Chrzanowski, Tadeusz: Bardo (Wrocław [u.a.], 1980)

133

Wkrótce po swym przybyciu do Barda redemptoryści
zaczęli robić starania o założenie jeszcze jednej trasy pro-
cesyjnej. Superior Franciszek Ksawery Franz w latach
1902—1904 wykupił z rąk prywatnych właścicieli dość
znaczny obszar na południowym stoku i przy pomocy in-
żyniera drogowego Pawła Kastnera wytyczył tam aleję,
obiegającą całość w czworobok i obsadził ją lipami oraz
klonami; obecnie są to już piękne, rozłożyste drzewa w
upalny dzień mile ocieniające trasę. Wytyczono też przy
niej miejsca budowy poszczególnych kaplic, ale realizacja
pełnego programu natrafiła na przeszkodę: wybuch 1.
wojny światowej. Podjęto tę inicjatywę w latach dwu-
dziestych, ale do dziś nie zrealizowano jej w pełni.

Projekty pierwszych kaplic wykonał architekt opolski
Ludwik Schneider, gipsowe rzeźby •— Jan Baumeister
z Wrocławia, a malowidła — znany nam już Bernard
Knauer.

W początku 1905 r. stanęły dwie kaplice: Zwiastowa-
nie — ceglana o formach neoromańskich (2)2 i Niesienie
krzyża (9) — również neoromańska o rzucie trójkoncho-
wym. W następnym roku zbudowano kolejne kaplice:
Znalezienie dwunastoletniego Chrystusa w świątyni (5),
Zmartwychwstanie (11) i Dusze czyśćcowe (inaczej: Wsta-
wiennictwo NPMarii — 13). Są to architektonicznie naj-
ciekawsze budowle całego zespołu. Pierwsza to nieco na-
iwna próba historyzmu: jerozolimska świątynia przedsta-
wiona została w tzw. stylu mauretańskim, posiada apsydę
wydzieloną kolumnowym arkadowaniem oraz dwuwieżo-
wą fasadę o dekoracji z cegły glazurowanej. Kaplica
Zmartwychwstanie, najokazalsza ze wszystkich, stanowi
zarazem dominantę widokową dzięki swej iglicy. Zbudo-
wana w styłu neogotyckim na rzucie krzyża i z krzyżowo-

2 Numery w nawiasach odnoszą się do kolejności kaplic
na trasie.