Sylloge commentationum theologicarum (7.1806)

i4 Noesselt: inter pr. grammat.
aliquis: pacare tamen possumus animum eo,
quod cum 'yvwVej ccmiungamus nosque
referamus ad illud iv tbtw, per hanc actuofae
caritatis aliorum conscientiam compescere pos-
sumus animi nostri motus ac terrores. At eo
quidem se expediendi modo vti possunt ii admo-
dum pauci, qui verba: o, n iciv zoncty. ppidav
yi not$t% eodem accipiunt sensu, quem supra
probauimus (quidquid etiam delictorum nobis
animus noster oblidat), eaque coniungunt cum
sequentibus: ori juei^oov eriv 6 Qecg n. r. A.
(hac de causfa quia Deus etiam longe plura,
immo vero omnia videt); sed ceteri, qui vul-
garem sententiam amplectuntur, verbaque ori
fJLsl(p)V etc. connectunt cum superioribus: tran-
quillare animos noslros posfumus, quia Deus
tonge nobis perjpicacior efl, nullo modo; au-
gent enim haec terrorem animorum, non miti-
gant aut depellunt. Sed ne praesidio quidem
lentendae illorum elle potest, quod repetant e
superiore sermone haec: ad verum in nobis
amorem aliorum prouocamus, atque eo paca-
mus animos. Debilitantur enim animi ec fru-
ctus illius consolationis auferri videtur per ea
quae sequuntur; multo plura quam nos ipli
cernit in nobis delicta vitiaque Deus; parumque
caussam suam h. e. consolandi conlilium adiu-
nasse videretur Toannes, li, neglectis istis quae
ad animos tranquillandos feeissent, Dei perspi-
caciam seueritatemque commemorasset. Est por-
ro id satis perspicuum, Ioannem tamquam dis-
iuncta