DOI Heft:
I. Rituales de muerte - Performance - Actuar desde el estar
DOI Artikel:Vallejos, Juan Carlos: Fabián Gandini y la est(ética) de la fisura
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.52438#0038
34
Juan Ignacio Vallejos
Summary
Fabian Gandini and the est(ethics) of the fissure
During 2015, I collaborated with the Argentine choreographer Fabian Gandini
in the production of his last work “En la boca de la tormenta [In the mouth of
the storm]”. Gandini is among the first artists to develop the “non-dance” cho-
reographic movement in Buenos Aires, the city where he has lived and worked
since 2004. My purpose in this paper will be to describe and analyze Gandini’s
artistic practice in terms of a “Aesth-ethics of Fissure” linked not only to a po-
etical singularity but also to a critic of local dance productive practices. By us-
ing the temporal perception and the stilling of movement as dramaturgical re-
sources, Gandini tends to subvert a strong legacy of expressionism. I would like
to argue that his choreographic work embodies a political statement in the in-
stitutional context of Buenos Aires’ contemporary dance by exposing a specif-
ic form of “performative fragility” that establishes itself at the frontier of theat-
rical fiction.
Streszczenie
Fabian Gandini i est(etyka) pęknięcia
W 2015 roku współpracowałem z argentyńskim choreografem Fabianem Gan-
dinim przy realizacji jego ostatniego utworu „En la boca de la tormenta”. Jako
jeden z pierwszych artystów Gandini opracował „nietaneczny” ruch choreogra-
ficzny w Buenos Aires, gdzie mieszka i pracuje od 2004 roku. Celem ninie-
jszego artykułu jest opis i analiza działań artystycznych Gandiniego w katego-
riach „est-etyki pęknięcia” powiązanej nie tylko z poetycką osobliwością, ale
także z krytyką lokalnych praktyk tańca. Wykorzystując tymczasową percepc-
ję i uspokojenie ruchu jako zasobów dramaturgicznych, Gandini dąży do oba-
lenia wszechobecnej spuścizny ekspresjonizmu. Chciałbym dowieść, że jego
działalność choreograficzna stanowi ucieleśnienie politycznej deklaracji w ins-
tytucjonalnym kontekście tańca współczesnego Buenos Aires przez ujawnienie
specyficznej formy „wątłości performatywnej”, znajdującej się na granicy fik-
cji teatralnej.
tłum. Małgorzata Leśniak
Juan Ignacio Vallejos
Summary
Fabian Gandini and the est(ethics) of the fissure
During 2015, I collaborated with the Argentine choreographer Fabian Gandini
in the production of his last work “En la boca de la tormenta [In the mouth of
the storm]”. Gandini is among the first artists to develop the “non-dance” cho-
reographic movement in Buenos Aires, the city where he has lived and worked
since 2004. My purpose in this paper will be to describe and analyze Gandini’s
artistic practice in terms of a “Aesth-ethics of Fissure” linked not only to a po-
etical singularity but also to a critic of local dance productive practices. By us-
ing the temporal perception and the stilling of movement as dramaturgical re-
sources, Gandini tends to subvert a strong legacy of expressionism. I would like
to argue that his choreographic work embodies a political statement in the in-
stitutional context of Buenos Aires’ contemporary dance by exposing a specif-
ic form of “performative fragility” that establishes itself at the frontier of theat-
rical fiction.
Streszczenie
Fabian Gandini i est(etyka) pęknięcia
W 2015 roku współpracowałem z argentyńskim choreografem Fabianem Gan-
dinim przy realizacji jego ostatniego utworu „En la boca de la tormenta”. Jako
jeden z pierwszych artystów Gandini opracował „nietaneczny” ruch choreogra-
ficzny w Buenos Aires, gdzie mieszka i pracuje od 2004 roku. Celem ninie-
jszego artykułu jest opis i analiza działań artystycznych Gandiniego w katego-
riach „est-etyki pęknięcia” powiązanej nie tylko z poetycką osobliwością, ale
także z krytyką lokalnych praktyk tańca. Wykorzystując tymczasową percepc-
ję i uspokojenie ruchu jako zasobów dramaturgicznych, Gandini dąży do oba-
lenia wszechobecnej spuścizny ekspresjonizmu. Chciałbym dowieść, że jego
działalność choreograficzna stanowi ucieleśnienie politycznej deklaracji w ins-
tytucjonalnym kontekście tańca współczesnego Buenos Aires przez ujawnienie
specyficznej formy „wątłości performatywnej”, znajdującej się na granicy fik-
cji teatralnej.
tłum. Małgorzata Leśniak