DOI article:
Grabowska, Irena: [Wspomnienie o Prof. Zbigniewie Bocheńkim]
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.25234#0018
8
IRENA GRABOWSKA
nadzór nad pracownią konserwacji broni oraz nad biblioteką, opraco-
wywał scenariusze niektórych wystaw objazdowych, a nadto kierował
samokształceniem pracowników naukowych, przy czym dwukrotnie
przez okres kilku miesięcy, wobec nieobsadzenia stanowiska dyrektora,
samodzielnie kierował instytucją. Równocześnie ściśle współpracował
z krakowskim oddziałem „Desy", opracowując wiele ekspertyz obrazów
polskich malarzy i zabytków militarnych.
W okresie powojennym poświęcił się niemal wyłącznie studiom nad
dawnych uzbrojeniem polskim, skupiając się w szczególności nad pro-
blematyką szabli polskiej, zbroi husarskiej i karaceny, nad zagadnie-
niami wpływu Wschodu na uzbrojenie polskie. Interesowały Go także
żywo polskie mundury wojskowe i ich ikonografia. Ogłosił drukiem
swoje badania nad złoconymi szyszakami typu węgierskiego z XVI
wieku, nad zbrojami wykonanymi dla Polski przez norymberskiego pła-
tnerza -— Kunza Lochnera, nad bechterem poznańskim z roku 1580 oraz
nad barwą XVIII wieku i okresu Księstwa Warszawskiego. Prace te, pu-
blikowane w wydawnictwach krajowych i zagranicznych, są wyczerpu-
jącym studium materiałów archiwalnych i ikonograficznych, odznacza-
ją się wszechstronną znajomością przedmiotu, rzetelnością naukową,
a przy tym przejrzystą konstrukcją i piękną formą językową. Postawiły
Go one w szeregu najwybitniejszych znawców dawnych militariów. Na-
danie Mu w roku 1955 przez Centralną Komisję Kwalifikacyjną dla Pra-
cowników Nauki stopnia profesora nadzwyczajnego otworzyło nowe
pole działania, którym było opiniowanie prac doktorskich i uczestni-
czenie w przewodach habilitacyjnych. Profesor opracowywał także re-
cenzje wielu zgłaszanych do druku prac z dziedziny bronioznawstwa.
Duże znaczenie przywiązywał do utrzymywania kontaktów naukowych
z uczonymi z Austrii, Danii, Francji, Hiszpanii, Stanów Zjednoczonych,
Szwajcarii, Węgier, Wielkiej Brytanii, Włoch, ZSRR. W związku z tymi
kontaktami musiał wiele czasu poświęcać na opracowywanie licznie na-
pływających kwerend, dotyczących głównie zabytków polskich., dzięki
czemu przyczynił się do rozszerzenia w świecie wiedzy o polskich mi-
litariach. Dwukrotnie był przedstawicielem polskiego muzealnictwa woj-
skowego na międzynarodowych kongresach Stowarzyszenia Muzeów
Broni i Historii Wojskowej (IAMAM): w Kopenhadze (1957) oraz
w Wiedniu (1960). Uznaniem jego międzynarodowego autorytetu było
nadanie Mu w roku 1962 godności członka honorowego stowarzyszenia
włoskich bronioznawców Accademia di S. Marciano w Turynie. Jego
naukowej pozycji należy także zawdzięczać przekazanie Muzeum Na-
rodowemu w Krakowie niezwykle cennego depozytu zabytkowej, głó-
wnie orientalnej, broni z Muzeum im. gen. Władysława Sikorskiego
w Londynie.
Był też Profesor twórcą polskiej szkoły bronioznawczej, skupiając
wokół siebie zainteresowanych tą dziedziną wiedzy pracowników nau-
kowych Muzeum oraz kolekcjonerów z całego kraju a także z zagranicy.
W rezultacie organizowanych przez Niego w latach 1955 i 1956 zebrań
naukowych powstało w roku 1957 Koło Miłośników Dawnej Broni
i Barwy, przekształcone następnie w Stowarzyszenie, obejmujące zasię-
giem działania cały kraj. Pod redakcją Profesora w latach 1957—-1958
publikowany był kwartalnik „Arsenał", a następnie rocznik Studia do
IRENA GRABOWSKA
nadzór nad pracownią konserwacji broni oraz nad biblioteką, opraco-
wywał scenariusze niektórych wystaw objazdowych, a nadto kierował
samokształceniem pracowników naukowych, przy czym dwukrotnie
przez okres kilku miesięcy, wobec nieobsadzenia stanowiska dyrektora,
samodzielnie kierował instytucją. Równocześnie ściśle współpracował
z krakowskim oddziałem „Desy", opracowując wiele ekspertyz obrazów
polskich malarzy i zabytków militarnych.
W okresie powojennym poświęcił się niemal wyłącznie studiom nad
dawnych uzbrojeniem polskim, skupiając się w szczególności nad pro-
blematyką szabli polskiej, zbroi husarskiej i karaceny, nad zagadnie-
niami wpływu Wschodu na uzbrojenie polskie. Interesowały Go także
żywo polskie mundury wojskowe i ich ikonografia. Ogłosił drukiem
swoje badania nad złoconymi szyszakami typu węgierskiego z XVI
wieku, nad zbrojami wykonanymi dla Polski przez norymberskiego pła-
tnerza -— Kunza Lochnera, nad bechterem poznańskim z roku 1580 oraz
nad barwą XVIII wieku i okresu Księstwa Warszawskiego. Prace te, pu-
blikowane w wydawnictwach krajowych i zagranicznych, są wyczerpu-
jącym studium materiałów archiwalnych i ikonograficznych, odznacza-
ją się wszechstronną znajomością przedmiotu, rzetelnością naukową,
a przy tym przejrzystą konstrukcją i piękną formą językową. Postawiły
Go one w szeregu najwybitniejszych znawców dawnych militariów. Na-
danie Mu w roku 1955 przez Centralną Komisję Kwalifikacyjną dla Pra-
cowników Nauki stopnia profesora nadzwyczajnego otworzyło nowe
pole działania, którym było opiniowanie prac doktorskich i uczestni-
czenie w przewodach habilitacyjnych. Profesor opracowywał także re-
cenzje wielu zgłaszanych do druku prac z dziedziny bronioznawstwa.
Duże znaczenie przywiązywał do utrzymywania kontaktów naukowych
z uczonymi z Austrii, Danii, Francji, Hiszpanii, Stanów Zjednoczonych,
Szwajcarii, Węgier, Wielkiej Brytanii, Włoch, ZSRR. W związku z tymi
kontaktami musiał wiele czasu poświęcać na opracowywanie licznie na-
pływających kwerend, dotyczących głównie zabytków polskich., dzięki
czemu przyczynił się do rozszerzenia w świecie wiedzy o polskich mi-
litariach. Dwukrotnie był przedstawicielem polskiego muzealnictwa woj-
skowego na międzynarodowych kongresach Stowarzyszenia Muzeów
Broni i Historii Wojskowej (IAMAM): w Kopenhadze (1957) oraz
w Wiedniu (1960). Uznaniem jego międzynarodowego autorytetu było
nadanie Mu w roku 1962 godności członka honorowego stowarzyszenia
włoskich bronioznawców Accademia di S. Marciano w Turynie. Jego
naukowej pozycji należy także zawdzięczać przekazanie Muzeum Na-
rodowemu w Krakowie niezwykle cennego depozytu zabytkowej, głó-
wnie orientalnej, broni z Muzeum im. gen. Władysława Sikorskiego
w Londynie.
Był też Profesor twórcą polskiej szkoły bronioznawczej, skupiając
wokół siebie zainteresowanych tą dziedziną wiedzy pracowników nau-
kowych Muzeum oraz kolekcjonerów z całego kraju a także z zagranicy.
W rezultacie organizowanych przez Niego w latach 1955 i 1956 zebrań
naukowych powstało w roku 1957 Koło Miłośników Dawnej Broni
i Barwy, przekształcone następnie w Stowarzyszenie, obejmujące zasię-
giem działania cały kraj. Pod redakcją Profesora w latach 1957—-1958
publikowany był kwartalnik „Arsenał", a następnie rocznik Studia do