Tibullus, Albius: Albii Tibulii Elegiae (Tölz, 1920)

Nec semper longae deditus esse uiae,
Sed canis aestiuos ortus uitare sub umbra
Arboris ad riuos praetereuntis aquae.
Nec tamen interdum pudeat tenuisse bidentem
Aut stimulo tardos increpuisse boues;
Non agnamue sinu pigeat fetumue capellae
Desertum oblita matre referre domum.
At uos exiguo pecori, furesque lupique,
Parcite: de magno est praeda petenda grege.
Hunc ego pastoremque meum lustrare quot annis
Et placidam soleo spargere lacte Palem.
Adsitis, diui, nec uos e paupere mensa
Dona nec e puris spernite fictilibus.
Fictilia antiquus primum sibi fecit agrestis
Pocula, de facili composuitque luto.
Non ego diuitias patrum fructusque requiro,
Quos tulit antiquo condita messis auo:
Parua seges satis est, satis est, requiescere lecto
Si licet et solito membra leuare toro.
Quam iuuat immites uentos audire cubantem
Et dominam tenero continuisse sinu
Aut, gelidas hibernus aquas cum fuderit auster,
Securum somnos imbre iuuante sequi!
Hoc mihi contingat: sit diues iure, furorem
Qui maris et tristes ferre potest pluuias.
O quantum est auri pereat potiusque smaragdi,
Quam fleat ob nostras ulla puella uias.
Te bellare decet terra, Messalla, marique,

VII