DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.30162#0030
2 0 wątpliwie zapładniająco na przyśpieszenie ogólnego toku prac
francuskich tego rodzaju, wszakże ów ruch starożytniczy po-
cząwszy już od swego zarania posiadał wybitnych przedstawi-
cieli w swych szeregach. Wśród nich poczesne miejsca zajmują
Aleksander Lenoir (1761 —1839) i Aubin-Louis Mi 11 in
(i759—1818). Z nich pierwszy, członek Konwentu, odznaczył
się rozwinięciem na szeroką skalę akcji popularyzacyjnej przy
kierowanem przez siebie Muzeum, drugi, podobnież rewo-
lucjonista, konserwator Muzeum Starożytności przy Bibl. Naród,
w Paryżu, również jak i Lenoir członek Komisji Tymczaso-
wej Sztuk Pięknych, położył niepowszednie zasługi dla rozwoju
badań archeologicznych na początku XIX stulecia, sam pozo-
stając wierny naczelnej zasadzie w staroźytniczym programie
rewolucji — wyszukiwania właściwych środków dla najszerzej
pojętej konserwacji. W swej 3Voyage dans le departements
dn Midi de la France», której rezultaty publikuje w latach
1807—1811, stwarza on nietylko jeden z prototypów »podróży
malowniczych», lecz przedewszystkiem ukazuje rodzaj szczegó-
łowego wykazu zabytków podlegających opiece konserwatorskiej
rządu, wykazu zasługującego w pełni, z uwagi na swe rysun-
kowe i historyczne wyposażenie, na miano pierwszej, wprawdzie
częściowej i przeprowadzonej z prywatnej inicjatywy, inwenta-
ryzacji zabytków we Francji. Hrabia de Laborde, publikujący
w kilka lat później pierwszy tom swego znanego dzieła
ma już dzięki pracy Millin a znacznie ułatwione zadanie. Millin-
archeolog dał ponadto przykład długiemu szeregowi «podróży
romantycznych» różnych miłośników starożytności, jakie odtąd
częste będą we Francji oraz poza jej granicami. Z liczby ich
zwłaszcza Nodier, Taylor i Cailleux w wspaniałem i głośnem
swem wydawnictwie uwydatnią najlepiej narastanie emocjonal-
nego stosunku społecznej opinji do pomników przeszłości, bu-
dzących głęboką refleksję passeistycznem swem obliczem.
W sytuacji, jaka wytworzyła się w podobnych warunkach,
sprawa inwentaryzacji musiała się posuwać sama przez się. Po-
ważne oparcie przedstawiała tu bogata legislatura w zakresie
francuskich tego rodzaju, wszakże ów ruch starożytniczy po-
cząwszy już od swego zarania posiadał wybitnych przedstawi-
cieli w swych szeregach. Wśród nich poczesne miejsca zajmują
Aleksander Lenoir (1761 —1839) i Aubin-Louis Mi 11 in
(i759—1818). Z nich pierwszy, członek Konwentu, odznaczył
się rozwinięciem na szeroką skalę akcji popularyzacyjnej przy
kierowanem przez siebie Muzeum, drugi, podobnież rewo-
lucjonista, konserwator Muzeum Starożytności przy Bibl. Naród,
w Paryżu, również jak i Lenoir członek Komisji Tymczaso-
wej Sztuk Pięknych, położył niepowszednie zasługi dla rozwoju
badań archeologicznych na początku XIX stulecia, sam pozo-
stając wierny naczelnej zasadzie w staroźytniczym programie
rewolucji — wyszukiwania właściwych środków dla najszerzej
pojętej konserwacji. W swej 3Voyage dans le departements
dn Midi de la France», której rezultaty publikuje w latach
1807—1811, stwarza on nietylko jeden z prototypów »podróży
malowniczych», lecz przedewszystkiem ukazuje rodzaj szczegó-
łowego wykazu zabytków podlegających opiece konserwatorskiej
rządu, wykazu zasługującego w pełni, z uwagi na swe rysun-
kowe i historyczne wyposażenie, na miano pierwszej, wprawdzie
częściowej i przeprowadzonej z prywatnej inicjatywy, inwenta-
ryzacji zabytków we Francji. Hrabia de Laborde, publikujący
w kilka lat później pierwszy tom swego znanego dzieła
ma już dzięki pracy Millin a znacznie ułatwione zadanie. Millin-
archeolog dał ponadto przykład długiemu szeregowi «podróży
romantycznych» różnych miłośników starożytności, jakie odtąd
częste będą we Francji oraz poza jej granicami. Z liczby ich
zwłaszcza Nodier, Taylor i Cailleux w wspaniałem i głośnem
swem wydawnictwie uwydatnią najlepiej narastanie emocjonal-
nego stosunku społecznej opinji do pomników przeszłości, bu-
dzących głęboką refleksję passeistycznem swem obliczem.
W sytuacji, jaka wytworzyła się w podobnych warunkach,
sprawa inwentaryzacji musiała się posuwać sama przez się. Po-
ważne oparcie przedstawiała tu bogata legislatura w zakresie