DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Suchocki, Wojciech: Zuzanna: co my widziem na tym obrazku?
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28185#0032
30
WOJCIECH SUCHOCKI
zji od innych przedstawien tematu Zuzanny, takze powstalych w bliskim
jej srodowisku. Odrpbnosc ta nie polega na mnozeniu elementôw scenerii,
uwydatnianiu gestôw, ruchôw czy mimiki postaci, lecz na przeniknipciu
mozliwosci, osobliwosci tworzywa; pozwala to na takie nasycenie znacze-
niem, ktôrego zrôdlo nie jest uchwytne, nie daje sip ogarngc, a przeto na-
daje dzianiu sip swoistg koniecznosc ijakosc nie bycia w mocy ukazanych
postaci. Na konsekwencjach znaczeniowych zglpbiania medium polega
tez ôw efekt zgpszczenia, wzmozenia, bpdgcy zarazem swiadectwem bie-
giosci, kunsztu, mistrzostwa, doskonalej znajomosci rzeczy, arcydzielno-
sci i podstawg wrazenia nowoczesnosci minimalnej, wyczyszczonej, labo-
ratoryjnej struktury.
W ujawnianym przez obraz podejsciu do tworzywa znamienny jest
najpierw sposôb wprowadzenia do gry plaszczyzny obrazu i jej zasadni-
czego rozdysponowania; dobitne zaakcentowanie osi oraz umieszczenie
postaci Zuzanny tak, ze jednym z wyznacznikôw jej polozenia jest znale-
zienie sip jej piersi w samym srodku pola, podkresla wagp siatki glôw-
nych linii szkieletu pola obrazu, uobecnia jg, przyznajgc zarazem liniom
tym bardziej rolp rozgraniczania stref zajmowanych przez przedmioty,
niz tworzenia szkieletôw tych przedmiotôw. Wyznaczajg one miejsca dla
aktorôw zobrazowanego dziania sip. Sprawia to tez, ze pozycje, ktôre zaj-
mujg, zajmujg ze wzglpdu na cialo Zuzanny; dotyczy to takze jej samej,
jej pozy, tego, ze w jej przypadku linie te zarôwno okreslajg jej miejsce,
jak szkielet plaszczyznowego wzoru jej ciaia.
Na rzecz podkreslenia wagi podziaiôw plaszczyzny dziaîa tez rozegra-
nie przestrzeni w dwôch planach, gwaltowny przeskok od piptrzonych
nad sobg skiadnikôw zobrazowanej opowiesci do nieba. Przedstawienie
ulega spiaszczeniu, sprowadzeniu do jednego planu; odrôznionego przez
przeskok-oddalenie od tego, co staje sip tlem. Innym skutkiem takiego
rozwigzania jest „uprzyrodniczenie” grupy mpzczyzn, przez ukazanie ich
u szczytu pola bezposrednio na tle nieba, wpisanych w ksztalt, ktôry czy-
ni ich gôrg, a jako taki - wzmaga ich cigzenie, parcie w dôi i dziala na
rzecz ujednolicenia, zespolenia obu mpzczyzn w jedng „formacjp”.
Doswiadczamy „przerastania” zdarzenia w trwaly stan rzeczy, a ra-
czej zawigzania mipdzy nimi napipcia, powolanego przez niemal ostenta-
cjp panowania porzgdku plaszczyzny, a takze przetwarzanie przezen
zwigzkow mipdzy postaciami czy sposobu bycia postaci.
W przypadku Zuzanny jednym ze skiadnikôw niejasnosci opresji, w
jakiej sip znalazïa, niewytlumaczonego charakteru jej pozycji, jest jej
„przywigzanie” do piersi - optycznego centrum pola, ktôre jest zarazem
jednym z przejawôw „przehierarchizowania” czy tez zmiennego hierar-
chizowania jej ciaia. Wipcej - piers staje sip dla Zuzanny czyms obcym,
WOJCIECH SUCHOCKI
zji od innych przedstawien tematu Zuzanny, takze powstalych w bliskim
jej srodowisku. Odrpbnosc ta nie polega na mnozeniu elementôw scenerii,
uwydatnianiu gestôw, ruchôw czy mimiki postaci, lecz na przeniknipciu
mozliwosci, osobliwosci tworzywa; pozwala to na takie nasycenie znacze-
niem, ktôrego zrôdlo nie jest uchwytne, nie daje sip ogarngc, a przeto na-
daje dzianiu sip swoistg koniecznosc ijakosc nie bycia w mocy ukazanych
postaci. Na konsekwencjach znaczeniowych zglpbiania medium polega
tez ôw efekt zgpszczenia, wzmozenia, bpdgcy zarazem swiadectwem bie-
giosci, kunsztu, mistrzostwa, doskonalej znajomosci rzeczy, arcydzielno-
sci i podstawg wrazenia nowoczesnosci minimalnej, wyczyszczonej, labo-
ratoryjnej struktury.
W ujawnianym przez obraz podejsciu do tworzywa znamienny jest
najpierw sposôb wprowadzenia do gry plaszczyzny obrazu i jej zasadni-
czego rozdysponowania; dobitne zaakcentowanie osi oraz umieszczenie
postaci Zuzanny tak, ze jednym z wyznacznikôw jej polozenia jest znale-
zienie sip jej piersi w samym srodku pola, podkresla wagp siatki glôw-
nych linii szkieletu pola obrazu, uobecnia jg, przyznajgc zarazem liniom
tym bardziej rolp rozgraniczania stref zajmowanych przez przedmioty,
niz tworzenia szkieletôw tych przedmiotôw. Wyznaczajg one miejsca dla
aktorôw zobrazowanego dziania sip. Sprawia to tez, ze pozycje, ktôre zaj-
mujg, zajmujg ze wzglpdu na cialo Zuzanny; dotyczy to takze jej samej,
jej pozy, tego, ze w jej przypadku linie te zarôwno okreslajg jej miejsce,
jak szkielet plaszczyznowego wzoru jej ciaia.
Na rzecz podkreslenia wagi podziaiôw plaszczyzny dziaîa tez rozegra-
nie przestrzeni w dwôch planach, gwaltowny przeskok od piptrzonych
nad sobg skiadnikôw zobrazowanej opowiesci do nieba. Przedstawienie
ulega spiaszczeniu, sprowadzeniu do jednego planu; odrôznionego przez
przeskok-oddalenie od tego, co staje sip tlem. Innym skutkiem takiego
rozwigzania jest „uprzyrodniczenie” grupy mpzczyzn, przez ukazanie ich
u szczytu pola bezposrednio na tle nieba, wpisanych w ksztalt, ktôry czy-
ni ich gôrg, a jako taki - wzmaga ich cigzenie, parcie w dôi i dziala na
rzecz ujednolicenia, zespolenia obu mpzczyzn w jedng „formacjp”.
Doswiadczamy „przerastania” zdarzenia w trwaly stan rzeczy, a ra-
czej zawigzania mipdzy nimi napipcia, powolanego przez niemal ostenta-
cjp panowania porzgdku plaszczyzny, a takze przetwarzanie przezen
zwigzkow mipdzy postaciami czy sposobu bycia postaci.
W przypadku Zuzanny jednym ze skiadnikôw niejasnosci opresji, w
jakiej sip znalazïa, niewytlumaczonego charakteru jej pozycji, jest jej
„przywigzanie” do piersi - optycznego centrum pola, ktôre jest zarazem
jednym z przejawôw „przehierarchizowania” czy tez zmiennego hierar-
chizowania jej ciaia. Wipcej - piers staje sip dla Zuzanny czyms obcym,