DOI Artikel:
Grabowska, Irena: [Wspomnienie o Prof. Zbigniewie Bocheńkim]
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.25234#0016
6
IRENA GRABOWSKA
zostały już w czasie studiów podjęciem w roku 1923 pracy w Muzeum
Sztuki i Archeologii przy Zakładzie Historii Sztuki Uniwersytetu Ja-
giellońskiego, zrazu w charakterze pomocniczej siły naukowej, nastę-
pnie zaś na stanowisku starszego asystenta.
W .roku 1929 Zbigniew Bocheński został mianowany kustoszem pro-
wizorycznym Muzeum Narodowego w Krakowie, z obowiązkiem zin-
wentaryzowania i objęcia opieką bogatych zbiorów Feliksa Jasieńskie-
go, darowanych Muzeum w roku 1920, pozostających jednak do śmierci
ofiarodawcy w roku 1929 w jego prywatnym mieszkaniu. Nowo miano-
wany kustosz natychmiast po objęciu stanowiska przystąpił do porząd-
kowania zbiorów i przeniesienia ich do niedawno pozyskanego dla Mu-
zeum budynku przy pl. Szczepańskim 9, częściowo przystosowanego już
do celów muzealnych. Już pierwsze lata pracy przyniosły zorganizowa-
nie kilku interesujących wystaw ze zbiorów Jasieńskiego: sztuki japoń-
skiej, kilimów i kobierców oraz dzieł malarzy polskich. Skala zainte-
resowań młodego kustosza wychodziła jednak poza ramy kolekcji Ja-
sieńskiego. W roku 1930 dla uczczenia stuletniej rocznicy wybuchu
powstania listopadowego zorganizował monumentalną wystawę cennych
pamiątek narodowych, zgromadzonych w Muzeum Narodowym i w Mu-
zeum Sztuki i Archeologii UJ, poszerzoną o nigdy dotychczas nie po-
kazywane społeczeństwu zabytki znajdujące się w kolekcjach prywat-
nych. Obok zajęć związanych z inwentaryzacją i urządzaniem zmien-
nych ekspozycji poświęcał wiele czasu pracy naukowo-badawczej, do
której czuł specjalne powołanie. Pole Jego zainteresowań było bardzo
szerokie: zajmował się zapoczątkowanymi pracą doktorską zagadnie-
niami architektury obronnej, obrazami Gianbattisty Pittoniego znajdują-
cymi się w kościele Mariackim w Krakowie, dziełami malarskimi Piotra
Michałowskiego, Józefa Pankiewicza, Artura Grottgera i Jana Stanisła-
wskiego, przede wszystkim zaś dawnymi militariami polskimi i wschod-
nimi. Datujące się od dzieciństwa zamiłowanie do oręża polskiego, któ-
re z czasem miało stać się główną domeną Jego badań, znalazło swój
wyraz w drukowanych pracach o polskich szyszakach wczesnośrednio-
wiecznych, o uzbrojeniu w krakowskich dziełach Wita Stwosza, o kra-
kowskim cechu mieczników, o działach Oswalda Baldnera, o karacenach
polskich, o orderze św. Henryka i o złotych piórach na kopiach husar-
skich. Wiele z tych prac miało charakter pionierski i po dziś dzień za-
chowało aktualność. W stosunku do dawnych militariów zachował po-
stawę historyka sztuki i estety, traktując oręż jako swoisty przejaw kul-
tury artystycznej. Badania Jego opierały się na analizie typologiczno-
-porównawczej i technologicznej z szerokim uwzględnieniem źródeł
archiwalnych, a obok tego przywiązywał wagę do treści emocjonalnych,
jakie wiązano z reliktami dawnego uzbrojenia. Już we wczesnym okre-
sie działalności naukowej przyczynił się nie tylko do poszerzenia za-
kresu badań bronioznawczych, lecz także do wprowadzenia w zakres
tej wiedzy wielu cennych zabytków dotychczas naukowo nie opraco-
wanych. Rezultaty swych badań ogłaszał w wydawanych w okresie mię-
dzywojennym czasopismach naukowych, prace zaś o charakterze popu-
laryzacyjnym zamieszczał m. in. w ilustrowanym tygodniku „Świato-
wid" oraz w dodatkach niedzielnych do „Ilustrowanego Kuriera Co-
dziennego", docierających do szerokich warstw społeczeństwa. Dzięki
IRENA GRABOWSKA
zostały już w czasie studiów podjęciem w roku 1923 pracy w Muzeum
Sztuki i Archeologii przy Zakładzie Historii Sztuki Uniwersytetu Ja-
giellońskiego, zrazu w charakterze pomocniczej siły naukowej, nastę-
pnie zaś na stanowisku starszego asystenta.
W .roku 1929 Zbigniew Bocheński został mianowany kustoszem pro-
wizorycznym Muzeum Narodowego w Krakowie, z obowiązkiem zin-
wentaryzowania i objęcia opieką bogatych zbiorów Feliksa Jasieńskie-
go, darowanych Muzeum w roku 1920, pozostających jednak do śmierci
ofiarodawcy w roku 1929 w jego prywatnym mieszkaniu. Nowo miano-
wany kustosz natychmiast po objęciu stanowiska przystąpił do porząd-
kowania zbiorów i przeniesienia ich do niedawno pozyskanego dla Mu-
zeum budynku przy pl. Szczepańskim 9, częściowo przystosowanego już
do celów muzealnych. Już pierwsze lata pracy przyniosły zorganizowa-
nie kilku interesujących wystaw ze zbiorów Jasieńskiego: sztuki japoń-
skiej, kilimów i kobierców oraz dzieł malarzy polskich. Skala zainte-
resowań młodego kustosza wychodziła jednak poza ramy kolekcji Ja-
sieńskiego. W roku 1930 dla uczczenia stuletniej rocznicy wybuchu
powstania listopadowego zorganizował monumentalną wystawę cennych
pamiątek narodowych, zgromadzonych w Muzeum Narodowym i w Mu-
zeum Sztuki i Archeologii UJ, poszerzoną o nigdy dotychczas nie po-
kazywane społeczeństwu zabytki znajdujące się w kolekcjach prywat-
nych. Obok zajęć związanych z inwentaryzacją i urządzaniem zmien-
nych ekspozycji poświęcał wiele czasu pracy naukowo-badawczej, do
której czuł specjalne powołanie. Pole Jego zainteresowań było bardzo
szerokie: zajmował się zapoczątkowanymi pracą doktorską zagadnie-
niami architektury obronnej, obrazami Gianbattisty Pittoniego znajdują-
cymi się w kościele Mariackim w Krakowie, dziełami malarskimi Piotra
Michałowskiego, Józefa Pankiewicza, Artura Grottgera i Jana Stanisła-
wskiego, przede wszystkim zaś dawnymi militariami polskimi i wschod-
nimi. Datujące się od dzieciństwa zamiłowanie do oręża polskiego, któ-
re z czasem miało stać się główną domeną Jego badań, znalazło swój
wyraz w drukowanych pracach o polskich szyszakach wczesnośrednio-
wiecznych, o uzbrojeniu w krakowskich dziełach Wita Stwosza, o kra-
kowskim cechu mieczników, o działach Oswalda Baldnera, o karacenach
polskich, o orderze św. Henryka i o złotych piórach na kopiach husar-
skich. Wiele z tych prac miało charakter pionierski i po dziś dzień za-
chowało aktualność. W stosunku do dawnych militariów zachował po-
stawę historyka sztuki i estety, traktując oręż jako swoisty przejaw kul-
tury artystycznej. Badania Jego opierały się na analizie typologiczno-
-porównawczej i technologicznej z szerokim uwzględnieniem źródeł
archiwalnych, a obok tego przywiązywał wagę do treści emocjonalnych,
jakie wiązano z reliktami dawnego uzbrojenia. Już we wczesnym okre-
sie działalności naukowej przyczynił się nie tylko do poszerzenia za-
kresu badań bronioznawczych, lecz także do wprowadzenia w zakres
tej wiedzy wielu cennych zabytków dotychczas naukowo nie opraco-
wanych. Rezultaty swych badań ogłaszał w wydawanych w okresie mię-
dzywojennym czasopismach naukowych, prace zaś o charakterze popu-
laryzacyjnym zamieszczał m. in. w ilustrowanym tygodniku „Świato-
wid" oraz w dodatkach niedzielnych do „Ilustrowanego Kuriera Co-
dziennego", docierających do szerokich warstw społeczeństwa. Dzięki