DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26592#0412
?94
HET WATER VAN DE JEUGD.
luidde, elk een droppel. En Griet bloeide gelijk een
roos, en Hans was een toonbeeld van kracht en gezond-
heid. De bekentenis van zijn daad verschoof hij van den
eenen dag tot den anderen, want hij hoopte in stilte,
de bron der jeugd eindelijk toch te vinden. Maar hij
mocht het woud doorkruisen, gelijk hij wilde, de weide,
waar het boschvrouwtje woonde, kon hij niet ontdekken.
Zoo verliepen een paar jaren. Bij het knaapje kwam
een meisje, en vrouw Griet had bij haar ronde kin nog
een tweede bekomen. Zijzelfve zag dat voorzeker niet,
want toenmaals waren de spiegels nog niet uitgevonden.
Hans zag het wel, maar hij wachtte zich wel daarvan
te spreken, en hij verdubbelde zijn liefde voor de statige
vrouw.
Er gebeurde een ongeluk. Vrouw Griet hield het
ten minste voor een ongeluk. Toen ze op zekeren dag
huis en kamer veegde, geraakte de kleine Peter, haar
oudste, in de muurkast, waar de flesch met het ver-
meende water van de jeugd stond, en lompweg wierp
hij de flesch om, zoodat ze brak en haar inhoud uitgoot.
« Lieve Hemel! » jammerde de moeder. « ’t Is nog
een geluk, dat Hans niet thuis is. n Met sidderende
handen nam ze de scherven van den grond op en ver-
ving de flesch door een andere, die ze met gewoon
water vulde. « Nu zal het bedrog al gauw ontdekt
worden, want ’t is nu uit met de eeuwige jeugd. O
wee! )) — Voorloopig echter nam ze het besluit haai
man niets te laten merken.
Weder verliep een geruime tijd, en de beide echte-
lingen leefden samen als op den dag, toen de priester
hun handen in elkaar lei. Ieder vermeed zorgvuldig aan
den ander te laten zien, dat de jeugd voorbij was, en
eiken Zondag namen ze nauwgezet den wonderdroppel.
Nu gebeurde het, dat de man, toen hij op zekeren
HET WATER VAN DE JEUGD.
luidde, elk een droppel. En Griet bloeide gelijk een
roos, en Hans was een toonbeeld van kracht en gezond-
heid. De bekentenis van zijn daad verschoof hij van den
eenen dag tot den anderen, want hij hoopte in stilte,
de bron der jeugd eindelijk toch te vinden. Maar hij
mocht het woud doorkruisen, gelijk hij wilde, de weide,
waar het boschvrouwtje woonde, kon hij niet ontdekken.
Zoo verliepen een paar jaren. Bij het knaapje kwam
een meisje, en vrouw Griet had bij haar ronde kin nog
een tweede bekomen. Zijzelfve zag dat voorzeker niet,
want toenmaals waren de spiegels nog niet uitgevonden.
Hans zag het wel, maar hij wachtte zich wel daarvan
te spreken, en hij verdubbelde zijn liefde voor de statige
vrouw.
Er gebeurde een ongeluk. Vrouw Griet hield het
ten minste voor een ongeluk. Toen ze op zekeren dag
huis en kamer veegde, geraakte de kleine Peter, haar
oudste, in de muurkast, waar de flesch met het ver-
meende water van de jeugd stond, en lompweg wierp
hij de flesch om, zoodat ze brak en haar inhoud uitgoot.
« Lieve Hemel! » jammerde de moeder. « ’t Is nog
een geluk, dat Hans niet thuis is. n Met sidderende
handen nam ze de scherven van den grond op en ver-
ving de flesch door een andere, die ze met gewoon
water vulde. « Nu zal het bedrog al gauw ontdekt
worden, want ’t is nu uit met de eeuwige jeugd. O
wee! )) — Voorloopig echter nam ze het besluit haai
man niets te laten merken.
Weder verliep een geruime tijd, en de beide echte-
lingen leefden samen als op den dag, toen de priester
hun handen in elkaar lei. Ieder vermeed zorgvuldig aan
den ander te laten zien, dat de jeugd voorbij was, en
eiken Zondag namen ze nauwgezet den wonderdroppel.
Nu gebeurde het, dat de man, toen hij op zekeren