Chrzanowski, Tadeusz: Bardo (Wrocław [u.a.], 1980)

8

zwę księstwa ziębickiego, choć na dobrą sprawę stolicą
stały się w tym czasie Ząbkowice, w których Podiebra-
dowie wznieśli okazały zamek renesansowy. Książęta ci
rządzili do 1548 r,, gdy tymczasem cały Śląsk prze-
stał być własnością korony czeskiej, a przeszedł we wła-
danie Habsburgów (w 1525 r.). Po krótkim epizodzie rzą-
dów Piastów brzesko-legnickich (1556—1565) księstwo zię-
bickie stało się lennem bezpośrednio podległym dynastii
habsburskiej i stan ten trwał aż do 1654 r., kiedy to cały
ten obszar nadany został rodzinie Auerspergów.

Po zdobyciu Śląska przez Prusy w 1741 r. cała dotych-
czasowa, nader skomplikowana struktura terytorialna zo-
stała przeorganizowana: w miejsce księstw i terytoriów
pojawiły się rejencje i powiaty. Od początku ubiegłego
stulecia Bardo weszło w skład utworzonego wówczas po-
wiatu ząbkowickiego w rejencji wrocławskiej. Ten sam
z grubsza podział utrzymał się w latach powojennych
i dopiero reorganizacja administracji państwowej przepro-
wadzona w 1975 r. ukonstytuowała nowe województwo:
wałbrzyskie, w skład którego weszło także Bardo.

Ocalawszy z pożogi wojennej, to niewielkie miasto,
cenne z uwagi na swe zabytki, staje się z roku na rok
coraz żywszym, coraz atrakcyjniejszym ośrodkiem wypo-
czynkowym i turystycznym: prawdziwą perłą Gór Bardz-
kich.