DOI Heft:
Przekłady
DOI Artikel:Mirzoeff, Nicholas; Bryl, Mariusz [Übers.]: Podmiot kultury wizualnej
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28196#0254
252
NICHOLAS MIRZOEPF
przez niektórych widzów, zwłaszcza w Palestynie, gdzie miało miejsce
publiczne świętowanie. To, co mówimy, nie oznacza, że Stany Zjednoczo-
ne „zasłużyły” na atak lub że można go w jakikolwiek sposób usprawie-
dliwić; chodzi natomiast o zwrócenie uwagi na sposób, w jaki zachodnia
idea starannie kontrolowanej, tele-wizualnej wojny została przyswojona
i wzmocniona przez przeprowadzających atak. Konsekwencje globalizacji
kultury okazują się być mniej przewidywalne i daleko bardziej niebez-
pieczne, niż się przyjmuje.
ZDARZENIA WIZUALNE
W pierwszym wydaniu niniejszej antologii dowodziłem, że kultura
wizualna koncentruje się na zdarzeniach wizualnych, w trakcie których
użytkownik poszukuje informacji, znaczenia lub przyjemności w kontak-
cie - tj. poprzez interface - z technolgią wizualną. Formuła ta wymaga
weryfikacji, zważywszy niezwykle szybko zachodzące zmiany. Nadal
myślę, że najwłaściwszą nazwą dla formacji dyskursywnej, którą reda-
gowana przeze mnie antologia zamierza zaprezentować, jest kultura
wizualna — a nie studia wizualne i tym podobne formuły. Zachowanie
terminu kultura na pierwszym planie przypomina zarówno jej krytykom,
jak praktykom, polityczny wymiar tego, co robimy. W przeciwnym razie
można by argumentować - co też czyniono — że nie ma szczególnej po-
trzeby istnienia kultury wizualnej jako akademickiego subobszaru ba-
dań. To, że kultura wizualna zyskała obecnie pewną pozycję, wynika z
poczucia, żywionego przez wielu artystów, krytyków i badaczy, że współ-
czesna presja tego, co wizualne, nie może być w pełni ujęta w ramach już
istniejących dyscyplin wizualnych. Jednym ze sposobów połączenia tych
różnych dylematów dyscyplinarnych - czy to w historii sztuki, studiach
filmowych czy studiach kulturowych - jest podkreślanie ciągłej, dyna-
micznej siły feminizmu (pojmowanego w szerokim sensie jako obejmują-
cy również gender studies i studia nad seksualnością) w celu zakwestio-
nowania wszelkiego rodzaju dyscyplinarności.
Kultura wizualna w coraz większym stopniu staje się obecnie miej-
scem spotkania krytyków, historyków i praktyków wszelkich mediów wi-
zualnych, zniecierpliwionych wymęczonymi banałami ich „macierzystych”
dyscyplin lub mediów. Ta konwergencja jest możliwa i podtrzymywana
przede wszystkim dzięki technologii digitalnej (Cartwright). Pojawienie
się multimediów skutkowało na północnoamerykańskich uniwersytetach
swoistym stanem wyjątkowym odnośnie do analizy krytycznej, pedagogi-
ki i praktyki instytucjonalnej. Reakcje obejmują: tworzenie nowych cen-
NICHOLAS MIRZOEPF
przez niektórych widzów, zwłaszcza w Palestynie, gdzie miało miejsce
publiczne świętowanie. To, co mówimy, nie oznacza, że Stany Zjednoczo-
ne „zasłużyły” na atak lub że można go w jakikolwiek sposób usprawie-
dliwić; chodzi natomiast o zwrócenie uwagi na sposób, w jaki zachodnia
idea starannie kontrolowanej, tele-wizualnej wojny została przyswojona
i wzmocniona przez przeprowadzających atak. Konsekwencje globalizacji
kultury okazują się być mniej przewidywalne i daleko bardziej niebez-
pieczne, niż się przyjmuje.
ZDARZENIA WIZUALNE
W pierwszym wydaniu niniejszej antologii dowodziłem, że kultura
wizualna koncentruje się na zdarzeniach wizualnych, w trakcie których
użytkownik poszukuje informacji, znaczenia lub przyjemności w kontak-
cie - tj. poprzez interface - z technolgią wizualną. Formuła ta wymaga
weryfikacji, zważywszy niezwykle szybko zachodzące zmiany. Nadal
myślę, że najwłaściwszą nazwą dla formacji dyskursywnej, którą reda-
gowana przeze mnie antologia zamierza zaprezentować, jest kultura
wizualna — a nie studia wizualne i tym podobne formuły. Zachowanie
terminu kultura na pierwszym planie przypomina zarówno jej krytykom,
jak praktykom, polityczny wymiar tego, co robimy. W przeciwnym razie
można by argumentować - co też czyniono — że nie ma szczególnej po-
trzeby istnienia kultury wizualnej jako akademickiego subobszaru ba-
dań. To, że kultura wizualna zyskała obecnie pewną pozycję, wynika z
poczucia, żywionego przez wielu artystów, krytyków i badaczy, że współ-
czesna presja tego, co wizualne, nie może być w pełni ujęta w ramach już
istniejących dyscyplin wizualnych. Jednym ze sposobów połączenia tych
różnych dylematów dyscyplinarnych - czy to w historii sztuki, studiach
filmowych czy studiach kulturowych - jest podkreślanie ciągłej, dyna-
micznej siły feminizmu (pojmowanego w szerokim sensie jako obejmują-
cy również gender studies i studia nad seksualnością) w celu zakwestio-
nowania wszelkiego rodzaju dyscyplinarności.
Kultura wizualna w coraz większym stopniu staje się obecnie miej-
scem spotkania krytyków, historyków i praktyków wszelkich mediów wi-
zualnych, zniecierpliwionych wymęczonymi banałami ich „macierzystych”
dyscyplin lub mediów. Ta konwergencja jest możliwa i podtrzymywana
przede wszystkim dzięki technologii digitalnej (Cartwright). Pojawienie
się multimediów skutkowało na północnoamerykańskich uniwersytetach
swoistym stanem wyjątkowym odnośnie do analizy krytycznej, pedagogi-
ki i praktyki instytucjonalnej. Reakcje obejmują: tworzenie nowych cen-