DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Haake, Michał: Malarstwo natury a natura malarstwa: o tradycji artystycznej malarstwa Leona Tarasewicza
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28185#0202
200
MICHAL HAAKE
Ryc. 14. Leon Tarasewicz, 1994 [Tarasewicz, BWA Katowice 1995; Leon Tarasewicz,
Malmô Konsthall Malmô 1992; Nowosielski, Tarasewicz, Smoczynski, CSW Warszawa
1997]
sôw. Obrazy te wydajg sip rownie silnie inicjowac malowidla Tarasewi-
cza, co zakodowane w dziecinstwie jaskrawe dekoracje cerkiewne, o ktô-
rych artysta wielokrotnie wspomina. Mogiy przez prostotp i sugestyw-
nosc rozwigzania przesgdzic o uznaniu motywu za wïasciwy dla
rozwinipcia wszechogarniajgcej formuiy przestrzennej. Z drugiej strony
pozwoliïy ponowic pytanie o siip oddziaïywania malarstwa w jego najpro-
stszej postaci - traktowanego jako zestawianie i grp barw, a zarazem uj-
rzec jg w napiçciu z obecnymi juz w tradycji formuïami wizualnosci.
Chronologia powstawania obrazôw Tarasewicza dopuszcza rozwaze-
nie innego rôwnorzçdnego z wymienionymi odniesienia - prac Daniela
Burena. Strona wizualna plansz Burena ogranicza siç do naprzemien-
nych pasôw czerni i bieli. Funkcjonowaly one w kontekscie kontestacji lat
60. i 70., majgc stac sip narzpdziem krytyki instytucji artystycznych
i demistyfîkacji sztuki. Buren o swojej strategii pisal:
Usunipty zostaje jakikolwiek wyraz artystyczny. Prezentowane jest cos, co nie po-
siada zadnych funkcji ani estetyczych, ani moralnych, ani komercyjnych. Widz
znajduje tu tylko samego siebie, pozostawiony zostaje z samym sob^, przed czyms
anonimowym, nie podsuwaj^cym mu zadnych odpowiedzi. Sztuka nie jest tu obec-
na. Istnieje cos innego36.
Opis ten poza wnioskiem o likwidacji sztuki, przez swôj skrajnie ogôl-
ny wyraz mogiby zostac odniesiony do instalacji Tarasewicza. Sprzeczne
z nim jest wszak ich dojmujgce estetyczne doswiadczenie. Tarasewicz
36
Cyt. za: G. Dziamsk'i, Awangarda po awangardzie, Poznan 1995, s. 34.
MICHAL HAAKE
Ryc. 14. Leon Tarasewicz, 1994 [Tarasewicz, BWA Katowice 1995; Leon Tarasewicz,
Malmô Konsthall Malmô 1992; Nowosielski, Tarasewicz, Smoczynski, CSW Warszawa
1997]
sôw. Obrazy te wydajg sip rownie silnie inicjowac malowidla Tarasewi-
cza, co zakodowane w dziecinstwie jaskrawe dekoracje cerkiewne, o ktô-
rych artysta wielokrotnie wspomina. Mogiy przez prostotp i sugestyw-
nosc rozwigzania przesgdzic o uznaniu motywu za wïasciwy dla
rozwinipcia wszechogarniajgcej formuiy przestrzennej. Z drugiej strony
pozwoliïy ponowic pytanie o siip oddziaïywania malarstwa w jego najpro-
stszej postaci - traktowanego jako zestawianie i grp barw, a zarazem uj-
rzec jg w napiçciu z obecnymi juz w tradycji formuïami wizualnosci.
Chronologia powstawania obrazôw Tarasewicza dopuszcza rozwaze-
nie innego rôwnorzçdnego z wymienionymi odniesienia - prac Daniela
Burena. Strona wizualna plansz Burena ogranicza siç do naprzemien-
nych pasôw czerni i bieli. Funkcjonowaly one w kontekscie kontestacji lat
60. i 70., majgc stac sip narzpdziem krytyki instytucji artystycznych
i demistyfîkacji sztuki. Buren o swojej strategii pisal:
Usunipty zostaje jakikolwiek wyraz artystyczny. Prezentowane jest cos, co nie po-
siada zadnych funkcji ani estetyczych, ani moralnych, ani komercyjnych. Widz
znajduje tu tylko samego siebie, pozostawiony zostaje z samym sob^, przed czyms
anonimowym, nie podsuwaj^cym mu zadnych odpowiedzi. Sztuka nie jest tu obec-
na. Istnieje cos innego36.
Opis ten poza wnioskiem o likwidacji sztuki, przez swôj skrajnie ogôl-
ny wyraz mogiby zostac odniesiony do instalacji Tarasewicza. Sprzeczne
z nim jest wszak ich dojmujgce estetyczne doswiadczenie. Tarasewicz
36
Cyt. za: G. Dziamsk'i, Awangarda po awangardzie, Poznan 1995, s. 34.