DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.51061#0010
na miejscu, upatrując jego twórcę wśród miejscowych mistrzów, jak
np. Joachim Libnaw z Droszowa czy Jan Goraj; z drugiej strony
i nauka węgierska, ostatnio w osobie E. Lajty, poczęła opowiadać się
za polskim pochodzeniem Ołtarza. Spór o pochodzenie tego dzieła
oraz o narodowość jego twórcy nie jest jednak zakończony i liczyć
tu tylko można na znalezienie nowych dokumentów lub przekonu-
jących swym podobieństwem dzieł.
W zakresie badań nad Ołtarzem obok W. Łuszczkiewicza i F. Ko-
pery duże zasługi położył przede wszystkim Władysław Podlacha.
W swym referacie wygłoszonym w 1935 r. na posiedzeniu Towa-
rzystwa Naukowego Lwowskiego pierwszy rozwiązał niemal całko-
wicie program ikonograficzny Poliptyku i opowiedział się za powsta-
niem tego dzieła na miejscu, nie negując wszakże obcych wpływów,
mianowicie sztuki południowo-niemieckiej, a przede wszystkim wę-
gierskiej: „... obrazy nasze mieszczą w sobie pewne znamiona ogól-
ne, właściwe także lokalnej sztuce krakowskiej, które pozwalają
interpolować je w szereg zabytków cechowych krakowskich jako
dzieło raczej wykonane na miejscu pod wpływem węgierskim aniżeli
jako dzieło powstałe na Węgrzech i stamtąd do Krakowa przywie-
zione.”
W rozważaniu problematyki Ołtarza nie mamy trudności z ustale-
n niem osoby donatora. Herb Zadora, widniejący u dołu środkowej
tablicy, poświadcza wiarygodność przekazu Pruszcza, przynajmniej
co do osoby Mikołaja Lanckorońskiego. Co ważniejsza, mieni go
wyraźnie fundatorem Ołtarza św. Jana Jałmużnika w kościele św.
Katarzyny — przywilej biskupa krakowskiego Jana Konarskiego
z 1504 r. Ów dworzanin królewski, cześnik sandomierski, należał do
rodziny, której przedstawiciele od pokoleń utrzymywali żywy kon-
takt z zagranicą. Tak więc dziad jego Mikołaj z Brzezia (zm.
w 1462 r.), marszałek Królestwa, towarzyszył królowi Władysławowi
na Węgry w latach 1440 - 1444. Ojciec, Stanisław, będący również
marszałkiem Królestwa (zm. w 1489 r.), bawił w r. 1475 w Bawarii,
6
np. Joachim Libnaw z Droszowa czy Jan Goraj; z drugiej strony
i nauka węgierska, ostatnio w osobie E. Lajty, poczęła opowiadać się
za polskim pochodzeniem Ołtarza. Spór o pochodzenie tego dzieła
oraz o narodowość jego twórcy nie jest jednak zakończony i liczyć
tu tylko można na znalezienie nowych dokumentów lub przekonu-
jących swym podobieństwem dzieł.
W zakresie badań nad Ołtarzem obok W. Łuszczkiewicza i F. Ko-
pery duże zasługi położył przede wszystkim Władysław Podlacha.
W swym referacie wygłoszonym w 1935 r. na posiedzeniu Towa-
rzystwa Naukowego Lwowskiego pierwszy rozwiązał niemal całko-
wicie program ikonograficzny Poliptyku i opowiedział się za powsta-
niem tego dzieła na miejscu, nie negując wszakże obcych wpływów,
mianowicie sztuki południowo-niemieckiej, a przede wszystkim wę-
gierskiej: „... obrazy nasze mieszczą w sobie pewne znamiona ogól-
ne, właściwe także lokalnej sztuce krakowskiej, które pozwalają
interpolować je w szereg zabytków cechowych krakowskich jako
dzieło raczej wykonane na miejscu pod wpływem węgierskim aniżeli
jako dzieło powstałe na Węgrzech i stamtąd do Krakowa przywie-
zione.”
W rozważaniu problematyki Ołtarza nie mamy trudności z ustale-
n niem osoby donatora. Herb Zadora, widniejący u dołu środkowej
tablicy, poświadcza wiarygodność przekazu Pruszcza, przynajmniej
co do osoby Mikołaja Lanckorońskiego. Co ważniejsza, mieni go
wyraźnie fundatorem Ołtarza św. Jana Jałmużnika w kościele św.
Katarzyny — przywilej biskupa krakowskiego Jana Konarskiego
z 1504 r. Ów dworzanin królewski, cześnik sandomierski, należał do
rodziny, której przedstawiciele od pokoleń utrzymywali żywy kon-
takt z zagranicą. Tak więc dziad jego Mikołaj z Brzezia (zm.
w 1462 r.), marszałek Królestwa, towarzyszył królowi Władysławowi
na Węgry w latach 1440 - 1444. Ojciec, Stanisław, będący również
marszałkiem Królestwa (zm. w 1489 r.), bawił w r. 1475 w Bawarii,
6