DOI Artikel:
Ruxer, Mieczyslawa Sabina: O kilku zabytkach złotnictwa antycznego w Zbiorach Czartoryskich w Krakowie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.25235#0104
nianym katalogiem, wyłączyłem z niego owe 17 zabytków, z których sie-
dem zostało przez autorkę poddane bardziej szczegółowym badaniom.
Opublikowanie rezultatów tych badań, zwłaszcza dokonanych przez
znawcę tak wielkiej miary jak nieżyjąca uczona, wydaje się rzeczą ze
wszech miar słuszną i pożądaną.
Pewne zastrzeżenia co do treści niniejszego artykułu może budzić ze-
staw omawianych w nim obiektów. Sześć z nich dotyczy złotnictwa an-
tycznego, ale siódmy — medalion ażurowy — czasów znacznie później-
szych. Jednakże w rozważaniach autorki uwidacznia się wyraźna tenden-
cja do powiązania tego zabytku z tradycjami złotnictwa antycznego.
Przywiedzione zostały w tym celu przykłady późnoantycznych wytworów
rzemiosła artystycznego, wskazane podobieństwa i różnice. Wszystko to
pozwala na formalne zestawienie medalionu z pozostałymi sześcioma
przedmiotami.
Przedstawione poniżej opisy oraz analizy i wnioski są wynikiem ba-
dań Mieczysławy Ruxer. Stan pozostawionych notatek wymagał jednak
ujednolicenia tekstu, nadto zaś jego przestylizowania. Starałem się w tym
zakresie zmieniać niewiele i raczej spożytkować oryginalne wyrażenia
i określenia autorki. Pewnego wysiłku wymagało też rozwiązanie robo-
czych skrótów i wyłączenie not bibliograficznych w osobne przypisy.
Zostały one z kolei sprawdzone, przy czym dodałem kilka pozycji litera-
tury przedmiotu, bądź to nowszych, bądź też nie uwzględnionych przez
autorkę (np. L. B r e g 1 i a, Catalogo delle oreficerie del Museo Nazio-
nale di Napoli, Roma 1941. — G. Becatti, Oreficerie antiche dalie mi-
noiche alle barbariche, Roma 1955. — R. S i v i e r o, Jewelry and Amber
of Italy, New York 1959).
W tym stanie rzeczy artykuł niniejszy może stanowić punkt wyjścia
dla dalszych badań zarówno nad przedstawionymi w nim zabytkami jak
i w ogóle nad nielicznymi już w polskich zbiorach obiektami złotnictwa
starożytnego.
(J. K.)
1. Bransoleta etruska typu taśmowego (fig. 72)
Nr inw. XI 473 (dawn. VII 473 b)
Materiał: złoto próby 0,650 (ok. karatów)
Ciężar: 7,3974 g
Wymiary: długość całości 139,7 mm, do końca blaszek 105,9 mm,
części najszerszej 73,5 mm; szerokość części najszerszej
26,8 mm, części węższej 13,5 mm, paska pojedyńczego
5,9 mm.
Opis. Bransoleta posiada charakterystyczny dla etruskich wyrobów
tej kategorii kształt szerokiej taśmy. Składa się ze zlutowanych z sobą na
98
dem zostało przez autorkę poddane bardziej szczegółowym badaniom.
Opublikowanie rezultatów tych badań, zwłaszcza dokonanych przez
znawcę tak wielkiej miary jak nieżyjąca uczona, wydaje się rzeczą ze
wszech miar słuszną i pożądaną.
Pewne zastrzeżenia co do treści niniejszego artykułu może budzić ze-
staw omawianych w nim obiektów. Sześć z nich dotyczy złotnictwa an-
tycznego, ale siódmy — medalion ażurowy — czasów znacznie później-
szych. Jednakże w rozważaniach autorki uwidacznia się wyraźna tenden-
cja do powiązania tego zabytku z tradycjami złotnictwa antycznego.
Przywiedzione zostały w tym celu przykłady późnoantycznych wytworów
rzemiosła artystycznego, wskazane podobieństwa i różnice. Wszystko to
pozwala na formalne zestawienie medalionu z pozostałymi sześcioma
przedmiotami.
Przedstawione poniżej opisy oraz analizy i wnioski są wynikiem ba-
dań Mieczysławy Ruxer. Stan pozostawionych notatek wymagał jednak
ujednolicenia tekstu, nadto zaś jego przestylizowania. Starałem się w tym
zakresie zmieniać niewiele i raczej spożytkować oryginalne wyrażenia
i określenia autorki. Pewnego wysiłku wymagało też rozwiązanie robo-
czych skrótów i wyłączenie not bibliograficznych w osobne przypisy.
Zostały one z kolei sprawdzone, przy czym dodałem kilka pozycji litera-
tury przedmiotu, bądź to nowszych, bądź też nie uwzględnionych przez
autorkę (np. L. B r e g 1 i a, Catalogo delle oreficerie del Museo Nazio-
nale di Napoli, Roma 1941. — G. Becatti, Oreficerie antiche dalie mi-
noiche alle barbariche, Roma 1955. — R. S i v i e r o, Jewelry and Amber
of Italy, New York 1959).
W tym stanie rzeczy artykuł niniejszy może stanowić punkt wyjścia
dla dalszych badań zarówno nad przedstawionymi w nim zabytkami jak
i w ogóle nad nielicznymi już w polskich zbiorach obiektami złotnictwa
starożytnego.
(J. K.)
1. Bransoleta etruska typu taśmowego (fig. 72)
Nr inw. XI 473 (dawn. VII 473 b)
Materiał: złoto próby 0,650 (ok. karatów)
Ciężar: 7,3974 g
Wymiary: długość całości 139,7 mm, do końca blaszek 105,9 mm,
części najszerszej 73,5 mm; szerokość części najszerszej
26,8 mm, części węższej 13,5 mm, paska pojedyńczego
5,9 mm.
Opis. Bransoleta posiada charakterystyczny dla etruskich wyrobów
tej kategorii kształt szerokiej taśmy. Składa się ze zlutowanych z sobą na
98