DOI Artikel:
Bernhard, Maria Ludwika: Sprawozdanie z objazdu strefy archeologicznej ZSRR
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.17142#0032
12a. Olbia. Część miasta z okresu rzymskiego
prawdopodobnie w północnej części dolnego miasta. Ściany obronne dochodziły do wysokości
6—8 m, natomiast ich szerokość, obecnie jeszcze dobrze uchwytna dzięki zachowanym dolnym
partiom, sięga 3,5 m, (ii. 13 i 14). Mury ścian obronnych były wykonane z niedużych, różnej
wielkości kamieni umocowanych gliną i z obu stron oblicowane czworokątnymi blokami. Ten
rodzaj konstrukcji obronnych murów stosowano w V—III w. p.n.e. (il. 14. pl. VII). Mury stały
na głębokich sięgających calca konstrukcjach ziemnych, które pozwoliły archeologom wykreślić
zarys fortyfikacji miasta. Wspaniałe mury nie zdołały jednak obronić miasta przed pogromem
Getów w połowie I w. p.n.e. Odbudowujące się po klęsce miasto w I—II w. n.e. zajęło znacz-
nie mniejsze terytorium, koncentrując się głównie w części południowo-zachodniej. W partii
górnego miasta powstała wówczas cytadela z basztami (pl. VIII). Mury jej wznoszono miejscami
na dawnych fundamentach, jednak bez staranności, jaką cechowały konstrukcje z minionej
epoki.
Materiał użyty do wznoszenia ścian cytadeli brany był z budowli zrujnowanych w czasie
najazdu Getów. W całej konstrukcji murów obronnych z tego czasu widać niestaranność,
która wynikała prawdopodobnie z konieczności pośpiesznego zabezpieczenia grodu przed
napadami koczowników. Przy Zajęczym Parowie wznosiła się trzypiętrowa baszta będąca
21
prawdopodobnie w północnej części dolnego miasta. Ściany obronne dochodziły do wysokości
6—8 m, natomiast ich szerokość, obecnie jeszcze dobrze uchwytna dzięki zachowanym dolnym
partiom, sięga 3,5 m, (ii. 13 i 14). Mury ścian obronnych były wykonane z niedużych, różnej
wielkości kamieni umocowanych gliną i z obu stron oblicowane czworokątnymi blokami. Ten
rodzaj konstrukcji obronnych murów stosowano w V—III w. p.n.e. (il. 14. pl. VII). Mury stały
na głębokich sięgających calca konstrukcjach ziemnych, które pozwoliły archeologom wykreślić
zarys fortyfikacji miasta. Wspaniałe mury nie zdołały jednak obronić miasta przed pogromem
Getów w połowie I w. p.n.e. Odbudowujące się po klęsce miasto w I—II w. n.e. zajęło znacz-
nie mniejsze terytorium, koncentrując się głównie w części południowo-zachodniej. W partii
górnego miasta powstała wówczas cytadela z basztami (pl. VIII). Mury jej wznoszono miejscami
na dawnych fundamentach, jednak bez staranności, jaką cechowały konstrukcje z minionej
epoki.
Materiał użyty do wznoszenia ścian cytadeli brany był z budowli zrujnowanych w czasie
najazdu Getów. W całej konstrukcji murów obronnych z tego czasu widać niestaranność,
która wynikała prawdopodobnie z konieczności pośpiesznego zabezpieczenia grodu przed
napadami koczowników. Przy Zajęczym Parowie wznosiła się trzypiętrowa baszta będąca
21