Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (4.1959)

cięty jest na dwie części — wschodnią i zachodnią — główną ulicą biegnącą z północy na po-
łudnie. Ulica ta pochodzi z V w. p.n.e., jednak odnajdujemy na niej również nawierzchnię
z późniejszych okresów. Najlepiej zachowane domy znajdują się we wschodniej partii w pobliżu
kurhanu. Tutaj też odkryto domy ze ścianami poligonalnymi, które pochodziły z pocz.
V w. p.n.e.

Cechą charakterystyczną domów w Olbii jest ich podpiwniczenie, przy czym nasuwa się
przypuszczenie, że te podziemne izby, o bardzo pięknym niekiedy wątku muru i dużej
ich wysokości, były pomieszczeniami mieszkalnymi. Budownictwo, jakby podziemne, jest
dla całości ruin i ogólnego widoku Olbii charakterystyczne, bowiem mury nadziemne prawie
nie ocalały.

Jednym z piękniejszych tego typu pomieszczeń jest piwnica domu (il. 1) leżącego na wschód
od głównej ulicy biegnącej z północy na południe i pochodzącego z V w. p.n.e. (pl. II, b).
Zachowane trzy ściany piwnicy są ułożone ze starannie obciosanych bloków kamienia, na
jednej ścianie na wysokości 2,30 m widnieją obecnie otwory wyciosane dla oparcia belek stropu.
Pomieszczenie to, używane jeszcze w pocz. IV w. p.n.e., w drugiej połowie tegoż stulecia
zostało zasypane.

Najbardziej może interesującym zespołem mieszkalnym są ruiny pomieszczeń znajdujące
się w pobliżu Kurhanu Zeusa. Są to pozostałości domu z IV w. p.n.e., w którym zachowały
się bardzo dobrze piwnice i częściowo ściany parteru (il. 2). Schody wiodły z dziedzińca do
otworu drzwiowego piwnicy.' Od drzwi zaś prowadziły kamienne schody w dół piwnicy
(il. 3). Na terenie przylegającym do domu, stanowiącym jego dziedziniec, zachowały się kanały
doprowadzające wodę deszczową do użytku domowego. Przewody ułożone zostały z wydrą-
żonych płyt kamiennych i przykrytych płytami prostokątnymi (il. 4). W tymże obejściu
znajduje się ogromny pitos, w którym znaleziono resztki ok. 3000 ryb (pl. II, a).

5a. Olbia. Odcinek A. Widok agory (zdjęcie z punktu 4)

13