DOI Artikel:
Sito, Jakub; Hutter, Thomas [Ill.]: Warsztat rzeźbiarski Tomasza Huttera: zagadnienie rozwoju i promieniowania
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.22258#0116
114
Jakub Sito
jący w 10-20 lat po śmierci Huttera rzeźbiarz, twórczo odwołuje się do jego
sztuki poddając się wyraźnie jej urokom, cytując wprost motywy, upozowanie
figur, układy draperii czy całe kompozycje z ołtarzy od Bernardynów lwowskich,
ale czyni to na sposób rokokowy, uwysmuklając postać, usubtelniając modelu-
nek np. świetnie rzeźbionych rąk, przydając figurom nowej, jakby lirycznej
atmosfery. Takie to „życie po życiu" przeżywała barokowa formuła twórcza,
zdawałoby się nie mająca prawa bytu w rokokowym świecie wyobraźni.
Zupełnie nie sposób natomiast pojąć przesłanek, jakie pozwoliły Hor-
nungowi związać z warsztatem edukację lwowskiego rzeźbiarza Antoniego
Osińskiego48. Zależność tę miałby wg tego autora potwierdzać wspólny obu
rzeźbiarzom typ traktowania powierzchni figur, z pozostawianiem naturalnej
karnacji, przy wyzłoceniu pozostałych partii rzeźby (dodajmy, że u Huttera
obecny na równi z innymi rodzajami wykończenia, jak pełna pozłota, czy
jednolita biel). Argument ten, w ogóle mało poważny, traci zwłaszcza na sile
gdy zauważyć, że przecież większość XVIII-wiecznej snycerki małopolskiej
uzyskiwała takie właśnie wykończenie, tradycyjne, bo mające średniowieczną
genezę, ale efektowne i przydające barokowemu wnętrzu postulowanego
efektu bogactwa. Osiński i Hutter prezentują dwa zupełnie inne światy, dwa
odmienne artystyczne światopoglądy. Osiński, związany z rokokową szkołą
lwowską, także w zakresie elementarnej edukacji, prezentuje całkowicie od-
mienną formację, nawet gdy przyjąć, że w jakimś momencie zaczął inspirować
się Pinslem. Hutter jest natomiast rzeźbiarzem formaqi zstępującej, rzeź-
biarzem z gruntu późnobarokowym, o stylistyce sięgającej metryką jeszcze
końca w. XVII, stawiającym sobie inne cele i ukierunkowanym na inny niż
w dobie rokoka typ odbioru.
Jakub Sito
jący w 10-20 lat po śmierci Huttera rzeźbiarz, twórczo odwołuje się do jego
sztuki poddając się wyraźnie jej urokom, cytując wprost motywy, upozowanie
figur, układy draperii czy całe kompozycje z ołtarzy od Bernardynów lwowskich,
ale czyni to na sposób rokokowy, uwysmuklając postać, usubtelniając modelu-
nek np. świetnie rzeźbionych rąk, przydając figurom nowej, jakby lirycznej
atmosfery. Takie to „życie po życiu" przeżywała barokowa formuła twórcza,
zdawałoby się nie mająca prawa bytu w rokokowym świecie wyobraźni.
Zupełnie nie sposób natomiast pojąć przesłanek, jakie pozwoliły Hor-
nungowi związać z warsztatem edukację lwowskiego rzeźbiarza Antoniego
Osińskiego48. Zależność tę miałby wg tego autora potwierdzać wspólny obu
rzeźbiarzom typ traktowania powierzchni figur, z pozostawianiem naturalnej
karnacji, przy wyzłoceniu pozostałych partii rzeźby (dodajmy, że u Huttera
obecny na równi z innymi rodzajami wykończenia, jak pełna pozłota, czy
jednolita biel). Argument ten, w ogóle mało poważny, traci zwłaszcza na sile
gdy zauważyć, że przecież większość XVIII-wiecznej snycerki małopolskiej
uzyskiwała takie właśnie wykończenie, tradycyjne, bo mające średniowieczną
genezę, ale efektowne i przydające barokowemu wnętrzu postulowanego
efektu bogactwa. Osiński i Hutter prezentują dwa zupełnie inne światy, dwa
odmienne artystyczne światopoglądy. Osiński, związany z rokokową szkołą
lwowską, także w zakresie elementarnej edukacji, prezentuje całkowicie od-
mienną formację, nawet gdy przyjąć, że w jakimś momencie zaczął inspirować
się Pinslem. Hutter jest natomiast rzeźbiarzem formaqi zstępującej, rzeź-
biarzem z gruntu późnobarokowym, o stylistyce sięgającej metryką jeszcze
końca w. XVII, stawiającym sobie inne cele i ukierunkowanym na inny niż
w dobie rokoka typ odbioru.