DOI issue:
Nr. 3-4
DOI article:Świtek, Gabriela: "Devil-may-care": Pawilon Nordycki na 50. Biennale Weneckim 15 czerwca - 2 listopada 2003
DOI article:Leśniakowska, Marta: Adam Miłobędzki (1924-2003) i jego historia architektury: (zarys problematyki)
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.49349#0597
Recenzje
583
z wystaw sztuki norweskiej, fińskiej czy duńskiej w
latach 70. i 80. Podkreślano wówczas potrzebę zdefi-
niowania „elementu nordyckiego". Wystawa Devil-
may-care na 50. Biennale Weneckim nie poszukuje
„nordyckości"; wpisuje się raczej w politykę „umię-
dzynarodowienia". To główne hasło fińskiej polityki
kulturalnej lat 90. przypomniane zostało przez
Andreę Holzherr w katalogu Art Forum, berlińskich
targów sztuki współczesnej (1-5 października 2003).
Ostatnią edycję berlińskich targów przywołuję tu nie-
przypadkowo, gdyż wyznaczono tam wyraźnie kieru-
nek północny w geografii współczesnego rynku
sztuki. W jednym z głównych esejów w katalogu Art
Forum Erik van der Heeg - szwedzki krytyk sztuki
mieszkający w Berlinie, redaktor magazynu „Site" -
podkreśla, że rynek sztuki w Szwecji jest „dość zdro-
wy", a szwedzkie galerie, instytucje kultury, krytycy
sztuki i artyści radzą sobie dobrze na międzynarodo-
wej scenie. S0ren Houmann - wykładowca historii
sztuki na Uniwersytecie w Kopenhadze - poddaje
krytyce ostatnie polityczne decyzje dotyczące sposo-
bów finansowania sztuki współczesnej („czekamy na
Godota i na zmianę klimatu w dziedzinie polityki i
organizacji kultury"), lecz jednocześnie zaznacza, że
nie brakuje nowych tematów do dyskusji o kondycji
sztuki współczesnej i jej instytucjonalnych uwarunko-
waniach. Halldór Bjóm Runólfsson - wykładowca Is-
landzkiej Akademii Sztuk w Rejkiawiku, publikujący
w „The Nordic Art Review" -jest przekonany, że is-
landzki rynek sztuki przetrwa, choć to krucha arena.
Wreszcie Arve Rpd - norweski artysta i krytyk -
wspomina o „nordyckim cudzie" lat 90.; to określenie
pojawiło się m.in. w 1998 r. w eseju Laurence Bosse'a
i Hansa-Ulricha Obrista, w katalogu wystawy Nuit
Blanche zorganizowanej przez Musee d'Art Moder-
ne de la Ville de Paris.
W przypadku wystawy Devil-may-care polityka
„umiędzynarodowienia"' przybiera nieco inny kie-
runek niż ten sugerowany w wyżej cytowanych opi-
niach. Uzasadniając swoje artystyczne wybory,
kuratorki pawilonu nordyckiego nie stawiają na
pierwszym miejscu niwelowania opozycji pomiędzy
peryferiami a centrum kulturowym w sferze rynku
sztuki. Podkreślają raczej inne rodzaje marginaliza-
cji. „Umiędzynarodowienie" - choć nie deklarowa-
ne przez kuratorki - przejawia się w podważaniu
modernistycznych stereotypów, wciąż jeszcze funk-
cjonujących we współczesnej recepcji „sztuki nor-
dyckiej". Język geometrii, sentyment do przyrody.
Takim stereotypowym oczekiwaniom odpowiada
chociażby modernistyczna architektura nordyckiego
pawilonu - racjonalna, geometryczna konstrukcja,
we wnętrzu której wyrastają trzy drzewa. Prace An-
dersson, Braein i Lounili kwestionują utrwalony
przez tradycję modernizmu, uproszczony obraz
„sztuki nordyckiej".
583
z wystaw sztuki norweskiej, fińskiej czy duńskiej w
latach 70. i 80. Podkreślano wówczas potrzebę zdefi-
niowania „elementu nordyckiego". Wystawa Devil-
may-care na 50. Biennale Weneckim nie poszukuje
„nordyckości"; wpisuje się raczej w politykę „umię-
dzynarodowienia". To główne hasło fińskiej polityki
kulturalnej lat 90. przypomniane zostało przez
Andreę Holzherr w katalogu Art Forum, berlińskich
targów sztuki współczesnej (1-5 października 2003).
Ostatnią edycję berlińskich targów przywołuję tu nie-
przypadkowo, gdyż wyznaczono tam wyraźnie kieru-
nek północny w geografii współczesnego rynku
sztuki. W jednym z głównych esejów w katalogu Art
Forum Erik van der Heeg - szwedzki krytyk sztuki
mieszkający w Berlinie, redaktor magazynu „Site" -
podkreśla, że rynek sztuki w Szwecji jest „dość zdro-
wy", a szwedzkie galerie, instytucje kultury, krytycy
sztuki i artyści radzą sobie dobrze na międzynarodo-
wej scenie. S0ren Houmann - wykładowca historii
sztuki na Uniwersytecie w Kopenhadze - poddaje
krytyce ostatnie polityczne decyzje dotyczące sposo-
bów finansowania sztuki współczesnej („czekamy na
Godota i na zmianę klimatu w dziedzinie polityki i
organizacji kultury"), lecz jednocześnie zaznacza, że
nie brakuje nowych tematów do dyskusji o kondycji
sztuki współczesnej i jej instytucjonalnych uwarunko-
waniach. Halldór Bjóm Runólfsson - wykładowca Is-
landzkiej Akademii Sztuk w Rejkiawiku, publikujący
w „The Nordic Art Review" -jest przekonany, że is-
landzki rynek sztuki przetrwa, choć to krucha arena.
Wreszcie Arve Rpd - norweski artysta i krytyk -
wspomina o „nordyckim cudzie" lat 90.; to określenie
pojawiło się m.in. w 1998 r. w eseju Laurence Bosse'a
i Hansa-Ulricha Obrista, w katalogu wystawy Nuit
Blanche zorganizowanej przez Musee d'Art Moder-
ne de la Ville de Paris.
W przypadku wystawy Devil-may-care polityka
„umiędzynarodowienia"' przybiera nieco inny kie-
runek niż ten sugerowany w wyżej cytowanych opi-
niach. Uzasadniając swoje artystyczne wybory,
kuratorki pawilonu nordyckiego nie stawiają na
pierwszym miejscu niwelowania opozycji pomiędzy
peryferiami a centrum kulturowym w sferze rynku
sztuki. Podkreślają raczej inne rodzaje marginaliza-
cji. „Umiędzynarodowienie" - choć nie deklarowa-
ne przez kuratorki - przejawia się w podważaniu
modernistycznych stereotypów, wciąż jeszcze funk-
cjonujących we współczesnej recepcji „sztuki nor-
dyckiej". Język geometrii, sentyment do przyrody.
Takim stereotypowym oczekiwaniom odpowiada
chociażby modernistyczna architektura nordyckiego
pawilonu - racjonalna, geometryczna konstrukcja,
we wnętrzu której wyrastają trzy drzewa. Prace An-
dersson, Braein i Lounili kwestionują utrwalony
przez tradycję modernizmu, uproszczony obraz
„sztuki nordyckiej".