DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26592#0497
g^mmjïer.
Mark Twain, de befaamde amerikaanscke humorist, heeft eea
boek geschreven, dat men wel het allerminst van Twain zou verwacht
hebben : Persoonlijke herinneiingen van Jeanne d’Arc, naar het in het
nationaal Archief van Frankrijk berustend, oorspronkelijk onuitgegeven
handschrift van haar page en secretaris Sieur Louis de Conté.
Het werk getuigt van innige vereering vopr de Fransche volksheldin.
Juvenalis. — In de Bodlejaansche bibliotheek heeft E. Winstedt
een merkwaardig handschrift van Juvenalis gevonden, dat zich sluit aan
VI. 365. Men weet dat die satire eene heftige invective bevat tegen
de Romeinsche vrouwen tijdens het principaat.
Kamiel Watteeuw. — Aan de gedachtenis van dezen begaafden
medescholier van Albrecht Rodenbach wijdt De Nieuwe Tijd de meest
treffende woorden :
« Kamiel Watteeuw was een jongen geheel buiten het gemeen.
Eene oneindigheid lag er in zijne oogen en in zijnen kop : droom-
beelden van Vlaanderen, van zijn verleden, van zijn herworden, van
zijne toekomst, en hooge droombeelden van kunst en letterkunde.
Hij droeg, in zijn hert, wondere diepten, afgronden, vol dwin-
genden gloed. Daar ruischte ïond zijn hoofd eene wondere wereld, die
wereld had hij in zijne handen gegrepen en ze gevormd en geboetseerd
met liefde. Hij sprak anders, hij schreef anders als zijne medescholieren;
maar naar zijn woord moest men luisteren.
Van zoo de professor, de dagwerken in hand nemende, dien name
zei : Kamiel Watteeuw : alle koppen gingen omhoog, bezagen eens
malkaar en luisterden.
Zijn werk was altijd het hooren weercl.
Hij was een wondere jongen. Een geest, een breedomvattende geest,
met hooger hoogten, en verdere verten; een hert met allerdiepst gevoeleD,
een hert vol afgronden, en dat ook zoo lichtgevoelig was als de gevoeligste
SDaar die zingt in nauwelijks roerenden wmdenadem.
Kamiel Watteeuw zou geworden zijn een wondere schrijver, een
spreker, een werker, een heilige priester.
Hij stierf in zijnen seminarietijd. »
Walt Whitman. — «Wie Wlritman’s verzen leest, doet een aan-
winst voor heel zijn leven », schrijft W. G. van Nouhuys, in den Nederl.
Spectator.
De heer Maurits Wagenvoort heeft die verzen in het Nederlandsch
vertaald. « Whitman’s gedichten vertalen kan alleen wie met den dichter
heeft meegeleefd maanden aaneen, wie geheel onder de suggestie is
van zijn machtigen geest, wie alle denken aan vroeger «litterair » werk
verbant. Het spijt me dat de heer Wagenvoort er een voorrede aan
toegevoegd heeft, nu die niets is geworden dan een klagen over teleur-
stellingen. Dit is allerminst in Whitman’s geest! »
En verder ; « ’t Is als een geheel nieuwe letterkunde, waarin we
door Whitman’s werk geleid worden, bevreemdend, maar tevens impo-
neerend, bekorend. De ziel van dat werk zou ik willen noemen natuur-
magnetisme. »
Mark Twain, de befaamde amerikaanscke humorist, heeft eea
boek geschreven, dat men wel het allerminst van Twain zou verwacht
hebben : Persoonlijke herinneiingen van Jeanne d’Arc, naar het in het
nationaal Archief van Frankrijk berustend, oorspronkelijk onuitgegeven
handschrift van haar page en secretaris Sieur Louis de Conté.
Het werk getuigt van innige vereering vopr de Fransche volksheldin.
Juvenalis. — In de Bodlejaansche bibliotheek heeft E. Winstedt
een merkwaardig handschrift van Juvenalis gevonden, dat zich sluit aan
VI. 365. Men weet dat die satire eene heftige invective bevat tegen
de Romeinsche vrouwen tijdens het principaat.
Kamiel Watteeuw. — Aan de gedachtenis van dezen begaafden
medescholier van Albrecht Rodenbach wijdt De Nieuwe Tijd de meest
treffende woorden :
« Kamiel Watteeuw was een jongen geheel buiten het gemeen.
Eene oneindigheid lag er in zijne oogen en in zijnen kop : droom-
beelden van Vlaanderen, van zijn verleden, van zijn herworden, van
zijne toekomst, en hooge droombeelden van kunst en letterkunde.
Hij droeg, in zijn hert, wondere diepten, afgronden, vol dwin-
genden gloed. Daar ruischte ïond zijn hoofd eene wondere wereld, die
wereld had hij in zijne handen gegrepen en ze gevormd en geboetseerd
met liefde. Hij sprak anders, hij schreef anders als zijne medescholieren;
maar naar zijn woord moest men luisteren.
Van zoo de professor, de dagwerken in hand nemende, dien name
zei : Kamiel Watteeuw : alle koppen gingen omhoog, bezagen eens
malkaar en luisterden.
Zijn werk was altijd het hooren weercl.
Hij was een wondere jongen. Een geest, een breedomvattende geest,
met hooger hoogten, en verdere verten; een hert met allerdiepst gevoeleD,
een hert vol afgronden, en dat ook zoo lichtgevoelig was als de gevoeligste
SDaar die zingt in nauwelijks roerenden wmdenadem.
Kamiel Watteeuw zou geworden zijn een wondere schrijver, een
spreker, een werker, een heilige priester.
Hij stierf in zijnen seminarietijd. »
Walt Whitman. — «Wie Wlritman’s verzen leest, doet een aan-
winst voor heel zijn leven », schrijft W. G. van Nouhuys, in den Nederl.
Spectator.
De heer Maurits Wagenvoort heeft die verzen in het Nederlandsch
vertaald. « Whitman’s gedichten vertalen kan alleen wie met den dichter
heeft meegeleefd maanden aaneen, wie geheel onder de suggestie is
van zijn machtigen geest, wie alle denken aan vroeger «litterair » werk
verbant. Het spijt me dat de heer Wagenvoort er een voorrede aan
toegevoegd heeft, nu die niets is geworden dan een klagen over teleur-
stellingen. Dit is allerminst in Whitman’s geest! »
En verder ; « ’t Is als een geheel nieuwe letterkunde, waarin we
door Whitman’s werk geleid worden, bevreemdend, maar tevens impo-
neerend, bekorend. De ziel van dat werk zou ik willen noemen natuur-
magnetisme. »