DOI Artikel:
Arbanitopulos, Apostolos S.: Thessalikai epigraphai
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13159#0187
353
Θεσσαλικοί έταγραφαί' νπδ Α. Σ. Αρβαναοποΰλλου.
354
σκαλείου, νΟν δέ μεγάρου τών δικαστηρίων, και
μετεκομίσαμεν εις το φρούριον Λαρίσης τω 1907,
εκείθεν δέ τω 1910 εις το Μουσεϊον Βόλου (άριθ.
Εύρετ. Γ 534).
Ή επιγραφή έχαράχθη μετρίως βαθέως και κα-
λώς" ΰψος των γραμμάτων 0Ό1-0Ό14, διάστι-
χον 0 009-0 012: '
ΚΗΡΥΚΑΣ
ί.ΞΐπποΣ
Σ Τ Α ΔI Ο Ν Ρ
5 ΜΟΓΕΝΗΣ \ ,
\ Ν Δ Ρ Ω I
[σαλπιστάς]:
. . ογ]έν/ις [δεινός.
κήρυκας:
Άλ]έξιππος Φιλο[ . . . ου(ς)
στάδιον π[χϊδας :
δ Ερμογένης [Απολλοδώρου,
ά]νδρώ[ν στάδιον
. . η]ς [δεινός.
Είναι τμήμα συνήθους αγωνιστικής επιγραφής
του τύπου των π ολλών έν Λαρι'ση εύρεθεισών (ΙΟ
IX2 525-527· πρβ. 614)· δύναται μάλιστα νά
άνήκη τιν'ι των ήδη γνωστών, άλλ' ήμεΐς δεν έοο-
κιμάσαμεν τοΟτο, διότι αί μεν εκειντο τότε φύρδην
μίγδην έν τω φρουρίω Λαρίσης, ή δέ εν Βόλω.
Ή τάξις τών νικητών ούτως υπάρχει και έν
ταΐς άναγραφαΐς 531 19-22,532 19-25■ ή της περι ής
6 λόγος προς ταύτας διαφορά κείται έν τή τάξει
τών λέξεων, δι ών κατονομάζονται τα αγωνίσμα-
τα, κειμένων κατά μοναδικήν έξαίρεσιν ένταΟθα άν-
τιστράφως, ου ένεκα και αί συμπληρώσεις καθί-
στανται ούχι δλως άσφαλεϊς.
Στίχ . 1. — 'Ηδυνάμεθα νά συμπληρώσωμεν
κατά τον στίχ. 5, άλλ' ή άβεβαιότης εμποδίζει,
ονομάτων εις . . ογένης όντων πολλών.
Στί/. 3. — Άλέξιππος πατήρ Παρμενίσκου, νι-
κητοΰ παΐδας δίανλον, άπαντα έν 532 28■ άβέβαιον,
άν είναι ούτοι σχετικοί προς άλλήλους.
Στίχ. 5. — Ερμογένης υιός Απολλοδώρου
άπαντα νικήσας επίσης παϊ[δας (στάδιον;) έν 529 9-
πιθανώς είναι ό αυτός. Το έστιγμένον ίχνος έν τέ-
λει του στίχ- τούτου φαίνεται έκ φθοράς μάλλον
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΕ 1910
ή έκ γράμματος προερχόμενον το δέ μετ' αυτό έκ
γράμματος μάλλον.
Οί χρόνοι της έπιγραφής κείνται περί τά μέσα
της Β' π. Χο. έκατονταετηρίδος.
6
Στήλη λευκού μαρμάρου άκεραία, πλήν μικρών
άποσχίσεων και άποτριβών περί τό μέσον της πρόσ-
θιας επιφανείας φέρει δύο κυκλοτερεϊς τάρμους νεω-
τερικούς προς γόμφωσιν σιδήρων. — "Υψ. 0'49,
πλ. άνωτάτω 0'293, έν μέσω 0'285, κατωτάτω
0'278' έκ τούτου καταφαίνεται οτι είναι παρά τό
σύνηθες πλατυτέρα προς τά άνω πάχ. 0Ό75.
Περί πάσας τάς στενάς έδρας εχει έξεργασθή
λεία και φέρει βαθεΐαν χαραγήν, ΐνα άρμοσθή
που βαθέως" εις δέ τάς γωνίας όπισθεν φέρει τεσ-
σάρας μαστοειδείς εξογκώσεις και κατά το μέσον
είναι Ιξωγκωμένη επίτηδες διεδρικώς, ώς εί περι-
ειλίσσετο ή ολη στήλη δια χαλκοΟ ή σιδήρου- πάν-
τως ήτό που ισχυρώς και βαθέως ήρμοσμένη, κα-
θ' ον τρόπον σήμερον προσαρμόζουσιν εις τάς κο-
ρωνίδας τών οικιών και τών τάφων τοιαύτας πλά-
κας, λείως πανταχόθεν έξειργασμένας' δεν φαίνεται
δ' ή τοιαύτη εξεργασία νεωτερική ούσα.
Ευρομεν αύτήν τω 1906 έν τω Διδασκαλείω
Λαοίσης περισυλλεγεϊσαν ύπο του καθηγητού κ.
Αντωνίου Καντακίοου μετά τών ύπ άριθ. 2 και
25 μετεκομίσαμεν δέ αύτήν τώ 1909 εις τό Μου-
σεΐον Βόλου (άριθ. Εύρετ. Τ 584).
Ή έπιγραφή έχαράχθη λίαν βαθέως και μετ έ-
πιμελείας ικανής' ΰψος τών γραμμάτων, φερόντων
ένιαχου ελαφρούς άκρεμόνας, 0Ό15-0Ό2, διά-
στιχον 0Ό05-0"012' ή κατωτέρω εΐκών 5 δει-
κνύει τά γράμματα, ών τά φαινόμενα ίχνη έση-
μειώσαμεν έπιμελώς διά μολυβδίδος προ της φω-
τογραφήσεως, ίνα διακριθώσι.
Γό παρά τό τέρμα του στίχ. 14 και 15 κενόν
έσχ_ηματίσθη εξ άποσχίσεως, γενομένης κατά τήν
έξεργασίαν τοΟ λίθου, ό'περ ύπερεπήδησεν έν τή
γραφή τών γραμμάτων ό χαράκτης" και έν άρχή
τοΟ τελευταίου στίχου άπεσχίσθη ομοίως ό λίθος,
άλλ εγράφησαν και ούτως έπ'ι του άποσχισθέντος
χώρου γράμματα.
Ό νοΟς της έπιγραφής έν γενικαΐς γραμμαΐς
είναι οτι ό Γάιος Ιούλιος Άπολλοφάνης, έλλην τις
23
Θεσσαλικοί έταγραφαί' νπδ Α. Σ. Αρβαναοποΰλλου.
354
σκαλείου, νΟν δέ μεγάρου τών δικαστηρίων, και
μετεκομίσαμεν εις το φρούριον Λαρίσης τω 1907,
εκείθεν δέ τω 1910 εις το Μουσεϊον Βόλου (άριθ.
Εύρετ. Γ 534).
Ή επιγραφή έχαράχθη μετρίως βαθέως και κα-
λώς" ΰψος των γραμμάτων 0Ό1-0Ό14, διάστι-
χον 0 009-0 012: '
ΚΗΡΥΚΑΣ
ί.ΞΐπποΣ
Σ Τ Α ΔI Ο Ν Ρ
5 ΜΟΓΕΝΗΣ \ ,
\ Ν Δ Ρ Ω I
[σαλπιστάς]:
. . ογ]έν/ις [δεινός.
κήρυκας:
Άλ]έξιππος Φιλο[ . . . ου(ς)
στάδιον π[χϊδας :
δ Ερμογένης [Απολλοδώρου,
ά]νδρώ[ν στάδιον
. . η]ς [δεινός.
Είναι τμήμα συνήθους αγωνιστικής επιγραφής
του τύπου των π ολλών έν Λαρι'ση εύρεθεισών (ΙΟ
IX2 525-527· πρβ. 614)· δύναται μάλιστα νά
άνήκη τιν'ι των ήδη γνωστών, άλλ' ήμεΐς δεν έοο-
κιμάσαμεν τοΟτο, διότι αί μεν εκειντο τότε φύρδην
μίγδην έν τω φρουρίω Λαρίσης, ή δέ εν Βόλω.
Ή τάξις τών νικητών ούτως υπάρχει και έν
ταΐς άναγραφαΐς 531 19-22,532 19-25■ ή της περι ής
6 λόγος προς ταύτας διαφορά κείται έν τή τάξει
τών λέξεων, δι ών κατονομάζονται τα αγωνίσμα-
τα, κειμένων κατά μοναδικήν έξαίρεσιν ένταΟθα άν-
τιστράφως, ου ένεκα και αί συμπληρώσεις καθί-
στανται ούχι δλως άσφαλεϊς.
Στίχ . 1. — 'Ηδυνάμεθα νά συμπληρώσωμεν
κατά τον στίχ. 5, άλλ' ή άβεβαιότης εμποδίζει,
ονομάτων εις . . ογένης όντων πολλών.
Στί/. 3. — Άλέξιππος πατήρ Παρμενίσκου, νι-
κητοΰ παΐδας δίανλον, άπαντα έν 532 28■ άβέβαιον,
άν είναι ούτοι σχετικοί προς άλλήλους.
Στίχ. 5. — Ερμογένης υιός Απολλοδώρου
άπαντα νικήσας επίσης παϊ[δας (στάδιον;) έν 529 9-
πιθανώς είναι ό αυτός. Το έστιγμένον ίχνος έν τέ-
λει του στίχ- τούτου φαίνεται έκ φθοράς μάλλον
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΕ 1910
ή έκ γράμματος προερχόμενον το δέ μετ' αυτό έκ
γράμματος μάλλον.
Οί χρόνοι της έπιγραφής κείνται περί τά μέσα
της Β' π. Χο. έκατονταετηρίδος.
6
Στήλη λευκού μαρμάρου άκεραία, πλήν μικρών
άποσχίσεων και άποτριβών περί τό μέσον της πρόσ-
θιας επιφανείας φέρει δύο κυκλοτερεϊς τάρμους νεω-
τερικούς προς γόμφωσιν σιδήρων. — "Υψ. 0'49,
πλ. άνωτάτω 0'293, έν μέσω 0'285, κατωτάτω
0'278' έκ τούτου καταφαίνεται οτι είναι παρά τό
σύνηθες πλατυτέρα προς τά άνω πάχ. 0Ό75.
Περί πάσας τάς στενάς έδρας εχει έξεργασθή
λεία και φέρει βαθεΐαν χαραγήν, ΐνα άρμοσθή
που βαθέως" εις δέ τάς γωνίας όπισθεν φέρει τεσ-
σάρας μαστοειδείς εξογκώσεις και κατά το μέσον
είναι Ιξωγκωμένη επίτηδες διεδρικώς, ώς εί περι-
ειλίσσετο ή ολη στήλη δια χαλκοΟ ή σιδήρου- πάν-
τως ήτό που ισχυρώς και βαθέως ήρμοσμένη, κα-
θ' ον τρόπον σήμερον προσαρμόζουσιν εις τάς κο-
ρωνίδας τών οικιών και τών τάφων τοιαύτας πλά-
κας, λείως πανταχόθεν έξειργασμένας' δεν φαίνεται
δ' ή τοιαύτη εξεργασία νεωτερική ούσα.
Ευρομεν αύτήν τω 1906 έν τω Διδασκαλείω
Λαοίσης περισυλλεγεϊσαν ύπο του καθηγητού κ.
Αντωνίου Καντακίοου μετά τών ύπ άριθ. 2 και
25 μετεκομίσαμεν δέ αύτήν τώ 1909 εις τό Μου-
σεΐον Βόλου (άριθ. Εύρετ. Τ 584).
Ή έπιγραφή έχαράχθη λίαν βαθέως και μετ έ-
πιμελείας ικανής' ΰψος τών γραμμάτων, φερόντων
ένιαχου ελαφρούς άκρεμόνας, 0Ό15-0Ό2, διά-
στιχον 0Ό05-0"012' ή κατωτέρω εΐκών 5 δει-
κνύει τά γράμματα, ών τά φαινόμενα ίχνη έση-
μειώσαμεν έπιμελώς διά μολυβδίδος προ της φω-
τογραφήσεως, ίνα διακριθώσι.
Γό παρά τό τέρμα του στίχ. 14 και 15 κενόν
έσχ_ηματίσθη εξ άποσχίσεως, γενομένης κατά τήν
έξεργασίαν τοΟ λίθου, ό'περ ύπερεπήδησεν έν τή
γραφή τών γραμμάτων ό χαράκτης" και έν άρχή
τοΟ τελευταίου στίχου άπεσχίσθη ομοίως ό λίθος,
άλλ εγράφησαν και ούτως έπ'ι του άποσχισθέντος
χώρου γράμματα.
Ό νοΟς της έπιγραφής έν γενικαΐς γραμμαΐς
είναι οτι ό Γάιος Ιούλιος Άπολλοφάνης, έλλην τις
23