odcinek B. Dom z IV w. p.n.e. Schody wiodące z dziedzińca wzdłuż ściany parteru

(zdjęcie z punktu 14)

Załączone do niniejszego raportu plany mają charakter szkiców, wykonanych bezpośrednio
w terenie bez aparatów pomiarowych, i nie mogą sobie rościć praw do dokładnego zobrazo-
wania całości terenu. Na plany zostały naniesione przede wszystkim te partie ruin, które są
obecnie czytelne i ich stan zachowania nie wymagał interpretacji graficznej.

Obecnie teren starożytnego miasta Olbii jest rezerwatem. Ogrodzona przestrzeń wynosi
mniej więcej 1 km długości i 500 m szerokości; leży na skraju wsi Parutino położonej w odle-
głości ok. 80 km od Nikołajewa. Miasto starożytne posiadało kształt nieregularnego trójkąta,
którego granice częściowo udało się wytyczyć w 1873 r. w czasie badań, jakie prowadzili
tu I. E. Zabielin i W. G. Tyzenhauzen, a ostatecznie odtworzenie jego terenu wraz z zasięgiem
murów obronnych ustalone zostało dzięki systematycznym badaniom, które kontynuował
przez szereg lat B. W. Farmakowski (1901—1915, 1926); podstawę trójkąta stanowił brzeg
Limanu Bohu (wschód), jeden z wierzchołków zwrócony był w stronę południową, a przeciw-
le§ty jego bok opierał się na północy o jar, trzeci zaś bok miasta ograniczony był tzw. Zaję-
czym Parowem (pl. I). Zarys jest dzisiaj również dobrze widoczny. Nad terenem wykopalisk
dominuje obecnie wysoki grobowiec zwany Kurhanem Zeusa (wys. 14 m, średnica 37 m)

9