DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.13159#0210
399
400
ΕΠΙΓΡΑΦΙΚΑ
ΠΙΟ
ΣΠΓΡΙΔΩΝΟΣ ΒΑΣΗ
Α'.
"Ολμος.
Έν τη Άρχαιολ. Έφημερίδι τοΰ 1909 σελ. 276
κείται « κατά ταΟτα όλμος θα σημαίνη τήν παρά τον
τρίποδα εδραν, εξ ής ό ίερεύί τοΰ Αμφιάραου έδιδε
τον χρησμόν ». ϊαΟτα οέν είναι άκριβή. Διότι όλ-
μος είναι ούγϊ ή παρά τον τρίποδα έδρα, άλλ ό
επι τοΰ τρίποδος λέβης, ή Λατινιστι καλούμενη
00Γίϊη&, ό'θεν ό προφήτης (ή ή προφητις) έχρη-
σμοδότει. ϊάς περί τούτου μαρτυρίας ευρίσκει τις
ευκόλως εν τοϊ; Λεξικοΐς. Ότι οί χρησμοί δεν έόί-
δοντο παρά τον τρίποδα, άλλ' ε£ αντον τοΟ τρί-
ποδος ήδύνατο ό τάνωτέρω γράψας νά γινώσκη εκ
τε αυτού" του Άριστοφανείου χωρίου, εις ό παρα-
πέμπει, Πλούτ. 9:
τω δε Λοξία,
δς θεσπιωδεϊ τρίποδος εκ χρυσηλάτου
και έξ ετέρου τοΰ αύτοΟ ποιητοΟ χωρίου Ιππ.115:
Φράζευ Έρεχθείδη λογίων όδόν, ην σοι Απόλλων
ί'αχεν έξ άδύτοιο διά τριπόδων έριτίρ.ων.
Β'.
Ό τά της Αττικής άρχαιολογίας μάλιστ' άκρι-
βώσας κ.Ιάκωβος Δραγάτσης έξέδωκεν έν τηΆρχ.
Έφημερίδι το& 1910 σελ. 73 Π ειραϊκον επίγραμ-
μα ώδε'
[0]ύ το χ(ρ)εών εΐ[Λ(α)ρται· ορα τέλος ηυ-έτερον νυν
'ψ-εΐς γαρ τρεις οντε, [π]ατνιρ υός (θ)υγ(ά)τηρ τε,
[θ]νγ|'.<;κο[Αεν Αίγ(α)ίου κύΐλασι πλαζό[Λενοι.
Άλλ' ή φράσις «οϋ το χρεών εί'μαρται» ούδέν
άλλο δύναται νά σημαίνη ή «το χρεών ούγ εί'μαρ-
ται» τ. ε. «τό πεπρωμένον οΰ πέπρωται», ό'περ
παράλογον. Άναγνωστέον άρα άντί τοΰ ΟΥ έτε-
ρον τι, οίον ΩΙ (ω), ό'περ καί νομίζω ό'τι διακρίνω
εν τω ύπό τοΰ κ. Δρ. έκδεδομένω της επιγραφή:
άπεικάσματι. Λοιπόν ό πρώτος στίχος έχει ώδε"
(*Ώι) τό χρεών εΐααρτα>., δρα τέλος ήαέτερον νϋν
τ. ε Σύ, ώ εί'μαρται άποΟανεΐν (—σύ, ώ θνητέ),
δρα τέλος ήμέτερον και συσκευάζου προς τό και
σοι αύτω πεπρωμένον τέλος.
Προσφωνείται ό της επιγραφής αναγνώστης.
Άλλα καί ΟΥ αν είναι πάντως έν τω λίθω κε-
χαραγμένον, ή αύτη συνάγεται τοΰ λίθου έννοια
λαμβανομένου τοΰ ΟΥ = οΰ, ό'περ εσται κτητική
γενική έκ τοΰ χρεών ήρτημένη, ό'τε ό νοΰς τοΰ
χωρίου εσται: «Σύ, ού τό χρεών τ. ε. τό τέλος
εί'μαρται, ό'ρα νΰν τό ήμέτερον τέλος καί προσδοκά
τό σόν.
Τό δε έν τω 2 στίχω ΟΝΤΕ ό έκδοτης εκλαμ-
βάνει παρανάγνωσμα τοΰ χαράκτου αντί τοΰ δντες,
ό'περ ό ποιητής κατά μετρικήν άμέλειαν έγραψε.
Και ημείς δε δεχόμεθα παρανάγνωσμα τοΰ λι-
θοκόπου, άλλ' άλλοΐον, οίον δεχόμενοι άπαλλάτ-
τομεν τον ποιητήν της μετρικής άμελείας. Νομί-
'ζομεν δηλ. ό'τι ό μεν ποιητής εγραψεν ορθώς:
Ϋΐ^εΐς γαρ τρεις οΐδε πατηο ύός θυγάτηρ τε
ό δέ λιθουργός άντί τοΰ ΟΙΔΕ παρανέγνω ΟΝΤΕ·
Εί όρθοτέρα ή ήμετέρα έκδοχή, κρινάτω μάλι-
στα πάντων ό τών τοιούτων εμπειρότατος έκδοτης.
Σπυρίδων Βάοης.
Έτνπ 18.3.11
400
ΕΠΙΓΡΑΦΙΚΑ
ΠΙΟ
ΣΠΓΡΙΔΩΝΟΣ ΒΑΣΗ
Α'.
"Ολμος.
Έν τη Άρχαιολ. Έφημερίδι τοΰ 1909 σελ. 276
κείται « κατά ταΟτα όλμος θα σημαίνη τήν παρά τον
τρίποδα εδραν, εξ ής ό ίερεύί τοΰ Αμφιάραου έδιδε
τον χρησμόν ». ϊαΟτα οέν είναι άκριβή. Διότι όλ-
μος είναι ούγϊ ή παρά τον τρίποδα έδρα, άλλ ό
επι τοΰ τρίποδος λέβης, ή Λατινιστι καλούμενη
00Γίϊη&, ό'θεν ό προφήτης (ή ή προφητις) έχρη-
σμοδότει. ϊάς περί τούτου μαρτυρίας ευρίσκει τις
ευκόλως εν τοϊ; Λεξικοΐς. Ότι οί χρησμοί δεν έόί-
δοντο παρά τον τρίποδα, άλλ' ε£ αντον τοΟ τρί-
ποδος ήδύνατο ό τάνωτέρω γράψας νά γινώσκη εκ
τε αυτού" του Άριστοφανείου χωρίου, εις ό παρα-
πέμπει, Πλούτ. 9:
τω δε Λοξία,
δς θεσπιωδεϊ τρίποδος εκ χρυσηλάτου
και έξ ετέρου τοΰ αύτοΟ ποιητοΟ χωρίου Ιππ.115:
Φράζευ Έρεχθείδη λογίων όδόν, ην σοι Απόλλων
ί'αχεν έξ άδύτοιο διά τριπόδων έριτίρ.ων.
Β'.
Ό τά της Αττικής άρχαιολογίας μάλιστ' άκρι-
βώσας κ.Ιάκωβος Δραγάτσης έξέδωκεν έν τηΆρχ.
Έφημερίδι το& 1910 σελ. 73 Π ειραϊκον επίγραμ-
μα ώδε'
[0]ύ το χ(ρ)εών εΐ[Λ(α)ρται· ορα τέλος ηυ-έτερον νυν
'ψ-εΐς γαρ τρεις οντε, [π]ατνιρ υός (θ)υγ(ά)τηρ τε,
[θ]νγ|'.<;κο[Αεν Αίγ(α)ίου κύΐλασι πλαζό[Λενοι.
Άλλ' ή φράσις «οϋ το χρεών εί'μαρται» ούδέν
άλλο δύναται νά σημαίνη ή «το χρεών ούγ εί'μαρ-
ται» τ. ε. «τό πεπρωμένον οΰ πέπρωται», ό'περ
παράλογον. Άναγνωστέον άρα άντί τοΰ ΟΥ έτε-
ρον τι, οίον ΩΙ (ω), ό'περ καί νομίζω ό'τι διακρίνω
εν τω ύπό τοΰ κ. Δρ. έκδεδομένω της επιγραφή:
άπεικάσματι. Λοιπόν ό πρώτος στίχος έχει ώδε"
(*Ώι) τό χρεών εΐααρτα>., δρα τέλος ήαέτερον νϋν
τ. ε Σύ, ώ εί'μαρται άποΟανεΐν (—σύ, ώ θνητέ),
δρα τέλος ήμέτερον και συσκευάζου προς τό και
σοι αύτω πεπρωμένον τέλος.
Προσφωνείται ό της επιγραφής αναγνώστης.
Άλλα καί ΟΥ αν είναι πάντως έν τω λίθω κε-
χαραγμένον, ή αύτη συνάγεται τοΰ λίθου έννοια
λαμβανομένου τοΰ ΟΥ = οΰ, ό'περ εσται κτητική
γενική έκ τοΰ χρεών ήρτημένη, ό'τε ό νοΰς τοΰ
χωρίου εσται: «Σύ, ού τό χρεών τ. ε. τό τέλος
εί'μαρται, ό'ρα νΰν τό ήμέτερον τέλος καί προσδοκά
τό σόν.
Τό δε έν τω 2 στίχω ΟΝΤΕ ό έκδοτης εκλαμ-
βάνει παρανάγνωσμα τοΰ χαράκτου αντί τοΰ δντες,
ό'περ ό ποιητής κατά μετρικήν άμέλειαν έγραψε.
Και ημείς δε δεχόμεθα παρανάγνωσμα τοΰ λι-
θοκόπου, άλλ' άλλοΐον, οίον δεχόμενοι άπαλλάτ-
τομεν τον ποιητήν της μετρικής άμελείας. Νομί-
'ζομεν δηλ. ό'τι ό μεν ποιητής εγραψεν ορθώς:
Ϋΐ^εΐς γαρ τρεις οΐδε πατηο ύός θυγάτηρ τε
ό δέ λιθουργός άντί τοΰ ΟΙΔΕ παρανέγνω ΟΝΤΕ·
Εί όρθοτέρα ή ήμετέρα έκδοχή, κρινάτω μάλι-
στα πάντων ό τών τοιούτων εμπειρότατος έκδοτης.
Σπυρίδων Βάοης.
Έτνπ 18.3.11