DOI article:
Pappadakis, Nikolaos G.: Apobatikon anaglyphon ek tou Amphiareiou
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.13159#0143
265
'Αποβατικόν άνάγλνφον έκ τον Άμφιαράον νπο Ν. Παππαδάκη.
266
τοις έκ Κυζίκου άναγλύφοις ΒΟΗ 18, 493 και
33, 249 πίν. 7' τρίτον έν Προύση ΑγοΙι. Αηζ.
1805 σ. 55), έν τω μηλίω άμφορεΐ Άρχ. Έφ.
1894, πίν. 13, έν τη υδρία «Καίρης» Αηί. Όβηΐί.
Π- πίν. 28 καΐ έν τοις κλαζομενίοις (ή έκ Δαφνών
άλλά πάλιν κλαζομ.) δστράκοις, π. χ. ΑΜ 1898,
πίν. 6 κα! ΑηΙ. Ββηΐίπι. II, πίν. 21, και τη κυ-
λικι «Φιννέως» Ευΐ"1\ν. Κβΐοΐι.πίν. 41, ή όμοιότης
αύτη είναι μόνον εξωτερική" διότι αί μεν ίωνικαι.
αύται1 άντυγες είναι ή αρχέγονος μορφή (λαβα!
άπλαΐ άκάμη ως τινα ώτία), εξ ής άνεπτύχθη άπο
μακρότατων χρόνων εις μέγεθος ή των ελλαδι-
κών, αί δε του ημετέρου δίφρου μετά τήν προ
αιώνος συντελεσθεΐσαν άνάπτυξιν έκείνην (έν τοϊο
ύστέροις μελανογράφοις άγγείοις μέγισται, υπερή-
φανοι αί πλευρικά! άντυγες) ε^ουσι πάλιν συ-
σταλή δι'ένώσεως εμπρός τών παραλλήλων βρα-
χιόνων αΰτών, τοΟ άνω και τοΟ κάτω, ώστε νάπο-
λήγουν εις τυχαίως μάλλον όμοίαν λαβήν οπίσω"
το πολύ δυνάμεθα νά πιστεύσωμεν ό'τι εις τήν έκ-
τάκτως μεγάλην συστολήν έπέδρασάν τι και πα-
ραδείγματα έξ ανατολών , διότι και έν Αθήναις
βλέπομεν κατά τον Ε' αιώνα έλαττούμενον βαθμη-
δόν το ύψος των (προ. π. χ. έν τω προδόμω του
μουσείου της Ακροπόλεως τήν έν είκ. 1 βάσιν προς
τό πλησίον αριστερά ίδρυμένον άρχαϊκον άνάγλυ-
φον άναβαίνοντος άρμα ή « άναβαινούσης» ώς έ'χέ-ι
καθιερωθή νά λέγηται" άλλά και έν τοις άρμασι
του Παρθενώνος και έν τοις έρυθρογράοοις άγγείοις
σαφής ή συστολή).
1 Πρό. δίνιιΐηϊοζίίίΐ 11). 1907 ι. ίο. 158.
Πολΰ σπουδαιότερον ό'μως είναι ή ρηθείσα πρό-
ωσις τοΟ δίφρου, άσφαλώς άνάττικος και γνωστή
μόνον εν Ανατολή, ένθα κείται και ή κοιτ'ις τοΟ
έλληνικοΰ άρματος έν γένει" άλλ' ένώ ό κυρίως
ελλαδικός τύπος γενικεύει τήν κεντρικήν θέσιν τοΟ
δίφρου (τήν άρχαιοτέραν άνατολικήν), έν Μ. Ασία
πρβ. πλήν σιδωνίας σαρκοφάγου « θρηνωοών » τήν
ρηθεΐσαν ύδρίαν Καίρης, τό εκ Κλα'ζομενών οστρα-
κον ΑΜ 1898 πίν. 6, τέλος δέ δύο τών έν Τρύ-
σοις άναγλύφων άρμάτων Ηθγοοιι πίν. Χ, Α3 κα!
XXVI, Α9, παραμένει σποράδην ο νεώτερος άνα-
τολικός (περσικός, νεοασσυριακός, χεττιτικος) τύ-
πος, έν ώ ό δίφρος έπικάθηται άπο τοΟ άξονος ακρι-
βώς προσθίους ι.
Εργασία λοιπόν ώρωπία του λήγοντος Ε' αιώ-
νος έξ Αθηνών μεν εμπνεόμενη τεχνικώς, άλλά
προς επιδράσεις έξ άνατολών διά τών νήσων πι-
θανώς προσιτή, αυτοτελής διά τοΟτο και οχι τε-
λείως δουλική ύπό τά άττικά πρότυπα, δύναται νά
χαράκτη ρ ισθή το καλόν άνάγλυφον.
Τούτο δέ είναι και τό κνριον έξ αϋτοΰ δίδαγμα
(προς τή χρήσει έγγύη = εύχή).
Νικ. Γ. Παππαδάκις.
1 Ίδέ σήμερον κυρίως ΜβΓΟίίΙΪΠ, ϋθΓ Κβπη\ν3§βΠ 111 Οτίβ-
οΐίβηίαηιί, Τ Τβϊΐ. Ι/βΐρζ. 1909· τρίτον μέρος λαμπράς σειράς με-
λετών περί του αρχαίου άρματος, ας οφείλομεν εις τό άρναιολογικόν
φροντιστήριον της Λιψίας (προηγ. Ο. ΝηοΦτ. ΌβΓ ΚβΠΓΠν. 1111
ΑΙίβΓίυηΐ (π. αίγυπτ., άσσυρ., περσ,, βακτρ ) και 8ίΐ1(ΙηΪ0Ζΐί& έν
ΑγοΙι ^Β 1907, 147 έξ. περί συρ. και φο.νικ.) χαί μεθ'ας ενεδεί-
κνυτο παραίτησις ημών από όμοίας εργασίας, ην έσκοποΰμεν από τρί-
μηνου.
'Αποβατικόν άνάγλνφον έκ τον Άμφιαράον νπο Ν. Παππαδάκη.
266
τοις έκ Κυζίκου άναγλύφοις ΒΟΗ 18, 493 και
33, 249 πίν. 7' τρίτον έν Προύση ΑγοΙι. Αηζ.
1805 σ. 55), έν τω μηλίω άμφορεΐ Άρχ. Έφ.
1894, πίν. 13, έν τη υδρία «Καίρης» Αηί. Όβηΐί.
Π- πίν. 28 καΐ έν τοις κλαζομενίοις (ή έκ Δαφνών
άλλά πάλιν κλαζομ.) δστράκοις, π. χ. ΑΜ 1898,
πίν. 6 κα! ΑηΙ. Ββηΐίπι. II, πίν. 21, και τη κυ-
λικι «Φιννέως» Ευΐ"1\ν. Κβΐοΐι.πίν. 41, ή όμοιότης
αύτη είναι μόνον εξωτερική" διότι αί μεν ίωνικαι.
αύται1 άντυγες είναι ή αρχέγονος μορφή (λαβα!
άπλαΐ άκάμη ως τινα ώτία), εξ ής άνεπτύχθη άπο
μακρότατων χρόνων εις μέγεθος ή των ελλαδι-
κών, αί δε του ημετέρου δίφρου μετά τήν προ
αιώνος συντελεσθεΐσαν άνάπτυξιν έκείνην (έν τοϊο
ύστέροις μελανογράφοις άγγείοις μέγισται, υπερή-
φανοι αί πλευρικά! άντυγες) ε^ουσι πάλιν συ-
σταλή δι'ένώσεως εμπρός τών παραλλήλων βρα-
χιόνων αΰτών, τοΟ άνω και τοΟ κάτω, ώστε νάπο-
λήγουν εις τυχαίως μάλλον όμοίαν λαβήν οπίσω"
το πολύ δυνάμεθα νά πιστεύσωμεν ό'τι εις τήν έκ-
τάκτως μεγάλην συστολήν έπέδρασάν τι και πα-
ραδείγματα έξ ανατολών , διότι και έν Αθήναις
βλέπομεν κατά τον Ε' αιώνα έλαττούμενον βαθμη-
δόν το ύψος των (προ. π. χ. έν τω προδόμω του
μουσείου της Ακροπόλεως τήν έν είκ. 1 βάσιν προς
τό πλησίον αριστερά ίδρυμένον άρχαϊκον άνάγλυ-
φον άναβαίνοντος άρμα ή « άναβαινούσης» ώς έ'χέ-ι
καθιερωθή νά λέγηται" άλλά και έν τοις άρμασι
του Παρθενώνος και έν τοις έρυθρογράοοις άγγείοις
σαφής ή συστολή).
1 Πρό. δίνιιΐηϊοζίίίΐ 11). 1907 ι. ίο. 158.
Πολΰ σπουδαιότερον ό'μως είναι ή ρηθείσα πρό-
ωσις τοΟ δίφρου, άσφαλώς άνάττικος και γνωστή
μόνον εν Ανατολή, ένθα κείται και ή κοιτ'ις τοΟ
έλληνικοΰ άρματος έν γένει" άλλ' ένώ ό κυρίως
ελλαδικός τύπος γενικεύει τήν κεντρικήν θέσιν τοΟ
δίφρου (τήν άρχαιοτέραν άνατολικήν), έν Μ. Ασία
πρβ. πλήν σιδωνίας σαρκοφάγου « θρηνωοών » τήν
ρηθεΐσαν ύδρίαν Καίρης, τό εκ Κλα'ζομενών οστρα-
κον ΑΜ 1898 πίν. 6, τέλος δέ δύο τών έν Τρύ-
σοις άναγλύφων άρμάτων Ηθγοοιι πίν. Χ, Α3 κα!
XXVI, Α9, παραμένει σποράδην ο νεώτερος άνα-
τολικός (περσικός, νεοασσυριακός, χεττιτικος) τύ-
πος, έν ώ ό δίφρος έπικάθηται άπο τοΟ άξονος ακρι-
βώς προσθίους ι.
Εργασία λοιπόν ώρωπία του λήγοντος Ε' αιώ-
νος έξ Αθηνών μεν εμπνεόμενη τεχνικώς, άλλά
προς επιδράσεις έξ άνατολών διά τών νήσων πι-
θανώς προσιτή, αυτοτελής διά τοΟτο και οχι τε-
λείως δουλική ύπό τά άττικά πρότυπα, δύναται νά
χαράκτη ρ ισθή το καλόν άνάγλυφον.
Τούτο δέ είναι και τό κνριον έξ αϋτοΰ δίδαγμα
(προς τή χρήσει έγγύη = εύχή).
Νικ. Γ. Παππαδάκις.
1 Ίδέ σήμερον κυρίως ΜβΓΟίίΙΪΠ, ϋθΓ Κβπη\ν3§βΠ 111 Οτίβ-
οΐίβηίαηιί, Τ Τβϊΐ. Ι/βΐρζ. 1909· τρίτον μέρος λαμπράς σειράς με-
λετών περί του αρχαίου άρματος, ας οφείλομεν εις τό άρναιολογικόν
φροντιστήριον της Λιψίας (προηγ. Ο. ΝηοΦτ. ΌβΓ ΚβΠΓΠν. 1111
ΑΙίβΓίυηΐ (π. αίγυπτ., άσσυρ., περσ,, βακτρ ) και 8ίΐ1(ΙηΪ0Ζΐί& έν
ΑγοΙι ^Β 1907, 147 έξ. περί συρ. και φο.νικ.) χαί μεθ'ας ενεδεί-
κνυτο παραίτησις ημών από όμοίας εργασίας, ην έσκοποΰμεν από τρί-
μηνου.