Sylloge commentationum theologicarum (4.1803)

in interpretatione libb. sacr.

1 69
in aliis auctorum veterum , in primis graeco-
rum, libris confl-anter fere deficiunt, in sacris
etiam similem sui defectionem animaduertere
nos iubent. Defungamur hic vnius tantum ge-
neris exemplo, eoque admodum luculento. Di-
co nimirum illud cwcwtcmoIotov, quo nihil ess:
scriptoribus graecis, praecipue Atticis, vsifatius.'
Hi enim in conditionatis, quae vocantur, enun-
ciationibus plerumque omittunt partem posterio-
rem tum, cum vel sonus vocis, itemque vultus
ac manuum motus et gestus loquentis iam signi-
ficat, quid desit p), vel ex adiecta contrariae
sen-
etuf die eigenen Vorzuge, jeder cmf die der iibrigen
Num vero in vtroque loco ea sit contextus tuiden-
tia atque vis, quae vulgari illi interpretationi plane
aduersetur, nunc quidem ego non dispiciam: di-
spiciendi opportunitatem nacturus in ista diiputatio-
nis parte, vbi, quoad eliipseos iudicium ad vniiser-
sae orationis consilium nexumque componi debeat,
separatim exponam.
p) Recte enim huc etiapi transferri possunt, quae
Qvinctili/INvs , actionem oratoris intuitus, de
manuum loquela, communi sere hominum sermone,
disseruit in Injtilu/ion. orator, lib. XI. c. 3. Illa
vero ibi potissimum tanquam disertae orationis vi-
caria ab antiquis scriptoribus poni reperitui , vbi
non (oium assectus cuiuslibet intemperantia linguam
dicentis cohibet, verum et vrbanitatis itudium sup-
primere vllam termonis partem iubet vei iuadet: a
quo studio quin voces formulaeque ellipticae sint
palTim repetendae, non videtur posse dubitari. Vi-
de quaeso Zevnh notam ad Xenophontis Cyropaed,
lib. VI. c. 11. §, »9;
L 5