84

Krzysztof Stefański


1. Konstanty, Wojciechowski (przy
współpracy z M. Berentem), projekt
kościoła farnego w Radomsku
(Noworadomsku), 1870. Muzeum
Narodowe w Warszawie, Dział Grafiki
i Rysunków Polskich

Urodzony w Wojsławicach na Lubelszczyźnie, studia rozpoczął w 1861 r. na Wydziale
Architektonicznym warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, jedynej wówczas uczelni w za-
borze rosyjskim, kształcącej architektów2. Zakończył je w 1865 r., przygotowując jako
projekt dyplomowy plany budynku Szkoły Przemysłowej3. Naukę kontynuował na Wy-
dziale Matematycznym Szkoły Głównej, a następnie uzupełniał w Paryżu i Monachium.
W 1875 r. uzyskał w Petersburgu stopień budowniczego III klasy.
Lata studiów Konstantego Wojciechowskiego to okres umacniania się na ziemiach zabo-
ru rosyjskiego form charakterystycznych dla dojrzałej fazy architektury historyzmu, odzna-
czającej się naukowym, rzec można „archeologicznym" podejściem do czerpanych z
przeszłości motywów architektonicznych. Architektura warszawska pozostawała w tym cza-
sie pod przemożnym wpływem Henryka Marconiego, który prowadził również wykłady w
Szkole Sztuk Pięknych. Marconi był wielbicielem włoskiego renesansu, a jednocześnie
zwolennikiem racjonalnego i pragmatycznego podejścia do kwestii formy architektonicz-
nej, w czym dopatrzyć się można wpływu Jeana Nicolasa Louisa Duranda4 . Ten sam typ
„zracjonalizowanego neorenesansu", o ściśle osiowej kompozycji, z elewacjami skompo-

2 I. JAKIMOWICZ, A. RYSZKIEWICZ, Szkoła Sztuk Pięknych w Warszawie 1844-1860, "Rocznik Warszawski" I963,
s. 112.

3 Muzeum Narodowe w Warszawie, Dział Grafiki i Rysunków Polskich (dalej MNW, Rys. Pol.), sygn. 15088/1-4; por.
Katalog rysunków architektonicznych ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie, oprac. A. Rottermund, Warszawa
1970, s. 193-194, poz. 1141-1144; A. ROTTERMUND, Jean-Nicolas-Louis Durand a polska architektura 1 połowy
XIX wieku, Studia z historii sztuki. T. XLV, Wrocław 1990, s. 106-107, il. 63.

4 O H. Marconim: M. ŁOZA, Henryk Marconi ijego rodzina. Materiały do monografii w serii "Mistrzowie Architektury
Polskiej", Instytut Urbanistyki i Architektury. Seria prac własnych, z. 23, Warszawa 1954 [na prawach rękopisu]; ROT-
TERMUND, op. cit, s. 107 i nn. Wyrazem charakterystycznej postawy H. Marconiego są komentarze do wydanych
przez niego projektów architektonicznych , w których często podkreślał pragmatyczne przesłanki wyboru odpowiedniej
formy architektonicznej: H. MARCONI, Zbiór projektów architektonicznych, Warszawa 1838-1843 (12 zeszytów).