DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.55687#0031
SZTUKA EUROPY WSCHODNIEJ
ИСКУССТВО ВОСТОЧНОЙ ЕВРОПЫ
ART OF THE EAST EUROPE
TOM III
Maria Nitka
Uniwersytet Wrocławski; PISnSŚ
Rzymska recepcja twórczości Henryka Siemiradzkiego - rekonesans
Henryk Siemiradzki, obdarzony carskim stypen-
dium, przybył do Rzymu w połowie maja 1872
roku, w przełomowym w dziejach tego miasta
momencie, gdy ze stolicy uniwersalnego Państwa
Kościelnego stało się ono stolicą państwa naro-
dowego - Królestwa Włoch. Choć była to chwila
„rewolucyjna” w historii Wiecznego Miasta, prze-
miany w jego życiu artystycznym dokonywały się
wolno. Wprawdzie w latach 1870-1871 zmarli
Johann Friedrich Overbeck i Tommaso Minardi
- najważniejsi przedstawiciele scuola romana, lecz
mimo to konserwatywny, elitarny i kosmopolitycz-
ny charakter artystycznej sceny rzymskiej utrzyma!
się. W dużej mierze była to zasługa Akademii św.
Łukasza, która nie zmieniła swego uniwersalnego
i międzynarodowego charakteru. Nad Tybrem po-
zostały także akademie francuska i hiszpańska, jak
również przybywali stypendyści z uczelni artystycz-
nych z całego świata, w tym liczni z Rosji.1 Zmia-
na politycznej przynależności Wiecznego Miasta
w żaden znaczący sposób nie wpłynęła bowiem na
politykę carską - Rzym pozostał ulubionym miej-
scem wysyłania carskich stypendystów, a tradycję tę
umacniali akademiccy profesorowie, w większości
wychowankowie scuola romana, na czele z Fiodo-
rem Brunim. Tak jak ważna była Roma dla Rosjan,
tak Rosjanie istotni byli dla sceny artystycznej,
zwłaszcza malarskiej Rzymu doby Ottocenta, którą
od czasu sukcesów Karla Briułłowa, Fiodora Bru-
niego i Aleksandra Iwanowa niemal zawładnęli.2
Nad Tybrem liczna była też kolonia polskich ar-
tystów, z których sporą część stanowili wycho-
wankowie petersburskiej uczelni. Niektórzy z nich
odnieśli tam znaczny sukces, jak Ignacy Karczew-
ski, Albert Zamett, a w czasach przyjazdu Siemi-
radzkiego - Karol Miller, Henryk Cieszkowski czy
Aleksander Stankiewicz oraz spora grupa dobrze
prosperujących rzeźbiarzy.
Siemiradzki przybył zatem do kosmopolitycz-
nego Rzymu, w którym carscy stypendyści cieszyli
się doskonałą opinią i gdzie istniała tradycja pol-
sko-rosyjskich kontaktów artystycznych. Światy te
łączyły się w salonach międzynarodowej arystokra-
cji (od czasów księżnej Zinaidy Wołkońskiej były
to bardzo ożywione relacje), w ambasadzie rosyj-
skiej w Palazzo Rondanini przy via Corso, w końcu
w bardzo licznych studiach artystycznych, których
większość znajdowała się w okolicy od Porta Po-
1 Por.: Maesta (2003).
Giuliani (1991: 131-147).
ИСКУССТВО ВОСТОЧНОЙ ЕВРОПЫ
ART OF THE EAST EUROPE
TOM III
Maria Nitka
Uniwersytet Wrocławski; PISnSŚ
Rzymska recepcja twórczości Henryka Siemiradzkiego - rekonesans
Henryk Siemiradzki, obdarzony carskim stypen-
dium, przybył do Rzymu w połowie maja 1872
roku, w przełomowym w dziejach tego miasta
momencie, gdy ze stolicy uniwersalnego Państwa
Kościelnego stało się ono stolicą państwa naro-
dowego - Królestwa Włoch. Choć była to chwila
„rewolucyjna” w historii Wiecznego Miasta, prze-
miany w jego życiu artystycznym dokonywały się
wolno. Wprawdzie w latach 1870-1871 zmarli
Johann Friedrich Overbeck i Tommaso Minardi
- najważniejsi przedstawiciele scuola romana, lecz
mimo to konserwatywny, elitarny i kosmopolitycz-
ny charakter artystycznej sceny rzymskiej utrzyma!
się. W dużej mierze była to zasługa Akademii św.
Łukasza, która nie zmieniła swego uniwersalnego
i międzynarodowego charakteru. Nad Tybrem po-
zostały także akademie francuska i hiszpańska, jak
również przybywali stypendyści z uczelni artystycz-
nych z całego świata, w tym liczni z Rosji.1 Zmia-
na politycznej przynależności Wiecznego Miasta
w żaden znaczący sposób nie wpłynęła bowiem na
politykę carską - Rzym pozostał ulubionym miej-
scem wysyłania carskich stypendystów, a tradycję tę
umacniali akademiccy profesorowie, w większości
wychowankowie scuola romana, na czele z Fiodo-
rem Brunim. Tak jak ważna była Roma dla Rosjan,
tak Rosjanie istotni byli dla sceny artystycznej,
zwłaszcza malarskiej Rzymu doby Ottocenta, którą
od czasu sukcesów Karla Briułłowa, Fiodora Bru-
niego i Aleksandra Iwanowa niemal zawładnęli.2
Nad Tybrem liczna była też kolonia polskich ar-
tystów, z których sporą część stanowili wycho-
wankowie petersburskiej uczelni. Niektórzy z nich
odnieśli tam znaczny sukces, jak Ignacy Karczew-
ski, Albert Zamett, a w czasach przyjazdu Siemi-
radzkiego - Karol Miller, Henryk Cieszkowski czy
Aleksander Stankiewicz oraz spora grupa dobrze
prosperujących rzeźbiarzy.
Siemiradzki przybył zatem do kosmopolitycz-
nego Rzymu, w którym carscy stypendyści cieszyli
się doskonałą opinią i gdzie istniała tradycja pol-
sko-rosyjskich kontaktów artystycznych. Światy te
łączyły się w salonach międzynarodowej arystokra-
cji (od czasów księżnej Zinaidy Wołkońskiej były
to bardzo ożywione relacje), w ambasadzie rosyj-
skiej w Palazzo Rondanini przy via Corso, w końcu
w bardzo licznych studiach artystycznych, których
większość znajdowała się w okolicy od Porta Po-
1 Por.: Maesta (2003).
Giuliani (1991: 131-147).